ไหนๆก็ไหนๆ มีท่านผู้เอ่ยถึงนิทานก้อมของอีสานเรื่องเซียงเมี่ยงแล้ว ตัวเองชักเปรี้ยวปากอยากเล่าบ้าง นิทานก้อมนี้ก็คือเรื่องเล่าสู่กันฟังรอบกองไฟของชาวชนบทยุคก่อนๆสมัยยังไม่มีทีวีวิทยุให้สาระและบันเทิง จะเล่าเอาตลกโปกฮาก็ได้ เอาเรื่องรักโศกผีสางเทวดาก็ได้ ผมก็ชอบเล่านิทานก้อมเรื่องหนึ่งม่วนๆให้เด็กๆมันฟัง ขออนุญาตมาถ่ายทอด ณ ที่นี้

กาลครั้งหนึ่ง มีหญิงชราสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาแต่เล็ก บ้านก็ใกล้ๆกัน คนหนึ่งชื่อยายสีส่วนอีกคนชื่อยายสอย นิสัยก็คล้ายกันคือชอบเลี้ยงสัตว์ ต่างกันที่เลี้ยงคนละอย่าง นั่นคือยายสีแกชอบเลี้ยงหอยแต่ยายสอยแกชอบเลี้ยงหมี

อยู่มาวันหนึ่งก็เกิดเรื่องสองยายทะเลาะเบาะแว้งฟ้องร้องกันจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาลด้วยข้อหาว่าหมีของยายสอยไปเหยียบหอยของยายสี เป็นคดีกันอยู่นานแต่เรื่องสุดท้ายกลับโอละพ่อ มันไม่ใช่หมีของยายสอยที่ไปเหยียบหอยของยายสีแต่มันกลับเป็นหอยของยายสีต่างหากที่ไปกัดหมีของยายสอย เหตุที่ตัดสินอย่างนี้คือหลักฐานพบขนหมีของยายสอยติดอยู่ที่ปากหอยของยายสี

ผมเล่าเรื่องนี้มาแล้วหลายร้อยครั้งในวงเหล้า คนฟังมันนั่งฟังตาแป๋วอย่างตั้งใจ ที่ว่าตั้งใจน่ะมันคอยฟังจับผิดว่าเมื่อไรคนเล่าจะพลั้งปากเผลอสติ จากเล่านิทานกลายเป็นเรื่องลามก ขอคุยว่ายังไม่มีใครได้แอ้มผมเลยครับ สถิติการเล่าของผมยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่ด่างพร้อย

เพื่อนๆท่านใดเชื่อมั่นในสติของท่านจะเอาไปพูดเล่าให้เด็กๆฟังก็ได้นะครับ ผมไม่ห้ามหวง แต่ผิดพลาดเสียคนต่อหน้าธารกำนัลผมไม่รับผิดด้วย เราเตือนคุณแล้ว