เราอายุ 40 ปี เคยแต่งงานมาแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรก เราแต่งกับรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกัน (ราชการ) แม่ทั้งห้าม ทั้งไม่สนับสนุน บอกว่าบ้านเค้าจน พื้นฐานบ้านต่างกับบ้านเรา จะมีปัญหาในอนาคตได้ เราก็ไม่สนใจยังไงก็รัก คิดว่าความรักชนะทุกสิ่ง ตอนนั้นเราอายุ 28 ปี ทำงานราชการ ช่วงนั้นเราได้รับหน้าที่เป็นพิธีกร เกี่ยวกับการนำเสนองานของที่ทำงาน เราสนุกกับการทำงาน หาเงิน เลี้ยงดูแฟน ครอบครัวแฟน หาเงินเข้าบ้านส่งแฟนเรียนจนจบปริญยาตรี ความอยากได้เงินที่มากขึ้นๆ เราเลยออกไปต่างจังหวัดบ่อยครั้ง และทุกครั้งเราไปกับหัวหน้าและทีมทำงาน ทำให้สามีของเราเริ่มมีปัญหา ในที่สุดเค้าก็ไปรักกับคนในที่ทำงานเดียวกันแต่คนละแผนก เราจบความสัมพันธ์ครอบครัวในเวลา 7 ปี ซึ่งครั้งนั้นเรายอมรับที่เราเองไม่มีเวลาให้สามีเราจนเค้าต้องเดินออกจากชีวิตไป
......
เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ย้ายสถานที่ทำงาน ย้ายจังหวัด และพบปะผู้คนมากมาย โดยที่ทางบ้านก็ไม่ได้รับรู้อะไร จนกระทั่งเรามาเจอผู้ชายีกคนเป็นรุ่นน้อง อายุห่างกับเรา 8 ปี เค้าทำงานราชการรัฐวิสาหกิจ จีบตอนแรก ก็ช่วยกันไปช่วยเหลือคนอื่น เค้าทำมูลนิธิด้วย เราเองก็ชอบทำบุญเลยไปช่วยคนด้วยกันบ่อยครั้ง จนกระทั่งเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่ก่อตัวเป็นความรัก (รึป่าว) เราคบกับเค้าได้ 2 ปี ก็พาเปิดตัวให้พ่อ แม่ รู้จัก (จากครั้งแรกที่แต่งจนถึงคนนี้ เราไม่ได้คบใครจริงจังเป็นเวลากว่า 12 ปี จนเราอายุ 40 ) วันแรกที่เข้าบ้านพ่อแม่เราก็ งงๆๆแต่พอรู้พื้นฐานการทำงานก็ไม่ได้ว่าอะไร และตัวเราก็พูดแต่สิ่งดีๆให้พ่อแม่ฟังเสมอ จนเค้ายอมรับคนนี้ได้ในที่สุด และให้เรารีบแต่งงานกันเพราะอายุเริ่มเยอะแล้ว ควงไปควงมา อายคนอื่นจะนินทา เราก็แต่งทั้งที่ใจก็เฉยๆกับการแต่งงาน (เค้ามีลูกติด 3 คนและบอกเราว่าเคลียร์กันเรื่องดูแลลูกแล้ว เงินก็ให้ลูกทุกเดือนและหนี้สินเก่าก็หักบัญชีใช้ไปไม่เกี่ยวกับเรา) จกนั้นพอแต่งงานได้ไม่นาน ปัญหาจากภรรยาเก่าเริ่มก่อกวน ประกอบกับเค้ย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา จังหวัดเรา เงินต่างๆที่เค้าเคยได้ก็โดนตัดออก ไม่มีโอที ไม่มีงานพิเศษ เราก็อดทนจ่ายภาระทุกอย่าง และตัวเค้าเองรับรู้ว่าบ้านเรามีเงิน ก็บอกให้เราออกเงินไปก่อนเด๋วหางานเสริมทำคืนให้เราก็เชื่อใจเพราะคิดว่าครบอครัวเดียวกัน มีครั้งหนึ่งเค้าให้เราเอาที่ดินที่พ่อยกให้ไปขาย เพื่อปิดหนี้สินและผ่อนเราทางเดียว แต่เราไม่ยอมเพราะเป็นสมบัติพ่อแม่ เราทำใจไม่ได้เลยไม่ให้ นอกจากปัญหาจากลูกติดเค้า เรายังเจอความขี้เกลียด ไม่ช่วยงานบ้าน ไม่ช่วยทำอะไร กลับมาถึงก็นอน ตื่นมาก็กิน งานเสริมก็ไม่หา บอกเราเพียงว่า นอนหาในโทรศัพท์แต่งานหายาก ต้องเดินทางไป ต้องใช้เงิน เลยไม่อยากทำ จะไปเป็นยาม ไปเป็นเด็กปั๊ม เราก็อดทนแก้ปัญหาหนี้สินด้วยตัวเอง
...........
