สวัสดีค่ะวันนี้จะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเลยค่ะคือเรามีพี่น้อง 4 คน เป็นผู้หญิงทั้งหมด เราเป็นลูกคนสุดท้องแต่เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แท้ๆเพราะย่าเราไม่ให้เลี้ยงเราไว้(เนื่องจากเป็นความเชื่อของคนโบราณคือ4คนหาม3คนแห่...เราก็ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่)แม่คลอดเราได้7เดือนก็เกิดทะเลาะกับลุงกับป้าด้วยความที่ลุงกับป้าด้วยควาที่ลุงกับป้าไม่มีลูกแล้วก็ไม่มีที่ไปเลยต้องกลับมาอยู่บ้านหลังจากที่ทะเลาะกันพ่อแท้ๆก็ยกเราให้ลุงกับป้าเลี้ยงเพราะเลี้ยงเราไม่ไหว..แล้วก็เชื่อย่าด้วยเราเลยได้มาอยู่กับลุงกับป้าเราอาศัยอยู่กับลุงกับป้าจนผูกพันธ์เลยเรียกพ่อเรียกแม่ได้เต็มปากเรารักเค้าเหมือนพ่อแม่แท้ๆค่ะตั้งแต่เล็กจนโตเค้าเลี้ยงดูเราดีมาตลอดค่ะ..แต่ก็เรากลับจดจำอดีตที่เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นกับเรา...เราเริ่มเข้าเรียนอนุบาล1ที่โรงเรียนใหญ่(ขอเรียกลุงว่าพ่อนะคะ) พ่อเราก็เมาทุกวันเรากลับมาจากโรงเรียนก็โดนพ่อลากไปอาบน้ำค่ะแต่เราไม่ิยากอาบด้วยก็ร้องไห้ดิ้นสู้ขาดใจแต่ก็โดนลากไปอาบจนได้ด้วยความที่เราร้องเสียงดัง...พ่อเลยใช้ขันเหล็กตีหลังเราจนเลือดออกเราเจ็บปวดและเจ็บใจมากค่ะ...แม่ไม่สนใจเราเลยหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราก็อดทนค่ะเพราะยังเด็กอยู่..พอเราขึ้นอนุบาล2เราเริ่มมีเพื่อนเล่นเราออกไปเล่นกับเพื่อนข้างนอกต้องห้ามเกิน2ชั่วโมงไม่งั้นแม่ก็จะถือไม้หวายมาตีเราต่อหน้าเพื่อนเราอับอายแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก...เพื่อนเราก็ยืนมองเราโดนตีโดยช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้เลยจากนั้นเราพาเพื่อนมาเล่นที่บ้านแม่ก็ไม่ว่าแต่พอเพื่อนกลับบ้านกันหมดแม่ก็กระหน่ำตีเราจนเลือดไหลนองเต็มขา..แล้วเอายาหม่องมาทาให้เราเรารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดเลยค่ะ...พอขึ้นป.1เราได้เจอพี่สาวแท้ๆของเรา...เราดีใจมากๆที่ได้เจอแล้วก็ไปเล่นด้วยกันทั้งวัน..หลังจากกลับมาบ้านแม่ก็ด่าเรา..มึ*ไปเล่นกับมั*ทำไมมั*เลี้ยงมึ*มาหรอมั*ให้ข้าวให้น้ำมึ*แด*หรอ..เราก็ทำอะไรไม่ถูกเลยนั่งร้องไห้...แม่ห้ามเราไม่ให้ไปเล่นกับพี่สาวเราเสียใจมากๆแต่ก็ต้องทำตามพี่สาวจะพาไปเที่ยวแม่ก็ห้ามไม่ให้ไปพอเราขึ้นป.2 เราก็โดนกิ่งปาล์มฟาดเราเจ็บปวดมากค่ะพอเราเรียนได้คะแนนไม่ดีเค้าก็ด่าว่าเราแล้วก็ไล่เราออกจากบ้านแต่เราก็อดทนค่ะพอขึ้นป.3แม่เริ่มสอนให้เราเกลียดพ่อเกลียดแม่แท้ๆของเราเอง..