หลวงพ่อชาสอนไว้ อย่าหลงไหลในรูปขันธ์ หนังขนผมเล็บฟัน ภายนอกนั้นภาพลวงตา ดั่งปลาหลงกินเหยื่อ เพราะหลงเชื่อไม่คิดว่า ตะขอซ่อนฝังมา เบ็ดเกี่ยวปลาทิ่มคาปาก ตะขอเกี่ยวปากไว้ ดิ้นเท่าไรหนีลำบาก ดั่งคนที่

ไม่มีหรอกบทกวีที่อยากอ่าน โลกอีกด้านอาจม่านหมอกหยอกความฝัน ใครบางคนบ่นพร่ำเพ้อรำพัน กลืนน้ำตาที่เกินกลั้นรั้นลีลา ขณะฟังเพลงกวีเพื่อชีวิต จึ่งความคิดสับสนราวคนบ้า หลายคนเห็นอุทกภัยในดวงตา เธอเพ้อหาโลก