ร้ายที่สุดคือ ไม่เคารพในพ่อแม่เรา ทั้งที่พ่อแม่เราช่วยเหลือจนสำเร็จในหลายๆเรื่อง อิจฉาน้องเราที่มีของใช้ดีๆแต่ทำไมเราไม่เอามาบ้าง ความกดดันนี้ทำให้เราเครียด พักหลังเรามีเรื่องทะเลาะกันบ่อยครั้ง จนวันหนึ่งเพื่อสนิท(ผู้ชาย)ที่เคยคุยกับเราทักมา เราก็พูดคุยกันใน Line โดยไม่ได้เจอกัน เพราะเรารู้ตัวว่าเราแต่งงานแล้ว แต่บ้างครั้งมีข้อความพูดที่แหย่กันไปแหย่กันมา จนกระทั่งแฟนเรามารื้อโทรศัพท์ดู แล้วไปหาพ่อแม่เรา บอกเราสวมเขาให้ พ่อแม่เลยถามสาเหตุจากเรา เราก็บอกว่าแค่คุยเราอึดอัดครอบครัวไม่มีความสุข เราก็คุยปกติไม่ได้นัดเจอกัน พ่อแม่เราก็เคลียร์ แถมให้เงินมาปิดบัตรให้เพราะเข้าใจว่าที่ไม่มีความสุขเพราะไม่มีเงิน และให้เรากับเค้ากลับไปปรับจูนกันใหม่ พอกลับมาอยู่ด้วยกันเค้าก็เหมือนเดิม ไม่ช่วย ไม่ทำ ไม่หา จนกระทั่งเราเงียบไม่พูดกัน ผ่านไป 1 อาทิตย์ เค้ามาถามเราว่า เราจะเอายังไงกับชีวิตคู่ เราเลยบอกว่าเราไม่มีความสุข เรารับผิดชอบไม่ไหว เหนื่อยแก้ปัญหาคนเดียว เราทั้งคู่เลยตกลงว่าเลิกกัน จบความสัมพันธ์ 1 ปี 3 เดือน พร้อมทิ้งหนี้สินไว้ที่เรากว่า 4 แสน หลังจากเค้าย้ายของออกจากบ้าน 1 สัปดาห์ผ่านไป เค้าพาผู้หญิงที่ทำงานเดียวกับเค้าไปเปิดตัวและพาไปทำบุญด้วยกัน ปลายปีนี้ได้ข่าวว่าเค้าจะไปสู่ขอผู้หญิงโดยไม่แต่งแต่เป็นการผูกข้อมือ และตอกย้ำเราว่า เราต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต เพราะไม่มีใครเข้าบ้านเราได้ เราก็ งง พ่อแม่เราดีกับเค้าทุกอย่าง แต่ทำไมเค้าคิดไม่ดีกับบ้านเราเลย สรุปว่าที่ผ่านมาเราใช่มั้ยที่เป็นคนผิด
..........