เเม่บอกว่ามั*ก็แค่คลอดมึ*มาไม่จำเป็นต้องไปตอบแทนบุญคุณมั*หรอกแล้วมึ*ก็ไม่ต้องไปเรียกพวกมันว่าพ่อแม่ด้วยมึ*ไม่ละอายใจบ้างหรอมั*ไม่ได้เลี้ยงมึ*มายังจะไปอยากเรียกมั*ว่าพ่อแม่อีก...เงินมั*ก็ไม่เคยให้มึ*..พอเราขึ้นป.4แม่เริ่มบังคับให้เราได้คะแนนตามที่เค้าต้องการต้องได้เกรด4ทุกวิชาพอเราได้เกรด3.5ก็บอกว่าทำได้แค่นี้หรอ..ไม่มีสมองรึไง..โง่ดักดาน..พอขึ้นป.5เราก็ตั้งใจเรียนทำตามที่เค้าต้องการแต่เค้ากลับเฉยชาไม่สนใจเราเลยพอขึ้นป.6เราก็ตั้งใจเรียนจนจบเราขึ้นมัธยมต้นแม่ก็เริ่มด่าว่าเราโดยเอาลูกคนอื่นมาเปรียเทียบแต่เราก็ไม่เคยตอบโต้แล้วก็เงียบมาตลอดพอเราเงียบมากๆแม่ก็จะพยายามถามเราให้เราเถียงแต่เราไม่เถียงแล้วไล่ออกจากบ้านอีกเช่นเคย..พอเรียนจบมัธยมต้นเราก็มาเรียนสายอาชีพ...ปวช.1..เราก็ไม่มีเรื่องทะเลาะอะไรกันแต่แม่พูดมาประโยคนึงซึ่งเราจุกมาก...แค่ส่งเรียนแค่นี้กรูไม่เสียดายเงินหรอกมันก็แค่เศษเงินถ้ามึ*ไม่อยากเรียนมึ*ก็ออกไปหาผัวนู่น...เรานี่น้ำตาไหลเลยเราไม่เคยมีเรื่องผู้ชายเลยถึงเเม้เราจะคุยแต่เราก็ไม่ให้แม่รู้พอเรียนจบปวช.1ขึ้นปวช.2เราก็มีเรื่องกับแม่บ่อยครั้งคือเราต้องอยู่บ้านและด้วยสถานการณ์โควิดทำให้ต้องเรียนออนไลน์เมื่อวานเราก็เกิดทะเลาะกับแม่(ก็คือป้าเราที่เราเรียกว่าแม่)
เรื่องเกิดจากพ่อของเราชอบตะโกนปลุกเราตอนเช้าซึ่งมันเช้ามากๆปกติเราจะตื่น6:00น.เช้าแต่พ่อปลุกเราตี5เราก็ไม่ได้พูดอะไรพ่อบ่นประมาณว่าตื่นก็สายทำไมไม่รู้จักลุกแต่เช้าบ้าง..เราเลยไปคุยกับแม่ว่าแม่พ่อชอบตะโกนปลุกแต่เช้าอะหนูเคยบอกพ่อหลายรอบแล้วว่าหนูตื่น6:00น.ไม่ต้องปลุกหนูหนูไม่ชอบเลยอะ...ทีนี้แม่ก็ขึ้นเลยจ้า...คนอย่างมึ*นี่อยู่ร่วมสังคมกับใครไม่ได้หรอกไม่รู้ว่าใครพูดเล่นไม่พูดเล่นกรูว่าถ้ามีผัวไปคงทะเลาะกับแม่ย่ามึ*ตายห่*...เราก็เลยตอบไปว่าหนูก็แค่ไม่ชอบให้ตะโกนมันเสียงดัง...แม่ก็บอกว่าอ๋อออกรูเลี้ยงมึ*มานี่ไม่มีดีสักอย่างถ้าอยู่แล้วลำบากใจมากมึ*ก็ไปอยู่กับพ่อแม่ที่แสนดีของมึ*นู่นไปกรูว่านะชีวิตมึ*ไม่มีวันเจริญหรอก..เราก็ตอบกลับไปว่าทำไมแม่พูดแบบนั้นล่ะมันไม่ดีเลยนะมันจะทำให้ชีวิตหนูไม่เจริญจริงคนเป็นเเม่ต้องบอกต้องสอนลูกดีๆสิไม่ใช่มาประชดหนูแบบนี้...หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มตะโกนด่าเราด้วยถ้อยคำที่รุนแรงลูกอีดอ*คนอย่างมึ*ไม่น่าเกิดมาเลยเกิดมาก็เถียงกรูฉอดๆๆ..