ถึงจุดไหนของความคิดและชีวิตคนเราถึงคิดอยากตาย?? มันดูไม่มีความหวังและความสุขเลยสักนิด การตายไปอาจจะมีความสุขกว่าการอยู่ตริงไหม ปัจจัยหลายๆส่งผล คนส่วนมากมักจะเป็นช่วงวัยรุ่นถึงช่วง20ต้นๆที่มักจะฆ่าตัวตายโดยไม่ได้มีสาเหตุมาจากโรคซึมเศร้าหรือโรคทางสมองและจิตใจทั้งหลาย แต่อาจเกิดจากปัจจัยด้านสังคม ฐานะครอบครัว ทุนปัจจัยพื้นฐาน ความสัมพันธ์​ระหว่างครอบครัว ครอบครัวคือสิ่งที่จะช่วยประคับประคอง​ในการใช้ชีวิตได้ดีที่สุด แต่ไม่ใช่ในปัจจุบัน ครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งหรือเซฟโซนที่เด็กคนนึงจะสามารถบอกเล่าและแชร์ความรู้ให้ผู้ใหญ่รับรู้ ความเลื่อมล้ำในสังคม การที่เพื่อนมีโทรศัพท์​แต่เรากลับไม่มี พ่อแม่เราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น ทำให้อาจจะน้อยใจในชีวิต ทำให้อาจจะคิดสั้นได้ แต่กลับฉันคนที่เขียนกระทู้นี้ ฉันมีความคิดที่อยากตาย แต่ฉันอยากตายไปเฉยๆฉันไม่อยากให้คนข้างหลังทุกข์หรือเศร้า ครอบครัวฉันมีฐานะค่อยข้างยากจนหาเงินวันๆก็ต้องใช้หนี้รายวัน ที่ยืมมาซื้อชุดนักเรียนและของใช้หลายๆอย่าง อย่างนึงที่ดีพ่อแม่ไม่เคยบังคับฉันว่าต้องทำอะไรต้องเรียนอะไร แต่การเรียนในแต่ละวันของฉันมันเหนื่อยมาก เพราะฉันต้องช่วยแม่ขายของเพื่อเอาเงินไปโรงเรียนในตอนเช้า ฉันนอนไม่พอแน่นอนการบ้านของโรงเรียนที่ต้องทำเลยต้องนอนดึก พอโควิด ปัจจัยหลายอย่างทำให้สถานการณ์​ในครอบครัวแย่มาก ฉันไม่มีความสุขเลย ถึงจุดๆนี้ฉันจึงอยากหายไปไม่อยากรับรู้อะไรบนโลกแล้ว อยากนอนหลับตาแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก ความฝันที่อยากเป็นคนรวยมีบ้านดีๆให้พ่อแม่อยู่คงต้องหยุดเริ่มกันใหม่ชาติหน้า ขอร้องเกิดชาติหน้าก็อย่าใจร้ายกับหนูเลยนะโชคชะตา เลิกแกล้งหนูสักที เหนื่อยมาแล้วนะตอนนี้ โชคดี