วันนี้มีความรู้สึกอ่อนแออีกแล้วซ้ำๆ นึกถึงว่าทำไมอะไรๆในชีวิต หรือคนรอบตัวเราถึงห่างเหินหมางเมิน ถ้าเราไม่เข้าหาใครก็ไม่มีใครเข้าหาเรา คนในครอบครัวคือกลุ่มคนที่สำคัญที่สุด แต่ก็ไม่มีใครสนใจใส่ใจเราเท่าสนใจน้อง น้องมีทุกอย่าง ที่เราไม่มี มีรถ มีของต่างๆ เพราะทางครอบครัวไม่อยากขัดใจ ตั้งแต่เด็กเล็กๆจนโตมีครอบครัว เพียงเพราะน้องยังคิดยังทำอะไรได้ไม่เหมือนใครในวัยเท่ากัน ก็ทำให้ทุกคนในครอบครัวเห็นใจ เทกำลังใจ และความห่วงใยไปไว้ให้น้องหมด และก็คงจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆตราบจนกว่าจะมีใครคิดจะเปลี่ยนแปลง
เคยที่จะพยายามใส่ใจ เข้าใจ ถามไถ่ น้อง เพื่อจะได้เข้าใจเค้ามากขึ้น ชวนไปกินข้าว พูดคุย เจอกัน อยากสนิทกัน ไม่อยากห่างเหินต่างคนต่างอยู่ แต่ยิ่งพยายาม สิ่งที่ได้กลับมาคือความไม่พยายามมาเจอ ไม่สนใจ ไม่ตอบข้อความบ้าง ไม่รับโทรศัพท์บ้าง เพราะตัวน้องเป็นแบบนั้น เป็นคนไม่ใส่ใจความรู้สึกใคร มันก็จึงไม่มีอะไรที่ดีขึ้น จากวันนั้นถึงวันนี้ ครอบครัวมีสี่คน รู้สึก ทีมนึงมีสามคน เราคือทีมคนเดียว ที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่ได้มีใครสนใจ เพราะทุกคนคิดว่าเราทำได้เป็นปกติ สนใจคนอื่นเป็นปกติ กระตือรือร้นเป็นปกติ เข้าใจเป็นปกติ ใจเย็นเป็นปกติ ยกโทษให้เป็นปกติ ช่วยเหลือเป็นปกติ ความปกติพวกนี้ปกติมาเสมอสำหรับครอบครัว แต่ไม่มีใครจะรู้ว่า ความปกตินี้คือการพยายามอย่างมากจนเป็นปกติ แล้วก็มันดันทำได้ดีกว่าคนทั่วไป แม้บางอย่างไม่เต็มใจแต่คิดเสมอว่านี่คือน้อง นี่คือแม่ นี่คือพ่อ เราเป็นพี่ ถูกสอนมาให้ดูแลที่บ้าน และมีอะไรต้องยอมน้อง รักน้อง
จนถึงวันนึง มันไม่ไหวแล้ว เลยเลือกที่จะบอกว่าความผิดปกติทั้งหมด ในการเห็นพ่อกับแม่ ตัดสินว่าเราผิด ในสิ่งเดียวกันกับที่น้องทำไม่ผิด มันเก็บมาซ้ำๆตั้งแต่เด็กจนทำงาน จนมันต้องบอก ออกไป สรุปกลายเป็นคำตอบว่า เราคิดมากไปเองว่าไม่มีใครรัก ทุกคนรักเราเท่ากัน แต่เวลาปฏิบัติตั้งแต่จำความได้จนวันนี้ก็คือไม่เคยเท่ากันเลย ตอนนี้ผ่านมากับความรู้สึกหลังจากบอกไปแบบนี้มากกว่า2ปีแล้วหลังจากที่บอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น คุยกันไปมากกว่าสามครั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้น ลองแก้ไขที่ตัวเองดูว่าให้แคร์เค้าน้อยลง มันก็เลยพอเราไม่พยามยามทักไปโทรไปก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้ เวลาเห็นครอบครัวเค้าเดินคุยกัน มันเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ตลอดเวลา
