คือผมชอบดูการประกวดร้องเพลง ถ้ารายการไหนดราม่าชีวิตลำบากเปลื่ยนช่องทันที จะเลือกดูแต่ที่ไม่ค่อยดราม่า แต่ก็มีผู้เข้าแข่งขันร้องไห้ ดีใจเข้ารอบ เสียใจตกรอบ สงสารเพื่อนตกรอบ อันนี้ผมเข้าใจ และเห็นใจ มันมีความผูกพัน กดดัน เครียดที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้แต่ที่แปลกใจ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ผู้หญิงซะอีกที่ยืนนิ่งน้ำตาคลอ หรือบางคนยิ้มทั้งใบหน้า แต่แววตาเสียใจ (หรือเพราะว่าผู้หญิงเตรียมใจมา ถ้ามีการโหวตอย่างไงฉันก็ต้องรอบ ถ้าจะให้เข้ารอบต้องพ่นไฟ แบบ อเดล เชลิน ดิออน มารายห์ แครี่ เพราะถ้ามีการโหวตส่วนใหญ่ผู้หญิงตกรอบ ) ผู้ชายน่ะ ร้องแบบน้ำตาท่วมจอ ส่วนผู้หญิงนั่งปลอบใจ บางคนยังไม่ทันตัดสินร้องไห้แล้ว ผมก็เข้าใจนะมันจุกพูดไม่ออก
      อาจจะเป็นยุคสมัยที่เปลื่ยนไปคนเราสามารถแสดงความรู้สึกได้เต็มที่ หรือผู้ชายอ่อนไหวมากขึ้น ผู้หญิงเข้มแข็งขึ้น ซึ่งผมไม่ค่อยชอบดู เพราะผมจะน้ำตาไหลตามทันที มันซึ้งนะครับ