สวัสดีค่ะเรามีเรื่องมาปรึกษากับทุกคนคือเราเป็นพวกชอบสงสารคนอื่นสงสารมากถึงขั้นหนักเลยอ่ะ
ยิ่งเวลาเห็นคนแก่เดินขายของแล้วแบบหดหู่ใจมากเลยจนเก็บมานอนร้องไห้รู้สึกเศร้าสงสารทั้งหดหู่ไปหมดเลยค่ะ เป็นแบบนี้บ่อยมาก
หรือเวลาเห็นเด็กน้อยขอทานหรือมาเดินเร่ขายของก็อยากจะช่วยอุดหนุนแต่บางครั้งกำลังทรัพย์เราก็ไม่พอ อยากจะช่วยมากจริงๆค่ะ
บางครั้งไม่ได้ช่วยหรือช่วยได้นิดหน่อยก็รู้สึกเสียใจและผิดผิดหวังที่เราไม่สามารถช่วยเขาได้หรือช่วยได้แค่นิดหน่อยๆอยากจะช่วยให้ได้มากๆช่วยเหมาเขาให้เขาได้
กลับบ้านพักผ่อน แต่ไม่สามารถทำได้ทำให้ตัวเองรู้สึกผิดและกลายเป็นว่ากดดันตัวเอง เราเลยเลือกที่จะไม่ค่อยอกจากบ้านสักเท่าไหร่
เพราะไม่อยากเจอภาพที่มันหดหู่ใจแบบนี้ เวลาทานข้าวก็ไม่ชอบทานร้านกลัวเจอคนแก่หรือเด็กมาเดืนเร่ขายของให้แล้วกลัวตัวเองใจแป้ว
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ จนบางทีก็คิดว่าตัวเองป่วยรึป่าวคือเจอภาพพวกนี้ซึมเป็นวัน2วันเลยค่ะ บางครั้งที่พวกแกเดินขายไม่มีคนซื้อไม่มีคนอุดหนุนนี่มองดูแล้วน้ำตาซึมและไหลออกมาแล้วไม่รู้สึกตัวก็มีจนเพื่อนทักถึงรู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่ มันอนารถใจอ่ะเนาะเข้าขั้นหนักไปอีกก็คือเก็บมาฝันว่าทำไมเราไม่ข่วยเขาจนแบบรู้สึกบั่นทอนตัวเอง นอยด์ทั้งวันก็มีแบบนี้เราเป็นเหมือนคนมีปัญหาไหมคะ? ต้องพบจิตแพทย์หรืออะไรรึป่าวคะ?