กระทู้นี้อาจจะเหมือนเด็ก อกกัตญญูไปสักหน่อยเราแค่รู้สึกว่ามันสำเหตสมผลแล้วจริงๆหรอ กับคำว่าเค้าให้กำเนิดเรา ต่อให้เค้าจะทำเรารู้แย่ขนาดไหน เค้าก็เป็นแม่เราอยู่ดี กระทู้นี้อาจจะไม่ถูกใจสำหรับคนที่เจอครอบครัวที่ดี อบอุ่น แต่ที่เราเจอมันสวนทางโดยสิ้นเชิง แค่อยากให้ลองมองเห็นอีกมุมที่เด็กบางคนต้องเจอแค่นั้นเอง 
              โดยส่วนตัวเราเจอกับตัวเองเต็มๆ เราโดนกดดัน ตีกรอบ ด่าหยาบคาย ไล่ออกจากบ้าน ทำเหมือนลูกเป็นคนนอก ทวงบุญคุณ เปรียบเทียบ เราก็เป็นเด็กคนนึงที่อยู่ ตอนเด็กๆไม่ค่อยได้อยู่กับแม่เท่าไหร่ แต่ก็มาหาบ้างเป็นปกติ เราจะอยู่กับยาย พอช่วงประมาณ ป.3 - ป.4 แม่เราก็ซื้อบ้าน ก็มาอยู่ด้วยกันหมด มีพ่อแม่ยายเรา จนแม่เรามีน้อง พอคลอดออกมา แม่ก็จะต้องไปทำงานกับพ่อทุกเย็น จะเป็นเรากับยายเลี้ยงดูน้อง พอเข้าสักช่วง ม.ต้น ด้วยความที่ตอนเย็น เราก็อยากเล่นกับเพื่อนบ้าง เราคิดว่ามันปกตินะ ที่เด็กอยากจะเล่นบ้าง แต่เรากลับโดนเรียกให้กลับบ้านเพื่อเลี้ยงน้องทุกเย็น วันไหนแอบหนีไปเล่นบ้างก็จะโดนดุจนบางทีเวลายายไปต่างหวัด เราต้องเอาน้องไปเล่นบ้านเพื่อนกับเราด้วย เหมือนอารมณ์มีลูกตั้งแต่ ม.ต้น ทุกครั้งที่เลิกเรียน เราเลิกเรียน บ่ายสามครึ่ง 4โมงเย็นไม่ถึงบ้าน เราจะรู้ชะตากรรมเราทันที แต่เราจะโทรหาเพื่อนเรา ครูที่รร.เรา เพื่อตามเราให้กลับบ้าน บางทีเราก็อายนะ เราก็กลับไปร้องไห้ที่บ้าน อยากจะไปไหนก็ไม่ได้ไป วันเสาร์อาทิตย์ไม่ต้องพูดถึง บางที่วันอาทิตย์เค้าไม่อยู่บ้านกัน ล็อคบ้านจากข้างนอกไม่ให้เราออกก็มี บ่อยซะด้วยซ้ำ ณ ตอนนั้น เราเคยตื่นเต้นนะ อยากมีน้องไว้เล่นด้วยกัน แต่ไปๆมาๆ ทำไมมันเป็นเหมือนภาระเราไปเลย เราเข้าใจนะ ว่าการช่วยพ่อแม่แบ่งเบามันก็เป็นเรื่องที่ดี แล้วความสุขของเราหละ เราเป็นเด็กที่ไม่มีสิทธิมีความสุขเลยใช่มั้ย ทำไมผู้ใหญ่ถึงไม่มองมุมนี้บ้าง พอเราเรื่มโตขึ้น เข้าช่วง ม. ปลาย ทุกอย่างก็เริ่มหนักขึ้น เราไม่รู้แม่เราขนความเครียดจากอะไรมาจากไหน คงจะทำงานเหนื่อยเราเข้าใจ แต่ทำไมต้องเป็นเราอีกแล้ว ที่รองรับอารมณ์เค้า มันก็เหนื่อยเหมือนกันสำหรับเด็กอายุ 17-18 คนนึง ที่ไม่เคยมีสุขภาพจิตในบ้านที่ดีเลย