คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมห่วยเเตกไหมคับ
คือเมื้อก่อนผมเป็นคนประมานว่า
เห็นใครทำผิดต้องเข้าไปห้าม ขยัน เรียบร้อย เกือบ จะสมบูรเเบบ
เข้าวัดทุกวัน เลยที่เเต่มีเกเรบ้าง ตอนนี้ เเยกเวลาไม่ออก
เล่นเเต่เกมส์ ไม่เอาอะไรเลย เหฺนใครเดือดร้อน นี้เหมือนกับว่าผมตอนนี้ไรจิตสำนึกเลยทีเดียว
ไม่สนใจไครจะเป็นจะตายเรื่อง (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพ) เมื่อก่อนเคยดูถูกคนอื่น
ว่าอ่อนเเอ ห่วยเเตก กระจอก เเต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเอง เป็นเเค่ เศษเดนคนนึ้ง
ทำอะไรก็ไม่ได้ใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆ เฉื่อยๆ เเทบมองไม่เห็นความดีของตัวเองเลย
เเต่พ่อกับเเม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร อยู่นั้นละ มันทำไห้รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเข้าทุก
มีอะไรก็มักจะเรียกเเต่คนอื่น (หลานชายที่ผมว่าเข้าห่วยเเตก) ผมเลยคิดว่าตัวเองนี้ คงจะสุดๆเเล้วระคับ
เเต่คนในบ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร พอผมพูดไร้สาระคนในบ้านก็มักจะทำตัวกลมกลืนกันเหลือเกินตามน้ำ
บ้างทีผมเห็นคนในบ้านเดือดร้อนเเต่ทำไรไม่ได้เลย พี่สาวตัวเองผมยังช้วยไม่ได้เลย ไม่ว่าใครผมก็ทำอะไรไห้พวกเค้า ไม่ได้เลย
เลยอยากถามว่าผมห่วยเเตกรึป่าว บางทีทะเลาะกับพ่อๆก็จะด่าว่าคนอย่างตกนรกไม่มีกระดะ เลยพอมองกลับดูตัว
เเล้วผมเป็นที่เเยกเเยะ ดี ชั้ว ถูก ผิดได้ เเต่พอเเยกตัวเองเเล้ว ผมหาคำตอบไม่ได้เลย
เริ่มรู้ว่าตัวเองไร้ค่าเเค่ไหน บางก็นึกอยากตาย เเต่ถ้าตายเเล้วไครจะดูพ่อเเม่ เเต่ต่อไห้อยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
(รู้สึกน้อยใจที่พ่อเเม่รักพี่สาวมากว่า)เเต่พี่ตั้งเเต่มีเเฟนมีคลอบครัวก็ไม่เคยใส่ใจเลย
เเต่พ่อเเม่ก็ยังส่งตังให้ใช้พอพ่อเเม่ขอมันก็ตอบว่าไม่มีทุกทีรู้น้อยใจคับ พ่อเเม่บอกว่าถ้าอยากได้ก็ต้องเก็บตังซื้อเองเเต่พี่สาวกลับ
พอคับ เอาเป็นว่าผมนะ เเย่รึป่าวคับ  ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคับ ขอบคุณสำหลับความคิดเห็นคับ ขอบคุณคับ