เรียบเรียงไม่ดีต้องขออภัยด้วยนะคะ เป็นครั้งแรกเลย ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่าชอบภาษาอังกฤษและอยากเป็นนักแปลภาษา แต่พึ่งมาค้นพบตัวเองตอนอยู่ม.1 (ปัจจุบันอยู่ม.3) อยากไปแลกเปลี่ยนที่ USA อยากเก่งภาษาอังกฤษเพราะอยากเที่ยวรอบโลก และคิดว่าถ้าเก่งอังกฤษคงเป็นคนที่วิเศษคนนึงเลยแหละ5555

    คิดว่าตัวเองเป็นตั้งใจเรียนนะ ได้เกรด3.85+ทุกเทอม แต่ที่คิดว่าโอกาสน้อยเพราะฐานะทางบ้านไม่ดี และพ่อไม่ค่อยสนับสนุน พ่อเป็นคนหัวโบราณชอบตีกรอบให้เรา ประหยัดสุดๆ แต่เราก็ประหยัดนะขอเงินไปรร.วันละ30บาท ห่อข้าวไปกิน (แค่30บาทจริงๆ)ไม่ค่อยได้ขอเงินและใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเท่าไหร่ พ่อไม่ค่อยสนับสนุนให้ลูกไปเรียนต่อต่างประเทศ (อันนี้พอเข้าใจว่าคงเป็นห่วงและยังพึ่งตัวเองไม่ได้) และถ้ามีปัญหาอะไรต่างๆเราจะไม่ปรึกษากับใครเลยเพราะทุกคนซ้ำเติม (เคยปรึกษาแล้วโดนด่า) มีอะไรก็เก็บไว้คนเดียวร้องไห้คนเดียว (เลยคิดว่าจะต่อม.4 และเข้ามหาลัยสายภาษา แต่ก็นั่นแหละค่ะ ค่าอะไรต่างๆสูงลิ่วว ก็เลยพยายามตั้งใจเรียนเอาเกรด+ความรู้ เผื่อมีสอบเรียนฟรี5555) อยากรู้เหมือนกันทำไมบางครั้งพ่อชอบพูดตัดความหวังตลอด เช่น เราบอกว่าอยากเรียนต่อมหาลัยสายภาษาจะได้มีงาน+เงินดีๆ พ่อก็จะพูดว่าเรียนม.6ก็ทำงานได้เหมือนกัน ไม่ก็พูดว่าเรียนทำไมมาทำนาช่วยพ่อดีกว่า!? ไม่ว่าอะเรื่องอะไรก็ตามพ่อจะตีกรอบ ไม่ค่อยสนับสนุนจนเราอยู่ในภาวะเครียดมาหลายปี จนความหวังมันเริ่มจะหมดแล้วอ่ะค่ะ บางครั้งคิดว่ายอมทิ้งความฝันแล้วมาช่วยพ่อแม่คงดีกว่า หรือว่าเราหวังสูงเกินไปหรอ??

ปล.แต่ตอนนี้ยังฝึกอังกฤษต่อไปและพยายามบอกตัวเองให้สู้อยู่เสมอ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ😊

แรงบันดาลที่ยังมีอยู่คือแรงบันดาลใจจากตัวเอง