คือผมทนไม่ไหวแล้วที่จะอยู่กับเธอต่อไปเหมือนผมตกนรกทั้งเป็นอยู่แบบไม่มีความสุขไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลยแต่ผมก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไรชีวิตผมเหมือนทาสที่ทำงานใช่แรงงานหาเงินมาให้ครอบครัวจนผมรู้สึกว่าผมเป็นได้แค่นั่นจำเลยรัก
และไม่ว่าจะเรื่องอะไรเธอก็จะด่าขัดขวางค้านผมเสมอไม่เคยเห็นด้วยเลย
แต่ที่ผมยังเป็นห่วงคือเรื่องลูกเธอบอกกับผมว่าถ้าออกไปจากชีวิตเขาแล้วเขาจะไม่ให้ผมเจอหน้าลูกสาวเธอจะกีดกันทุกวิถีทางแม้แต่เงินก็ไม่ต้องส่งมาให้ลูก
โครตเห็นแก่ตัวเลยผมก็มีสิทธิ์ในเด็กน่ะผมก็พ่อของเด็กป่ะแค่เจอหน้าลูกยังไม่ได้เลยหรือมันหนักน่ะแบบนี้
ไม่รู้ผมจะหาทางแก้ยังไงดีเครียดมากเรื่องลูกสาว ผมจะยังคงรับผิดชอบส่งเงินให้ลูกดูแลลูกเหมือนเดิมน่ะแต่เขาห้าม
ทำงานก็ทำงานคนเดียวเธอไม่เคยทำงานหาเลี้ยงครอบครัวเลยพยายามอยู่คนเดียวมัยก็เหนื่อยน่ะแทนที่จะได้แบ่งเบาภาระครอบครัวบ้างช่วยๆกันเก็บช่วยๆกันสร้างทุกวันนี้อย่าว่าแต่นับ1เลย0ด้วยซ้ำ
เธอบอกกับผมว่าให้อายุ18ก่อนให้ลูกเข้าโรงเรียนก่อนเดี่ยวจะทำงานแต่จะให้รอไป
4-5ปีมันก็รอไม่ไหวครับเพื่อนๆชาวบ้านเขาไปกันถึงไหนแล้วเรายังอยู่แบบนี้อยู่เลยความจนความลำบากมันหน้ากลัวครับผมอยากให้ลูกสุขสบายให้มีชีวิตที่ดีเหมือนเด็กคนอื่นๆถึงจะไม่เทียบเท่าคนมีฐานะแต่ก็แค่ลูกยิ้มได้มีกินมีใช่แบบพอเพียงผมก็มีความสุขแล้ว
แล้วอีกอย่างนึงภรรยาผมเป็นคนที่ใช้เงินเก่งมากใช้แบบมือเติบมีเท่าไหรก็หมดไม่เคยพอเลยเคยเก็บตังค์ไว้ให้ลูกใส่กระปุกออมสินเอาไว้เธอก็แงะเอามาใช่หมด
ลำบากใจเครียดและเหนื่อนมากครับ
ไม่รู้จะเอาคำว่ามีอนาคตที่ดีได้อย่างไร...
ถ้าเพื่อนๆคนไหนพอให้คำแนะนำให้ผมบ้างโดยเฉพาะเรื่องลูกสาวก็เม้นมาได้น่ะครับจะขอบพระคุณอย่างงามเลยทีเดียว
ผมอยากเลิกกับภรรยาแล้วเก็บเงินเพื่ออนาคตของลูกครับถ้ายังอยู่กับเธอผมกลัวว่าลูกจะไม่มีอนาคต
และผมก็อยากเจอหน้าลูกสาวครับ
ตอนที่น้องใกล้จะ2ขวบแล้ววัยกำลังน่ารักเลยทีเดียวเชียว
ขอบพระคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจครับ