สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นจขกทอยู่ม.6  ซึ่งทนกับการโดนคาดหวัง กดดัน และเปรียบเทียบมาเกือบตลอดชีวิตค่ะจนเกือบเป็นซึมเศร้าเลยค่ะ ต้องบอกก่อนว่าจขกทมีพี่คนนึงค่ะห่างกันนิดเดียวพี่เราเรียนเก่งมากมากมากเลยรู้สึกกดดันมากค่ะ พ่อแม่ส่งเราเรียนพิเศษตั้งแต่ป.4เพื่อสอบเข้า ม.1 ที่สาธิตปทุมวันค่ะ ซึ่งพี่เราก็ติด เราเครียดมากเพราะเป็ฯคนเรียนไม่ค่อยแข็ง ตอนป.5เราอ้วกเลยค่ะ หมอบอกว่าเครียดลงกระเพาะซึ่งเด็กปอห้าไม่ควรจะเครียดขนาดนี้รึเปล่าคะ แล้วใช่ค่ะเราไม่ติดปทุมวัน เลยมาเรียนมอต้นที่ห้องเรียนพิเสดโรงเรียนหนึ่งค่ะ เราได้เกรด 3.8ค่ะแต่เราอยู่ห้องเรียนพิเสดอันดับในห้องเลยไม่ค่อยดีกลับบ้านมาเราโดนพ่อตบและยึดโทรศัพท์ค่ะ และใช่ค่ะพี่เราได้เกรดสี่ตลอด แทนที่พี่จะปลอบเราพี่กับพูดว่า "โหคิดดูถ้าโดนตบทุกครั้งที่เกรดออกกว่าจะเรียนจบหน้าไม่ชาเลยหรอ" พอมอปลายพี่เราเข้าเตรียมอุดมค่ะ ครั้งนี้เราฟลุ้กติดเตรียมอุดมด้วยเหมือนกัน และใช่ค่ะมอปลายเกรดตกไป3.6 แต่พี่เราเกรดสี่เหมือนเดิมเราก็ไม่พ้นโดนด่าเหมือนเดิม พอมอปลายพ่อแม่เราจะเริ่มเกริ่นเรื่องคณะแล้วค่ะ(จริงก็กรอกหูมาตั้งแต่อนุบาล) พ่อแม่บอกเป็ฯอะไรก็ได้ค่ะแต่หมอดีอย่างงั้นดีอย่างงี้ถ้าไม่ติดหมอก็ซิ่วนะสรุปก็คือบังคับเป็นหมอนั่นแหละค่ะแล้วหมอที่ไหนก็ได้นะคะแต่จุฬาเดินทางสะดวกนู่นนี่นั่น โอเคสรุปเลยว่าหมอจุฬา ซึ่งพี่เราก็ติดค่ะ ส่วนตอนนี้ปัจจุบันเราที่อยู่ม.6 เราไม่ใช่คนเรียนเก่งอะร้องไห้เกือบทุกวันจนจะอ้วกซึ่งพ่อแม่ก็ชอบพูดว่ารู้มั้ยเรียนพิเสดมันแพงมากนู่นนี่นั่นให้เราฟังบ่อยๆส่วนตัวไม่เคยชอบเรียนไม่เคยชอบเรียนวิทคนิดเหมือนขับเลื่อชีวิตด้วยความคาดหวังและกดดัน สุดท้ายเราอยากจะบอกผู้ปกครองท่านไหนที่อ่านอยู่ก็เลิกกดดันลูกได้แล้วค่ะ ชอบหมอมากก็ไปเปนเองนะคะ