วันไหนที่มีความสุขก็เอาแต่นั่งคิดว่าพรุ่งนี้จะทะเลาะกับแม่อีกมั้ย มันไม่เคยสุข สุด เลย จนทะเลาะกันบ่อยเข้า ก็มีการไล่ออกจากบ้านเกิดขึ้น เราก็ออกไปตอนนั้นเราอายุประมาณ 17-18 เราก็ไปนอนบ้านเพื่อน เราก็คิดนะ ว่าถ้าเราออกมา แล้วเราไม่ได้เรียนหละ เราจะทำยังไงก็ยังมีความห่วงอนาคตตัวเองอยู่บ้าง ออกมาได้2วัน ก็เลยกลับไป แต่กลายเป็นว่า มันกลายเป็นจุดอ่อนของเรา ว่าเราไปไหนไม่ได้ ต้องพึ่งเค้า เค้าจะพูดย้ำกับเราเสมอว่า ที่นี่บ้านเค้า มีสิทธิจะให้อยู่หรือไม่ให้อยู่ วันไหนอารมณ์ดีก็อยู่ได้ทุกคน วันไหนอารมณ์ไม่ดี ก็ไล่ออกจากบ้าน เราควรรู้สึกยังไง จนพ่อเราเสีย เค้าพูดเองกับปากว่า ไม่อยากมีใคร ไม่ทันจะกี่เดือน เริ่มมีคนมารับมาส่ง มานั่งเล่นที่บ้าน สักพักเข้ามาอยู่ ใครก็ไม่รู้เจอกันในเฟส นี่เลยงงมาก แบบ อ่าวในบ้านก็มีแต่ผญ เราก็อคติทันที แต่เราไม่โทษผช เลย เค้าก็ดูไม่ได้มีพิษภัยอะไร แต่คนที่ทำให้เรื่องมันดูแย่น่าจะคนของเราเอง ที่พอเค้าเข้ามา เทคแคร์เค้าทุกอย่าง แต่ลืมคนในครอบครัว ไล่เราออกจากบ้านเพราะรู้สึกว่ามีเราอยู่แล้วเค้าทำอะไรไม่สะดวก เราก็ออกไป ออกไป 6-7 เดือนกลับเข้ามาใหม่ หนักเลย นี่บ้านกูๆ ทั้งวันจนแบบ เราไม่มีสิทธิอยู่ที่นี่หรอ เค้าไม่เคยคิดสักอย่างว่า ลูกทั้งคนออกไปอยู่ข้างนอก จะเจออะไรไม่ดีมั้ย จะเสียคนมั้ย เราแค่รู้สึกว่า ความเป็นแม่ของคนๆนึง เค้าเคยคิดมั้ย ยิ่งถ้าเรื่องน้อง เราแตะต้องไม่ได้เลย ทั้งๆที่เราเลี้ยงเค้ามา มากกว่าแม่เค้าอีก กลายเป็นหลังพ่อเราเสีย แม่เราวางอำนาจมากๆ เหมือนเป็นคนที่แบบ ไม่ว่าเราจะทำอะไรในบ้านมันผิดไปหมด มันหลายอย่างมากจริงๆ เราเลยคิดว่า ถ้าสักวันนึง เราไปจากตรงนี้จริงๆ เราก็ห่วงยาย ห่วงน้อง แต่เหมือนน้องก็ไม่ได้รักเราขนาดนั้น เราควรไปจากตรงนี้แล้วไม่กลับมามั้ย เราจะเนรคุณรึเปล่า แล้วถ้าเราเป็นคนกตัญญูแล้วเราต้องเสียสุขภาพจิต ต้องมนั่งพิมพ์อะไรในกระทู้แบบนี้เพื่อระบาย เราควรจะทำยังไง มันมีผลกลับการใช้ชีวิตของเรามากๆ กระทบคนรอบตัวหมด เพื่อนเรา แฟนเรา ที่เค้าต้องคอยมารับฟัง หรือได้ผลกระทบจากความเครียดของเรา มันทำให้เราไม่อยากมีใครอยู่รอบตัวเราเลย เราสงสาร เราคอยให้แต่พลังลบกับเค้า เราเหนื่อยมากจริงๆ