ปัจจุบันกำลังเรียนอยู่ป.ตรี ปี2 ซึ่งเป็นการเรียนการสอนออนไลน์ค่ะ ตั้งแต่ขึ้นปี 1 มาก็ได้เรียนออนไลน์เลย มีได้ไปเรียนที่มอบ้างบางวิชา แต่พอปี 1 เทอม 2 ก็ได้เรียนออนไลน์ยาวจนขึ้นปี 2 เลยค่ะ
ซึ่งตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเครียด เป็นคนคิดมากขึ้น คิดไม่หยุด รู้สึกว่าหมดแพชชั่น เป้าหมายที่เคยตั้งไว้เริ่มเลื่อนลางและไม่ชัดเจน รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรหลายๆ อย่างได้ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป็ดที่ไม่เก่งสักอย่าง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ชอบในสิ่งที่ตัดสินใจเลือกเรียน เริ่มมองตัวเองไร้ค่า มีชีวิตที่ใช้ไปวันๆ ประกอบกับเราพึ่งเสียพ่อกับแม่ไปเมื่อตอนเราอายุ 17-18 ปี ทำให้เราต้องดูแลจัดการเรื่องต่างๆด้วยตัวเอง และส่งผลทำให้เราเก็บความรู้สึกต่างๆไว้กับตัวเอง แก้ไขปัญหา และตัดสินใจด้วยตัวเองมาตลอด
ก่อนหน้านี้เราเป็นคนที่ร่าเริง แจ่มใส เป็นคนสนุกเฮฮามากๆ แต่พอการได้อยู่แต่บ้านอยู่กับตัวเองทำให้เราเริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เราเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่หนักขึ้น เราเริ่มกดดันตัวเองในเรื่องเรียน กังวลเรื่องทุนทรัพย์ที่ต้องใช้ในการเรียนในการใช้ชีวิต และเรื่องจิปาถะมากมายนับไม่ถ้วนที่ผุดขึ้นมาในหัว จนบางครั้งเราหยุดคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย มีเพียงการหลับตาลงอย่างยากเย็นเท่านั้นที่จะหยุดความคิดเหล่านั้นไปได้
เราพยายามอย่างมากที่จะกลับคืนสู้ตัวเราเองในเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ แต่มันเหมือนยิ่งกำลังหลงทางไปเรื่อยๆ.......
ชีวิตในวัย 19 ปีที่เหมือนกำลังหลงทาง
ซึ่งตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเครียด เป็นคนคิดมากขึ้น คิดไม่หยุด รู้สึกว่าหมดแพชชั่น เป้าหมายที่เคยตั้งไว้เริ่มเลื่อนลางและไม่ชัดเจน รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรหลายๆ อย่างได้ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป็ดที่ไม่เก่งสักอย่าง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ชอบในสิ่งที่ตัดสินใจเลือกเรียน เริ่มมองตัวเองไร้ค่า มีชีวิตที่ใช้ไปวันๆ ประกอบกับเราพึ่งเสียพ่อกับแม่ไปเมื่อตอนเราอายุ 17-18 ปี ทำให้เราต้องดูแลจัดการเรื่องต่างๆด้วยตัวเอง และส่งผลทำให้เราเก็บความรู้สึกต่างๆไว้กับตัวเอง แก้ไขปัญหา และตัดสินใจด้วยตัวเองมาตลอด
ก่อนหน้านี้เราเป็นคนที่ร่าเริง แจ่มใส เป็นคนสนุกเฮฮามากๆ แต่พอการได้อยู่แต่บ้านอยู่กับตัวเองทำให้เราเริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เราเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่หนักขึ้น เราเริ่มกดดันตัวเองในเรื่องเรียน กังวลเรื่องทุนทรัพย์ที่ต้องใช้ในการเรียนในการใช้ชีวิต และเรื่องจิปาถะมากมายนับไม่ถ้วนที่ผุดขึ้นมาในหัว จนบางครั้งเราหยุดคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย มีเพียงการหลับตาลงอย่างยากเย็นเท่านั้นที่จะหยุดความคิดเหล่านั้นไปได้
เราพยายามอย่างมากที่จะกลับคืนสู้ตัวเราเองในเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ แต่มันเหมือนยิ่งกำลังหลงทางไปเรื่อยๆ.......