เราก็ตอบไปว่าหนูไม่ได้เถียงแม่..แม่ฟังหนูพูดก่อนหนูจะอธิบายให้แม่ฟัง...แม่เราก็บอกว่ากรูเป็นลูกมึ*เหรอทำไมกรูต้องฟังมึ*มึ*ต่างหากที่ต้องฟังกรูไม่ใช่ให้กรูฟังมึ*คือแม่บ่นด่าเราไม่หยุดเลยยกสวนสัตว์มาทั้งป่าสาปแช่งสารพัดแล้วแม่ก็บอกว่ากรูเลี้ยงมึ*มาเพื่อที่จะให้มึ*หาเงินให้กรูใช้เลี้ยงมึ*มาเพื่อให้มึ*ตอบแทนบุญคุณกรูแต่มึ*กลับเถียงกรูข้างๆคูๆเนี่ยนะต่อไปนี้กรูจะไม่ส่งมึ*เรียนมึ*อยากไปตายที่ไหนก็ไป...เราก็ตอบว่าทำไมแม่พูดแบบนั้นหนูพอแล้วจบแล้วแม่หยุดได้แล้ว...แล้วเราก็เดินไปสงบสติอารมณ์อยู่หลังบ้านสักพักแม่เดินเข้ามาหาเราพร้อมกับดอกไม้2ดอกแล้วก็ก้มกราบเราเราตกใจมากเลยรีบลุกขึ้นแล้วหลบแม่แล้วก็ยกแม่ขึ้นแต่แม่สบัดเราแรงมากแล้วก็เดินร้องไห้พร้อมกับพูดว่ากรูเลี้ยงมาไม่เคยได้ดั่งใจเลยบอกสอนอะไรก็ไม่ฟังเรื่องที่บอกสอนไม่ฟังก็มีห้ามเราออกไปซื้อของกับพี่สาวแต่เราไปเพราะเราจำเป็นต้องปริ้นท์งานส่งอาจารย์ห้ามออกไปทำงานข้างนอกแต่ทุกครั้งที่เราได้เงินมาเราก็เอามาให้แม่ห้ามเรามีแฟนแต่เราคุยกับแฟนมาได้5ปีแล้วแต่ไม่เคยเจอกันหรืออยู่ด้วยกันแม่ให้เรามีแฟนตอนอายุ30เหมือนตอนที่แม่มีแม่อยากให้เราได้คนหล่อรวยมีฐานะทั้งๆที่ครอบครัวเราก็ไม่ได้ฐานะร่ำรวยแม่เรียกค่าสินสอดค่อนข้างแพงจนเราก็คิดว่าทำไมต้องกำหนดชีวิตเราถึงขนาดนี้อยากให้เราทำโรงงานที่แม่ต้องการทั้งๆที่เราชอบสายงานอีกอย่างนึงเราปรึกษาอะไรแม่ก็ไม่ฟังไม่สนใจแถมยังด่าเราอีกว่ามันใช่เรื่องไหม...เราแค่ถามว่าทำไมแม่ถึงห่มหนูมีแฟน...แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวมึ*ก็ท้องทั้งๆที่เราไม่ได้คิดเรื่องอะไรแบบนั้นเลยนะในหัวเราคือตั้งใจเรียนก่อนแม่ไม่เปิดโอกาสให้เราได้พบเจอหรือพูดคุยกันเลยค่ะคือต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ได้คนในครอบครัวแฟนรับเราได้ทุกอย่างเลยค่ะแต่ครอบครัวเราไม่ต้อนรับเพราะแฟนเราฐานะปานกลางเหมือนกัน...ต่อกันเรื่องที่แม่กราบเราเราก็เดินไปกอดแล้วก็บอกว่าแม่หนูขอโทษ..หนูผิดไปแล้ว..อโหสิกรรมให้หนูด้วย.พร้อมกับก้มลงไปกราบที่เท้าแม่..แต่แม่ก็ผลักเราออกแล้วก็เดินหนีไปพร้อมกับพูดว่ายังไงมึ*ก็เหมือนเดิมพ่อกลับมาจากทำงานเห็นเราร้องไห้ก็มาโอ๋เราแล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไรนะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่นะลูก...แม่ก็ด่าพ่อไม่มีสมองไม่มีความคิดเราก็งงว่าทำไมต้องว่าพ่อด้วยพ่อแค่โอ๋เรา...