คือเราอยู่ปี1มธ.คือมันมี2วิชาที่เราคิดว่าได้ไม่น่าจะเกินCแตะDยังยาก แต่วิอื่นโอเครอาจได้B-A อาจเพราะไม่ใช่วิชาแกนของสาขา และไม่ยากมาก แล้ว2วิชาที่เราคิดว่ามันหนักมากเราตัดสินใจถอนไป1เพราะลองคำนวณเกรดถ้าเราได้Dมาทั้งคู่ เกรดเฉลี่ยรวมเราจะไม่ถึง3แน่ๆ ปล.คำนวณจากคะแนนกลางภาคที่ได้+กับการคาดการณ์คะแนนปลายภาคแล้วว่ารอดDยากพอสมควร คือคิดมา4-5วันแล้วค่ะว่าจะเอายังไง จะทำยังไง คิดทั้งวัน จนปวดหัวไปหมด เลยคิดว่าคงต้องถอนสักวิชา เพื่อรักษาเกรด แล้วอีกวิชาคือแคลคูลัสเก็บโหดมากๆ กลางภาค50 ปลายภาค50 ใจจริงเราก็อยากถอนอันนี้ด้วย แต่ดันมีตัวต่อ ถ้าถอนของปี1เอาไปเรียนตอนปี2ของปี2ต้องได้แคล1ถึงลงได้ก็ต้องโยนไปเรียนตอนปี3ของปี3โยนไปปี4แล้วของปี4เราจะได้เรียนตอนไหน อาจจะจบไม่พร้อมเพื่อนแน่ๆ เราเครียดมากๆกลัวคะแนนออกมาไม่ถึงDเราต้องทำปลายภาคให้ได้เกือบเต็มถึงจะรอด ตอนนี้เราอยู่กอคนเดียว รู้สึกเหงามากๆ อยากโทรไปเล่าให้พ่อแม่ฟัง แต่เรากลัวคุยแล้วร้องไห้ เราไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลย มีอะไรตอนนี้นก็จะเก็บมาร้องไห้ในห้องตลอด แล้วอีกอย่างเราไม่เคยคุยกับพ่อแม่หรือญาติๆเรื่องที่ซีเรียสมากๆเลย ส่วนมากตอนคุยก็จะร่าเริงไว้ก่อนพอวางเราก็มานั่งซึมคนเดียว กลัวพวกท่านเครียด แค่หาเงินส่งเราก็เครียดมากพอแล้ว วันนี้ตื่นมารู้สึกดาวน์มากๆเลย รู้สึกเหมือนทำไมตัวเองทำได้แค่นี้ พ่อแม่หาตังไหนจะค่าหอที่เราอยู่เสียตังมาอยู่มาเรียน แต่ทำไมเราทำมันได้ไม่ดี เครียดมากๆเลยค่ะ คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ มันรู้สึกเคว้งคว้างยังไงบอกไม่ถูก เมื่อก่อนเราไม่เคยเข้าใจเรื่องคนที่เรียนหนักมากๆแล้วไปคิดสั้น เราไม่เคยเข้าใจความรู้สึก เคยคิดว่าทำไปทำไม แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้ว มันหนักมากจริงๆ เราร้องไห้แทบทุกวันเลยตั้งแต่ช่วงสอบ พอเริ่มทำใจได้ มูฟออน ตะแนนออก เราก็กลับมาร้องไห้อีกแบบตอนนี้เลย ท้อมากๆเลยกลัวคะแนนไม่ถึงD จะคุยกับเพื่อนตอนมัธยมแต่เพื่อนก็ต่างคนต่างเรียนหนัก ส่วนเพื่อนปี1หน้ายังไม่เคยเห็นก็คุยกันแต่จะให้ระบายอะไรมันก็เกรงใจเค้า อีกอย่างยังไม่สนิทกันขนาดนั้นด้วย