สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กหญิงคนนึงที่อายุ13ปี ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนที่ให้ปรึกษา เวลาอยากปรึกษาใครหนูไม่ค่อยชอบไปทักหาเขาหนูกลัวว่าจะไปรบกวนเขา เหมือนหนูไปเรียกร้องความสนใจเขาอีก ตอนป.4เวลาหนูเครียด หนูชอบเอาหัวไปฟาดกับโต๊ะไม้หินอ่อน จนเพื่อนต้องมาห้าม  คือ หนูไม่เข้าใจแม่ที่ชอบด่าชอบพูดสิ่งที่กระทบจิตใจหนู(แม่เป็นพวกชอบพูดจาแรงและไม่สนใจใครเป็นไร)ทั้งที่ไม่เคยเห็นว่าหนูทำอะไร แต่ชอบพูดเรื่อยเปื่อยจนหนูไม่กล้าจะเถียงออกมาว่าอันนั้นหนูไม่ได้ทำ ได้แต่เงียบมาตลอดบางครั้งก็แอบหนีไปหาแมวเพื่อไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าแม่(เหมือนหนูเป็นพวกชอบน้ำตาไหลง่าย พวกเรียกร้องความสนใจนั่นแหละ)บางครั้งแม่ก็ตบปากบ้างคือมันเป็นอย่างงี้ตั้งแต่ที่ได้ย้ายมาอยู่กับแม่ แต่หนูก็ไม่ได้เศร้าตลอดเวลา บางครั้งเหมือนอะไรไม่รู้กระตุ้นให้หนูกรีดแขนตัวเองเวลา เครียด เกลียดตัวเองทำไมต้องเกิดทำไมต้องทำคนอื่นลำบากด้วย(เวลาโดนแม่ด่า)หรือง่ายๆพวกเรียกร้องความสนใจค่ะ ทั้งที่รู้ว่าถ้ากรีดจะต้องโดนด่าแน่ แต่มันก็อยากกรีด พอแม่ก็มาเห็นแม่ก็ว่า พวกโรคจิตชอบกรีดกันทั้งนั้น แม่ล่ะไม่ชอบ พอกรีดเสร็จก็เหมือนด่าตัวเองว่ากรีดทำไม กรีดเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ หรือกรีดเหมือนคนเรียกร้องความสนใจ บางครั้งก็แอบคิดฆ่าตัวบาง ^{ตอนป.2หนูเคยคิดฆ่าตัวตายเพราะน้อยใจ} หนูเอาเชือกไปผูกบนเสาบ้านแล้วค่อยเอาคอใส่ พอใส่ครั้งแรกเหมือนมันรู้สึกรัดคอแน่มากเหมือนคอเรากดทับเชือก และกำลังขาดใจตาย แต่หนูออกมาจากเชือกนั่นก่อน คือหนูผูกมันไม่ค่อยสูงมากเท่าไร และหนูก็พึ่งคิดได้ บางครั้งหนูก็อยากให้ชีวิตตัวเองนั่นจบๆไปคือหนูอยากรู้ตัวเองเรียกร้องความสนใจใช่ไหมคะ แล้วจะทำอย่างไรให้ไม่ต้องเรียกร้องความสนใจอีก เรามีอยากมีใครสักคนที่สามารถอยู่กับเราได้ในเวลาที่เครียด ท้อ เหนื่อย เราอยากมีแบบนั้นบางจัง555 คงได้แค่ฝัน คนแบบนั้นไม่มีอยู่จริงหรอก