เราเป็นลูกคนเดียวของพ่อเเม่ เราได้รับความคาดหวังเเละกดดันว่าต้องเป็นเด็กฉลาด พ่อเป็นหมอ เเม่เป็น ดร. เราเรียนพิเศษตั้งเเต่ อ.1 เรียน Kumon  เรียนทุกวัน ได้พักบ้าง  เราดูเหมือนเป็นเด็กที่สุขสบาย บ้านรวย เเต่ไม่ เราไม่ทีความสุขเลยเลย
      ตอนป.1 เราสนิทกับเพื่อนผู้หญิง จนพ่อเเม่เริ่มไม่โอเค เค้ากลัวเราเป็นตุ๊ด จึงจับมาเรียนชายล้วน เเต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย คือมันเป็นไปเเล้วค่ะ
        ตอนนั้น ม.3 เราเริ่มไม่อยากเรียนในสายวิทย์เเล้ว ลุยกิจกรรม จนเกรดตกมา 3.85 เเต่มันทําให้เรารู้สึกเป็นปมด้อย เเม่ชอบนําข้อนี้มีจี้ปมตลอด เเบบ
        “ได้เกรดเเค่นี้ ดูลูกของเพื่อนพ่อสิ เกรด4ตลอด”
         “เเกต้องเป็นหมอนะ เป็นดร. บลาๆ”
เเต่มันไม่ใช่ป่าววะ...
เราอยากเป็นดีไซเนอร์ เเต่ถ้าบอกก็ต้องโดนด่าอยู่ดี เห้อ
          ม.4 เราจะขอย้ายมาห้องศิลป์ เเต่พ่อเเม่ท่านส่ายหัว ตัดคําขาด ถ้าย้ายจะให้ไปอยู่กับป้า เราเครียดมาก จะทํายังไงดีคะ 😭