ปัจจุบันผมอายุ17ปี อยู่ม.5 ผมเป็นพวกแปลกๆ ชอบคำนวณความเป็นไปได้ของสิ่งต่างๆแบบไม่ตั้งใจ หรือพูดง่ายๆก็คือ คิดเรื่อยเปื่อย
ผมเครียดเรื่องการเรียนต่อ ผมเกรงว่าผมจะเสียเวลาไปฟรีๆ ผมไม่สามารถตั้งใจทำอะไรนานๆได้ ในหัวของผมจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ตลอด สมมุติว่าผมทำข้อสอบอยู่ เป็นข้อสอบเลข ผมก็จะคิดว่าทำไมครูคนนี้ถึงเลือกออกข้อสอบแบบนี้ ทำไมถึงเลือกใช้เลขนี้ ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
ย้อนความ... ตั้งแต่เรียนอนุบาลผมมีข้อสงสัยและตั้งคำถามหลายอย่างจนผู้ใหญ่หลายๆคนรำคาญและแก้ปัญหาโดยการเลี่ยงที่จะตอบคำถาม ผมย้ายโรงเรียนบ่อยมากเนื่องจากมีปัญหาทางครอบครัว...
ผมมีทักษะการคาดเดาสูงมาก "อาจจะฟังดูตลก แต่มันจริง" ผมสอบเข้าห้องเรียนพิเศษในโรงเรียนแห่งหนึ่งได้ ผมสอบได้ลำดับที่5 แต่ผมไม่เข้าใจข้อสอบเลยสักข้อ ผมเดาโดยการคิดในมุมของคนออกข้อสอบ ในที่นี้ขอยกตัวอย่างเป็นวิชาคณิตศาสตร์
ข้อสอบชุดนั้น(ยากมากสำหรับเด็กม.3) มีผู้ออกข้อสอบหลายคน คนละ2ข้อ ผมคิดว่า แต่ละคนก็คงต้องคิดในมุมเด็ก ว่าสามารถคำนวนพลาดเป็นอะไรได้บ้าง และเอามาใส่ในช้อยส์ หรือบางคนก็แค่หาคำตอบที่ใกล้เคียงมาใส่ แต่ด้วยความที่ว่า บุคลากร1คน สามารถออกข้อสอบได้แค่คนละ2ข้อ บุคลากรแต่ละคนจึงมีเวลาในการคิดข้อสอบมากพอสมควรเลย ดังนั้น คำตอบในแต่ละช้อย จึงเป็นคำตอบที่คิดในมุมของเด็กเพื่อเอาไว้ดักทางคนที่วิเคราะห์ผิดสะส่วนใหญ่ มันจึงมีโอกาสตอบถูกมากกว่าถ้าเราหาคำตอบโดยไม่ใช้การคำนวณ(สำหรับคนโง่แบบผม) แต่ใช้หลักการความเป็นไปได้บวกกับมุมมองของผู้ออกข้อสอบ
แต่พอเรียนจริงๆ ผมก็อยู่ลับดับท้ายของห้องทุกที ผมไม่ค่อยไปโรงเรียน ผมเรียนไม่เก่ง ไม่ค่อยเข้าเรียน เบื่อชีวิต และขี้เกียจมากๆ
ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะงงๆ ผมจะสรุปให้
ผมเป็นคนเพี้ยนๆที่ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิต ไม่มีสิ่งที่ชอบ ไม่มีอะไรโดนเด่น แถมผมยังเป็นคนแปลกๆ ชอบตั้งคำถามและหาคำตอบโดยวิธีแปลกๆไม่เหมือนคนอื่นเขา ผมอยากทราบว่า คนอย่างผมควรเรียนต่อหรือทำอะไรดี รบกวนคนที่เห็นแนะนำทีครับ
คนที่มีความคิดนอกกรอบแบบสุดๆ แต่ไม่ถนัดใช้ความจำ ควรเรียนต่อดีไหม?
ผมเครียดเรื่องการเรียนต่อ ผมเกรงว่าผมจะเสียเวลาไปฟรีๆ ผมไม่สามารถตั้งใจทำอะไรนานๆได้ ในหัวของผมจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ตลอด สมมุติว่าผมทำข้อสอบอยู่ เป็นข้อสอบเลข ผมก็จะคิดว่าทำไมครูคนนี้ถึงเลือกออกข้อสอบแบบนี้ ทำไมถึงเลือกใช้เลขนี้ ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
ย้อนความ... ตั้งแต่เรียนอนุบาลผมมีข้อสงสัยและตั้งคำถามหลายอย่างจนผู้ใหญ่หลายๆคนรำคาญและแก้ปัญหาโดยการเลี่ยงที่จะตอบคำถาม ผมย้ายโรงเรียนบ่อยมากเนื่องจากมีปัญหาทางครอบครัว...
ผมมีทักษะการคาดเดาสูงมาก "อาจจะฟังดูตลก แต่มันจริง" ผมสอบเข้าห้องเรียนพิเศษในโรงเรียนแห่งหนึ่งได้ ผมสอบได้ลำดับที่5 แต่ผมไม่เข้าใจข้อสอบเลยสักข้อ ผมเดาโดยการคิดในมุมของคนออกข้อสอบ ในที่นี้ขอยกตัวอย่างเป็นวิชาคณิตศาสตร์
ข้อสอบชุดนั้น(ยากมากสำหรับเด็กม.3) มีผู้ออกข้อสอบหลายคน คนละ2ข้อ ผมคิดว่า แต่ละคนก็คงต้องคิดในมุมเด็ก ว่าสามารถคำนวนพลาดเป็นอะไรได้บ้าง และเอามาใส่ในช้อยส์ หรือบางคนก็แค่หาคำตอบที่ใกล้เคียงมาใส่ แต่ด้วยความที่ว่า บุคลากร1คน สามารถออกข้อสอบได้แค่คนละ2ข้อ บุคลากรแต่ละคนจึงมีเวลาในการคิดข้อสอบมากพอสมควรเลย ดังนั้น คำตอบในแต่ละช้อย จึงเป็นคำตอบที่คิดในมุมของเด็กเพื่อเอาไว้ดักทางคนที่วิเคราะห์ผิดสะส่วนใหญ่ มันจึงมีโอกาสตอบถูกมากกว่าถ้าเราหาคำตอบโดยไม่ใช้การคำนวณ(สำหรับคนโง่แบบผม) แต่ใช้หลักการความเป็นไปได้บวกกับมุมมองของผู้ออกข้อสอบ
แต่พอเรียนจริงๆ ผมก็อยู่ลับดับท้ายของห้องทุกที ผมไม่ค่อยไปโรงเรียน ผมเรียนไม่เก่ง ไม่ค่อยเข้าเรียน เบื่อชีวิต และขี้เกียจมากๆ
ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะงงๆ ผมจะสรุปให้
ผมเป็นคนเพี้ยนๆที่ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิต ไม่มีสิ่งที่ชอบ ไม่มีอะไรโดนเด่น แถมผมยังเป็นคนแปลกๆ ชอบตั้งคำถามและหาคำตอบโดยวิธีแปลกๆไม่เหมือนคนอื่นเขา ผมอยากทราบว่า คนอย่างผมควรเรียนต่อหรือทำอะไรดี รบกวนคนที่เห็นแนะนำทีครับ