ผ่านได้ประมาณ 2 สักดาห์ที่เลิกกัน เพื่อนเราชวนเราไปทำบุญ และในทริปนั้นมีรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบเราเมื่อ 4 ปี ที่แล้วไปด้วย พอเค้ารู้ว่าเราเลิกกับแฟนเค้าก็อยากช่วยด้วยการหางานพิเศษให้เราทำอีก เพื่อได้มีเงินใช้หนี้ พอไปทำบุญก็มีการถ่ายภาพแต่ภาพส่วนใหญ่ รุ่นพี่ก็มาถ่ายใกล้ๆตลอด เพื่อนเราก็โพสไปด้วยความไม่รู้ พ่อของเราเห็น ก็โทรมาด่าเราแรงมาก พ่อแม่เราเสียใจ เค้าบอกเราว่าไม่ต้องหาใครมาเพิ่มให้ปวดหัวแล้ว และด่าว่าเรา ว่าเราเป็นคนเลว รักษาความสัมพันธ์ไม่ได้ คบใครต้องเลิก แม่เราด่าเราแรงมาก คิดไปถึงว่าเราเบื่อง่าย พอไม่พอใจก็เลิก ให้เราไปตรวจว่าเราเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้รึป่าว ไม่มีผู้ชายคนไหนรับผู้หญิงที่แต่งงานมาแล้ว 2 ครั้งได้หรอก เด่วเค้าก็ด่าว่า ดูถูกเหยียดหยาม เราเลยไม่เข้าใจว่าที่ผ่านมา การที่เราตกลงใจแต่งงานในเวลาอันรวดเร็ว ทั้งที่เรายังเฉยๆเพราะรักษาหน้าพ่อแม่ เราก็เลือกคนที่ดี มีหน้าที่การงานมั่นคง แต่พอแต่งเค้าไม่ได้รักพ่อแม่เรา ทั้งที่เวลามีปัญหาก็ไปขอความช่วยเหลือจากบ้านเรา กลายเป็นเราที่ผิดและเลว แม่ให้เราไปตรวจสภาพจิตว่าทำไมรักษาครอบครัวไม่ได้ ทำไมเราไม่อดทน จนตอนนี้เรารู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่ เราทำให้พ่อแม่อับอายขายหน้า เป็นคนเลว เป็นตราบาปให้ครอบครัว เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงดี ทำยังไงต่อไป เงินที่แม่เราสำรองให้เค้าเราก็โดนด่าทุกวัน ว่านำความเดือดร้อนมาให้ทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนขอให้แม่จ่าย แล้วกำชับว่าห้ามพาใครเข้าบ้าน ถ้าพามาก็ไม่ต้องมายกมือไหว้แม่ ไม่ต้องมาปรึกษา มันไม่มีคนที่จริงใจกับเรา และให้เราจมดิ่งอยู่แต่ในบ้าน ห้ามไปไหนกับใครอีก..........
...........
หากใครอ่านเรื่องราวของเราจบลงแล้ว มีความคิดเห็นในการใช้ชีวิตยังไงต่อดีคะ เราไม่มีที่ปรึกษา เราไม่มีทางออกเลย
ผู้หญิงที่รักษาความรัก ความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่ได้ เรียกว่าผู้หญิงเลวเหรอคะ?
......
เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ย้ายสถานที่ทำงาน ย้ายจังหวัด และพบปะผู้คนมากมาย โดยที่ทางบ้านก็ไม่ได้รับรู้อะไร จนกระทั่งเรามาเจอผู้ชายีกคนเป็นรุ่นน้อง อายุห่างกับเรา 8 ปี เค้าทำงานราชการรัฐวิสาหกิจ จีบตอนแรก ก็ช่วยกันไปช่วยเหลือคนอื่น เค้าทำมูลนิธิด้วย เราเองก็ชอบทำบุญเลยไปช่วยคนด้วยกันบ่อยครั้ง จนกระทั่งเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่ก่อตัวเป็นความรัก (รึป่าว) เราคบกับเค้าได้ 2 ปี ก็พาเปิดตัวให้พ่อ แม่ รู้จัก (จากครั้งแรกที่แต่งจนถึงคนนี้ เราไม่ได้คบใครจริงจังเป็นเวลากว่า 12 ปี จนเราอายุ 40 ) วันแรกที่เข้าบ้านพ่อแม่เราก็ งงๆๆแต่พอรู้พื้นฐานการทำงานก็ไม่ได้ว่าอะไร และตัวเราก็พูดแต่สิ่งดีๆให้พ่อแม่ฟังเสมอ จนเค้ายอมรับคนนี้ได้ในที่สุด และให้เรารีบแต่งงานกันเพราะอายุเริ่มเยอะแล้ว ควงไปควงมา อายคนอื่นจะนินทา เราก็แต่งทั้งที่ใจก็เฉยๆกับการแต่งงาน (เค้ามีลูกติด 3 คนและบอกเราว่าเคลียร์กันเรื่องดูแลลูกแล้ว เงินก็ให้ลูกทุกเดือนและหนี้สินเก่าก็หักบัญชีใช้ไปไม่เกี่ยวกับเรา) จกนั้นพอแต่งงานได้ไม่นาน ปัญหาจากภรรยาเก่าเริ่มก่อกวน ประกอบกับเค้ย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา จังหวัดเรา เงินต่างๆที่เค้าเคยได้ก็โดนตัดออก ไม่มีโอที ไม่มีงานพิเศษ เราก็อดทนจ่ายภาระทุกอย่าง และตัวเค้าเองรับรู้ว่าบ้านเรามีเงิน ก็บอกให้เราออกเงินไปก่อนเด๋วหางานเสริมทำคืนให้เราก็เชื่อใจเพราะคิดว่าครบอครัวเดียวกัน มีครั้งหนึ่งเค้าให้เราเอาที่ดินที่พ่อยกให้ไปขาย เพื่อปิดหนี้สินและผ่อนเราทางเดียว แต่เราไม่ยอมเพราะเป็นสมบัติพ่อแม่ เราทำใจไม่ได้เลยไม่ให้ นอกจากปัญหาจากลูกติดเค้า เรายังเจอความขี้เกลียด ไม่ช่วยงานบ้าน ไม่ช่วยทำอะไร กลับมาถึงก็นอน ตื่นมาก็กิน งานเสริมก็ไม่หา บอกเราเพียงว่า นอนหาในโทรศัพท์แต่งานหายาก ต้องเดินทางไป ต้องใช้เงิน เลยไม่อยากทำ จะไปเป็นยาม ไปเป็นเด็กปั๊ม เราก็อดทนแก้ปัญหาหนี้สินด้วยตัวเอง
...........
ร้ายที่สุดคือ ไม่เคารพในพ่อแม่เรา ทั้งที่พ่อแม่เราช่วยเหลือจนสำเร็จในหลายๆเรื่อง อิจฉาน้องเราที่มีของใช้ดีๆแต่ทำไมเราไม่เอามาบ้าง ความกดดันนี้ทำให้เราเครียด พักหลังเรามีเรื่องทะเลาะกันบ่อยครั้ง จนวันหนึ่งเพื่อสนิท(ผู้ชาย)ที่เคยคุยกับเราทักมา เราก็พูดคุยกันใน Line โดยไม่ได้เจอกัน เพราะเรารู้ตัวว่าเราแต่งงานแล้ว แต่บ้างครั้งมีข้อความพูดที่แหย่กันไปแหย่กันมา จนกระทั่งแฟนเรามารื้อโทรศัพท์ดู แล้วไปหาพ่อแม่เรา บอกเราสวมเขาให้ พ่อแม่เลยถามสาเหตุจากเรา เราก็บอกว่าแค่คุยเราอึดอัดครอบครัวไม่มีความสุข เราก็คุยปกติไม่ได้นัดเจอกัน พ่อแม่เราก็เคลียร์ แถมให้เงินมาปิดบัตรให้เพราะเข้าใจว่าที่ไม่มีความสุขเพราะไม่มีเงิน และให้เรากับเค้ากลับไปปรับจูนกันใหม่ พอกลับมาอยู่ด้วยกันเค้าก็เหมือนเดิม ไม่ช่วย ไม่ทำ ไม่หา จนกระทั่งเราเงียบไม่พูดกัน ผ่านไป 1 อาทิตย์ เค้ามาถามเราว่า เราจะเอายังไงกับชีวิตคู่ เราเลยบอกว่าเราไม่มีความสุข เรารับผิดชอบไม่ไหว เหนื่อยแก้ปัญหาคนเดียว เราทั้งคู่เลยตกลงว่าเลิกกัน จบความสัมพันธ์ 1 ปี 3 เดือน พร้อมทิ้งหนี้สินไว้ที่เรากว่า 4 แสน หลังจากเค้าย้ายของออกจากบ้าน 1 สัปดาห์ผ่านไป เค้าพาผู้หญิงที่ทำงานเดียวกับเค้าไปเปิดตัวและพาไปทำบุญด้วยกัน ปลายปีนี้ได้ข่าวว่าเค้าจะไปสู่ขอผู้หญิงโดยไม่แต่งแต่เป็นการผูกข้อมือ และตอกย้ำเราว่า เราต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต เพราะไม่มีใครเข้าบ้านเราได้ เราก็ งง พ่อแม่เราดีกับเค้าทุกอย่าง แต่ทำไมเค้าคิดไม่ดีกับบ้านเราเลย สรุปว่าที่ผ่านมาเราใช่มั้ยที่เป็นคนผิด
..........