เราเลยถามแม่ไปว่าทำไมแม่ต้องสาปแช่งเราทำไมต้องกราบเราทั้งๆที่รู้ว่าทำไปแล้วมันจะเป็นตราบาปติดตัวเราไปตลอดชีวิต..แม่ก็ตอบว่าจะได้รู้ไงว่าชีวิตไม่เจริญมันเป็นยังไงเราร้องไห้ตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ยังอดนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้..แถมแม่ก็ไม่ให้เรากินข้าวด้วย...เราเหนื่อยท้อสิ้นหวังมากๆค่ะ...แล้วเราจะบาปมากไหมคะเราเป็นคนเชื่อเรื่องเวรกรรมและบาปบุญมากๆค่ะ(ถ้าผิดพลาดตรงไหนหรือมีคำไม่ดีก็ขออภัยด้วยนะคะ..มือสั่นเลยรนค่ะ)ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของเราจนจบนะ
ทะเลาะกับแม่จนแม่กราบเท้า....บาปไหม?
เรื่องเกิดจากพ่อของเราชอบตะโกนปลุกเราตอนเช้าซึ่งมันเช้ามากๆปกติเราจะตื่น6:00น.เช้าแต่พ่อปลุกเราตี5เราก็ไม่ได้พูดอะไรพ่อบ่นประมาณว่าตื่นก็สายทำไมไม่รู้จักลุกแต่เช้าบ้าง..เราเลยไปคุยกับแม่ว่าแม่พ่อชอบตะโกนปลุกแต่เช้าอะหนูเคยบอกพ่อหลายรอบแล้วว่าหนูตื่น6:00น.ไม่ต้องปลุกหนูหนูไม่ชอบเลยอะ...ทีนี้แม่ก็ขึ้นเลยจ้า...คนอย่างมึ*นี่อยู่ร่วมสังคมกับใครไม่ได้หรอกไม่รู้ว่าใครพูดเล่นไม่พูดเล่นกรูว่าถ้ามีผัวไปคงทะเลาะกับแม่ย่ามึ*ตายห่*...เราก็เลยตอบไปว่าหนูก็แค่ไม่ชอบให้ตะโกนมันเสียงดัง...แม่ก็บอกว่าอ๋อออกรูเลี้ยงมึ*มานี่ไม่มีดีสักอย่างถ้าอยู่แล้วลำบากใจมากมึ*ก็ไปอยู่กับพ่อแม่ที่แสนดีของมึ*นู่นไปกรูว่านะชีวิตมึ*ไม่มีวันเจริญหรอก..เราก็ตอบกลับไปว่าทำไมแม่พูดแบบนั้นล่ะมันไม่ดีเลยนะมันจะทำให้ชีวิตหนูไม่เจริญจริงคนเป็นเเม่ต้องบอกต้องสอนลูกดีๆสิไม่ใช่มาประชดหนูแบบนี้...หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มตะโกนด่าเราด้วยถ้อยคำที่รุนแรงลูกอีดอ*คนอย่างมึ*ไม่น่าเกิดมาเลยเกิดมาก็เถียงกรูฉอดๆๆ..เราก็ตอบไปว่าหนูไม่ได้เถียงแม่..แม่ฟังหนูพูดก่อนหนูจะอธิบายให้แม่ฟัง...แม่เราก็บอกว่ากรูเป็นลูกมึ*เหรอทำไมกรูต้องฟังมึ*มึ*ต่างหากที่ต้องฟังกรูไม่ใช่ให้กรูฟังมึ*คือแม่บ่นด่าเราไม่หยุดเลยยกสวนสัตว์มาทั้งป่าสาปแช่งสารพัดแล้วแม่ก็บอกว่ากรูเลี้ยงมึ*มาเพื่อที่จะให้มึ*หาเงินให้กรูใช้เลี้ยงมึ*มาเพื่อให้มึ*ตอบแทนบุญคุณกรูแต่มึ*กลับเถียงกรูข้างๆคูๆเนี่ยนะต่อไปนี้กรูจะไม่ส่งมึ*เรียนมึ*อยากไปตายที่ไหนก็ไป...เราก็ตอบว่าทำไมแม่พูดแบบนั้นหนูพอแล้วจบแล้วแม่หยุดได้แล้ว...