เราเป็นอะไรกันแน่ คนอ่อนแอ คนขี้แพ้ คนขี้ขลาด คนขี้เกียจหรือคนไม่เอาการเอางาน เรามักกลัวการเริ่มต้นใหม่ในการทำอะไรเสมอ เราไม่ชอบความรู้สึกของการตื่นเช้าแล้วต้องทำงาน มันรู้สึกแย่มากจนอธิบายไม่ได้ จะเริ่มเครียดตั้งแต่กลางคืนว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแค่คิดก็รู้สึกไม่โอเคมากๆ เราไม่อยากบอกเหตุผลนี้กับใครเลยกลัวจะมองว่าเราขี้เกียจ แต่จริงๆแล้วเราเป็นคนที่เต็มที่กับการทำงานเสมอ รู้สึกกลัวการพูดคุยกับคนอื่น เราอยากนอนนิ่งๆอยู่นิ่งๆตลอดเวลา บางครั้งก็ร่าเริงสดใส เป็นคนเก่งในสายตาทุกคน ทุกคนชื่นชมแต่ทุกครั้งที่ได้ยินใครชมว่าเก่งเรากลับเศร้า เพราะภายใต้ความเก่งนั้นเราเจ็บปวดเสมอ บางครั้งก็ดำดิ่งจนออกไปยืนที่ระเบียงอยากกระโดดไปให้จบๆแต่กลัวแม่เสียใจ กลัวแม่ลำบาก พยายามหาวิธีที่จะจากไปแบบไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาน ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่ทำให้ครอบครัวลำบาก แต่มันไม่มีเลย พอคิดจะทำจริงก็ไม่ได้กล้าขนาดนั้น กดดันตัวเองในทุกๆเรื่อง อยากมีชีวิตที่ดี อยากให้คนรอบข้าง ครอบครัวไม่ลำบาก แต่เราทำอะไรไม่ได้สักอย่าง 
...ไม่กล้าบอกใคร ไม่อยากแสดงมุมแบบนี้ให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครมาสงสาร
...ชีวิตนี้กลัวการเป็นภาระคนอื่นมากๆ 
*เราควรจะทำยังไงดีคะกับตัวเราคนนี้ที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างเลย