ไปหาหมอจิตแพทย์เพื่อจัดการความเครียด แต่พอยาหมดก็กลับไปเป็นแบบเก่า คือยากตายไปแบบไม่ต้องใช้ชีวิตคิดอะไร ดิ้นรนทำงานหาเงินตั้งใจไปเพื่ออะไร ไม่รู้ ส่วนตัวก็ใช้ชีวิตได้ทำสิ่งที่อยากทำไปหมดแล้วไม่ได้อยากอยู่ต่อสู้กับความหดหู่ เราควรทำไงดีคะ
มีความรู้สึกกับครอบครัวเป็นแบบนี้ปกติไหม
เคยที่จะพยายามใส่ใจ เข้าใจ ถามไถ่ น้อง เพื่อจะได้เข้าใจเค้ามากขึ้น ชวนไปกินข้าว พูดคุย เจอกัน อยากสนิทกัน ไม่อยากห่างเหินต่างคนต่างอยู่ แต่ยิ่งพยายาม สิ่งที่ได้กลับมาคือความไม่พยายามมาเจอ ไม่สนใจ ไม่ตอบข้อความบ้าง ไม่รับโทรศัพท์บ้าง เพราะตัวน้องเป็นแบบนั้น เป็นคนไม่ใส่ใจความรู้สึกใคร มันก็จึงไม่มีอะไรที่ดีขึ้น จากวันนั้นถึงวันนี้ ครอบครัวมีสี่คน รู้สึก ทีมนึงมีสามคน เราคือทีมคนเดียว ที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่ได้มีใครสนใจ เพราะทุกคนคิดว่าเราทำได้เป็นปกติ สนใจคนอื่นเป็นปกติ กระตือรือร้นเป็นปกติ เข้าใจเป็นปกติ ใจเย็นเป็นปกติ ยกโทษให้เป็นปกติ ช่วยเหลือเป็นปกติ ความปกติพวกนี้ปกติมาเสมอสำหรับครอบครัว แต่ไม่มีใครจะรู้ว่า ความปกตินี้คือการพยายามอย่างมากจนเป็นปกติ แล้วก็มันดันทำได้ดีกว่าคนทั่วไป แม้บางอย่างไม่เต็มใจแต่คิดเสมอว่านี่คือน้อง นี่คือแม่ นี่คือพ่อ เราเป็นพี่ ถูกสอนมาให้ดูแลที่บ้าน และมีอะไรต้องยอมน้อง รักน้อง
จนถึงวันนึง มันไม่ไหวแล้ว เลยเลือกที่จะบอกว่าความผิดปกติทั้งหมด ในการเห็นพ่อกับแม่ ตัดสินว่าเราผิด ในสิ่งเดียวกันกับที่น้องทำไม่ผิด มันเก็บมาซ้ำๆตั้งแต่เด็กจนทำงาน จนมันต้องบอก ออกไป สรุปกลายเป็นคำตอบว่า เราคิดมากไปเองว่าไม่มีใครรัก ทุกคนรักเราเท่ากัน แต่เวลาปฏิบัติตั้งแต่จำความได้จนวันนี้ก็คือไม่เคยเท่ากันเลย ตอนนี้ผ่านมากับความรู้สึกหลังจากบอกไปแบบนี้มากกว่า2ปีแล้วหลังจากที่บอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น คุยกันไปมากกว่าสามครั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้น ลองแก้ไขที่ตัวเองดูว่าให้แคร์เค้าน้อยลง มันก็เลยพอเราไม่พยามยามทักไปโทรไปก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้ เวลาเห็นครอบครัวเค้าเดินคุยกัน มันเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ตลอดเวลา
ไปหาหมอจิตแพทย์เพื่อจัดการความเครียด แต่พอยาหมดก็กลับไปเป็นแบบเก่า คือยากตายไปแบบไม่ต้องใช้ชีวิตคิดอะไร ดิ้นรนทำงานหาเงินตั้งใจไปเพื่ออะไร ไม่รู้ ส่วนตัวก็ใช้ชีวิตได้ทำสิ่งที่อยากทำไปหมดแล้วไม่ได้อยากอยู่ต่อสู้กับความหดหู่ เราควรทำไงดีคะ