แล้วเราก็เดินไปสงบสติอารมณ์อยู่หลังบ้านสักพักแม่เดินเข้ามาหาเราพร้อมกับดอกไม้2ดอกแล้วก็ก้มกราบเราเราตกใจมากเลยรีบลุกขึ้นแล้วหลบแม่แล้วก็ยกแม่ขึ้นแต่แม่สบัดเราแรงมากแล้วก็เดินร้องไห้พร้อมกับพูดว่ากรูเลี้ยงมาไม่เคยได้ดั่งใจเลยบอกสอนอะไรก็ไม่ฟังเรื่องที่บอกสอนไม่ฟังก็มีห้ามเราออกไปซื้อของกับพี่สาวแต่เราไปเพราะเราจำเป็นต้องปริ้นท์งานส่งอาจารย์ห้ามออกไปทำงานข้างนอกแต่ทุกครั้งที่เราได้เงินมาเราก็เอามาให้แม่ห้ามเรามีแฟนแต่เราคุยกับแฟนมาได้5ปีแล้วแต่ไม่เคยเจอกันหรืออยู่ด้วยกันแม่ให้เรามีแฟนตอนอายุ30เหมือนตอนที่แม่มีแม่อยากให้เราได้คนหล่อรวยมีฐานะทั้งๆที่ครอบครัวเราก็ไม่ได้ฐานะร่ำรวยแม่เรียกค่าสินสอดค่อนข้างแพงจนเราก็คิดว่าทำไมต้องกำหนดชีวิตเราถึงขนาดนี้อยากให้เราทำโรงงานที่แม่ต้องการทั้งๆที่เราชอบสายงานอีกอย่างนึงเราปรึกษาอะไรแม่ก็ไม่ฟังไม่สนใจแถมยังด่าเราอีกว่ามันใช่เรื่องไหม...เราแค่ถามว่าทำไมแม่ถึงห่มหนูมีแฟน...แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวมึ*ก็ท้องทั้งๆที่เราไม่ได้คิดเรื่องอะไรแบบนั้นเลยนะในหัวเราคือตั้งใจเรียนก่อนแม่ไม่เปิดโอกาสให้เราได้พบเจอหรือพูดคุยกันเลยค่ะคือต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ได้คนในครอบครัวแฟนรับเราได้ทุกอย่างเลยค่ะแต่ครอบครัวเราไม่ต้อนรับเพราะแฟนเราฐานะปานกลางเหมือนกัน...ต่อกันเรื่องที่แม่กราบเราเราก็เดินไปกอดแล้วก็บอกว่าแม่หนูขอโทษ..หนูผิดไปแล้ว..อโหสิกรรมให้หนูด้วย.พร้อมกับก้มลงไปกราบที่เท้าแม่..แต่แม่ก็ผลักเราออกแล้วก็เดินหนีไปพร้อมกับพูดว่ายังไงมึ*ก็เหมือนเดิมพ่อกลับมาจากทำงานเห็นเราร้องไห้ก็มาโอ๋เราแล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไรนะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่นะลูก...แม่ก็ด่าพ่อไม่มีสมองไม่มีความคิดเราก็งงว่าทำไมต้องว่าพ่อด้วยพ่อแค่โอ๋เรา...เราเลยถามแม่ไปว่าทำไมแม่ต้องสาปแช่งเราทำไมต้องกราบเราทั้งๆที่รู้ว่าทำไปแล้วมันจะเป็นตราบาปติดตัวเราไปตลอดชีวิต..แม่ก็ตอบว่าจะได้รู้ไงว่าชีวิตไม่เจริญมันเป็นยังไงเราร้องไห้ตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ยังอดนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้..แถมแม่ก็ไม่ให้เรากินข้าวด้วย...เราเหนื่อยท้อสิ้นหวังมากๆค่ะ...แล้วเราจะบาปมากไหมคะเราเป็นคนเชื่อเรื่องเวรกรรมและบาปบุญมากๆค่ะ(ถ้าผิดพลาดตรงไหนหรือมีคำไม่ดีก็ขออภัยด้วยนะคะ..มือสั่นเลยรนค่ะ)ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของเราจนจบนะ