เราไม่เข้าใจทำไมพ่อกับเเม่ต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย เรามีน้อง1คนเป็นคนเรียนเก่งมากๆอยู่โรงเรียนดังเลยถ้าพูดชื่อทุกคนก็น่าจะรู้จักกันดีเเต่ส่วนเราเรียนไม่เก่งเเม่กับพ่อก็ไม่เคยให้อะไรเลยเเม้เเต่โทรศัพท์สักเครื่องก็ไม่เคยซื้อให้ต้องรอใช้ต่อจากน้องไม่ก็คนในบ้าน เรากับคุณย่าสนิทกันดีย่ารักเรามากเหมือนเป็นลูกอีกคน เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับย่า ย่าใจดีเเละมองเราเป็นเพชรน้ำงามต่างจากพ่อเเม่ของเราที่มองเราเป็นขยะ เราไม่ได้พูดเวอร์เเต่มันคือเรื่องจริง กับการเเค่เรียนไม่เก่งถึงต้องกับด่าทุกวัน ให้ทำเเต่งานบ้าน น้องไม่เคยเห็นต้องทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกมที่หน้าจอคอมได้เรียนพิเศษที่ดีๆ ส่วนเราก็เลิกเรียนเสร็จก็ต้องมาฟังเเม่กับพ่อบ่น โดนใช้ทำงานบ้าน เราเครียดมากๆจนไม่อยากเรียนต่อไป ร้องไห้หลายครั้งที่ไม่มีใครอยู่บ้าน เราท้อเเละเหนื่อย อยากติดมหาลัยดีๆเเต่เชื่อว่าถึงติดไปพ่อเเม่ก็ไม่ส่งเรียนหรอก ทำไมชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย
ไม่มีใครเข้าใจหรอกโดนพ่อด่าคำว่า”ควาย” มันทำให้รู้สึกเสียใจมากขนาดไหน เราพยายามคิดนะว่าพ่อเเม่ก็รักลูกเท่ากัน เเต่มันทำไม่ได้จริงๆทุกคนลองคิดดูสิ บ้านเราฐานะก็ไม่ได้จนเลยอะ เเต่พ่อเเม่ไม่เคยให้อะไรเราเลยโทรศัพท์คุณย่าก็ต้องซื้อให้ถึงจะมีใช้ ไอแพดใช้เรียนออนไลน์ย่าก็ซื้อให้ เเล้วตัดมามองที่น้องเรา โน๊ตบุ๊คตั้ง5หมื่น โทรศัพท์ก็รุ่นท็อป ไอแพดก็รุ่นดีๆ น้องขอเงินเติมเกมเเม่ก็ให้ ทำไมเราต้องเจอคนแบบนี้ในชีวิต
เราอยากมีโมเมนต์เหมือนคนอื่นๆนะ พ่อเเม่มาหอมแก้มเเล้วบอกว่า”ตั้งใจเรียนนะ” ก่อนเข้าโรงเรียน เหมือนคนอื่นๆ เราอยากให้พ่อเเม่มองเราเป็นลูกคนๆนึงบ้าง เราไม่เคยใีโอกาสเเม้เเต่จะไปสยามกับเพื่อน ทุกคนลองคิดดู เราอายุ16ปี ยังไม่เคยไปสยามกับเพื่อนอะทั้งๆที่อยู่ในกรุงเทพ มันใช่มั้ยละ เราต้องแอบทำทุกอย่างที่เรามีความสุขไม่ให้เเม่เห็น เราดูติ้กตอก เเม่ก็บอกไร้สาระไปวันๆ ดูยูทูปเเม่ก็บอกไร้สาระไปวันๆ คอลกับเพื่อนในไอจี เเม่บอกไร้สาระไปวันๆ ทำไมละเเล้วน้องเล่นเกมมันไม่ไร้สาระเหรอ รองเท้าผ้าใบเราก็ได้ใช้เป็นมือสอง ไม่ได้ใช้มือหนึ่งแบบน้องทั้งๆที่บ้านก็มีเงิน เราศึกษาจิตวิทยาเกี่ยวกับพ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากันเยอะมาก ทุกคนมักจะบอกว่าพ่อเเม่ทุกคนรักลูกเท่ากัน เราไม่เชื่อแบบนั้นหรอก ลูกคนไหนทำสิ่งที่เราชอบเราก็ต้องรักลูกคนนั้นมากกว่าอยู่เเล้วเป็นเรื่องธรรมดา เราไม่เคยเลยนะ หนีเที่ยว ขโมยเงิน พวกนี้อะ ทำไมเขาไม่เคยรักเราเลย กับไอการเเค่เรียนไม่เก่ง เราไม่เคยมีความสุขเลยที่ได้เกิดเป็นลูกเเม่กับพ่อ เราไม่อยากเกลียดคนที่ให้กำเนิดเรา เราอยากมีโมเมนต์เหมือนครอบครัวอื่นบ้าง ที่นั่งกินข้าวเเล้วเล่าเรื่องกันอย่างมีความสุข ยิ้มกัน หัวเราะกัน เราต้องทำเป็นเหมือนว่าเราโอเคในสายตาเพื่อนๆ เราเครียดมาก เราอยากทำอะไรทุกคนก็ขัดเราไปหมด ถ้าเขาไม่รักเรา เเล้วเขาจะให้กำเนิดเราทำไม เลี้ยงเราเหมือนหมูเหมือนหมา โทษเเต่ว่าเรียนไม่เก่ง