ผ่านได้ประมาณ 2 สักดาห์ที่เลิกกัน เพื่อนเราชวนเราไปทำบุญ และในทริปนั้นมีรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบเราเมื่อ 4 ปี ที่แล้วไปด้วย พอเค้ารู้ว่าเราเลิกกับแฟนเค้าก็อยากช่วยด้วยการหางานพิเศษให้เราทำอีก เพื่อได้มีเงินใช้หนี้ พอไปทำบุญก็มีการถ่ายภาพแต่ภาพส่วนใหญ่ รุ่นพี่ก็มาถ่ายใกล้ๆตลอด เพื่อนเราก็โพสไปด้วยความไม่รู้ พ่อของเราเห็น ก็โทรมาด่าเราแรงมาก พ่อแม่เราเสียใจ เค้าบอกเราว่าไม่ต้องหาใครมาเพิ่มให้ปวดหัวแล้ว และด่าว่าเรา ว่าเราเป็นคนเลว รักษาความสัมพันธ์ไม่ได้ คบใครต้องเลิก แม่เราด่าเราแรงมาก คิดไปถึงว่าเราเบื่อง่าย พอไม่พอใจก็เลิก ให้เราไปตรวจว่าเราเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้รึป่าว ไม่มีผู้ชายคนไหนรับผู้หญิงที่แต่งงานมาแล้ว 2 ครั้งได้หรอก เด่วเค้าก็ด่าว่า ดูถูกเหยียดหยาม เราเลยไม่เข้าใจว่าที่ผ่านมา การที่เราตกลงใจแต่งงานในเวลาอันรวดเร็ว ทั้งที่เรายังเฉยๆเพราะรักษาหน้าพ่อแม่ เราก็เลือกคนที่ดี มีหน้าที่การงานมั่นคง แต่พอแต่งเค้าไม่ได้รักพ่อแม่เรา ทั้งที่เวลามีปัญหาก็ไปขอความช่วยเหลือจากบ้านเรา กลายเป็นเราที่ผิดและเลว แม่ให้เราไปตรวจสภาพจิตว่าทำไมรักษาครอบครัวไม่ได้ ทำไมเราไม่อดทน จนตอนนี้เรารู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่ เราทำให้พ่อแม่อับอายขายหน้า เป็นคนเลว เป็นตราบาปให้ครอบครัว เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงดี ทำยังไงต่อไป เงินที่แม่เราสำรองให้เค้าเราก็โดนด่าทุกวัน ว่านำความเดือดร้อนมาให้ทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนขอให้แม่จ่าย แล้วกำชับว่าห้ามพาใครเข้าบ้าน ถ้าพามาก็ไม่ต้องมายกมือไหว้แม่ ไม่ต้องมาปรึกษา มันไม่มีคนที่จริงใจกับเรา และให้เราจมดิ่งอยู่แต่ในบ้าน ห้ามไปไหนกับใครอีก..........
...........
หากใครอ่านเรื่องราวของเราจบลงแล้ว มีความคิดเห็นในการใช้ชีวิตยังไงต่อดีคะ เราไม่มีที่ปรึกษา เราไม่มีทางออกเลย