* วันส่องกล้อง
[10/10/64 อา.]

5:00 น. ถ่าย #9 อึมีสีเหลืองขุ่น รู้สึกกังวลเหมือนกัน เพราะน้ำไม่ได้ใสเหมือนเมื่อคืน (หมอก็ได้บอกไว้แล้วว่า อึจะมาอีกตอนเช้า ถ้าให้ดีที่สุด ต้องส่องกล้องหลังจากทานยาระบายเลย … แต่คงทำไม่ได้เนื่องจากต้องอดน้ำอย่างน้อย 6-8 ชม. เพื่อความปลอดภัย เพราะขณะถูกวางยา หากกระเพาะอาหารไม่ว่างแล้ว อาจมีการสำลักหรืออาเจียน ซึ่งเศษอาหารอาจจะเข้าไปอุดทางเดินหายใจเกิดอันตรายถึงชีวิตได้)

6:00น. ไปถึง รพ. เข้ารับการเอ็กซเรย์ (เพื่อการทวนสอบผลการตรวจมะเร็ง)

6:30 น. ไปรอที่ห้องส่องกล้องลำไส้ใหญ่ พยาบาลเข้ามาสอบถามคัดกรองโควิด และสอบถามอีกหลายเรื่อง เช่น ดื่มน้ำครั้งสุดท้ายเวลาเท่าไร ถ่ายอุจจาระกี่ครั้ง และขอดูภาพอึ ให้คุยโทรศัพท์กับเภสัชกรถึงยาที่รับประทานมาในช่วงเดือนที่ผ่านมา แล้วจากนั้นให้เข้าไปเปลี่ยนชุด โดยชุดเดิมที่ใส่มาถอดออกทั้งหมด (ยกเว้นถุงเท้า) แล้วเปลี่ยนใส่ผ้าคลุมยาว

6:45 น. นอนรอบนเตียง (จะอยู่บนเตียงนี้ตลอดจนส่องกล้องเสร็จ) พยาบาลอีกคนเข้ามาให้เลือกชี้ภาพอึที่มีสีเข้มข้นแตกต่างกัน 4 ภาพ จากหมายเลข 1 มีสภาพขุ่นข้นไปจนถึงหมายเลข 4 สีใส … เลยชี้ไปว่าตอนเช้าอยู่ที่หมาย 2 ส่วนเมื่อคืนหมายเลข 4 … (ได้ยินพยาบาลบ่นกันเองว่าชุ่นมีตะกอน ทำเอาเรากังวลอยู่เหมือนกัน เพราะหูก็ได้ยินเสียงคล้ายกับมีคนกำลังจะไปสวนก้นทำดีท๊อกอยู่ เกรงว่าจะต้องเข้าไปทำด้วย แต่ไม่ต้องทำ)

6:50 น. พยาบาลมาให้น้ำเกลือผ่านเส้นเลือดดำที่หลังมือข้างขวา และเจาะเลือด (เพื่อดูความสมบูรณ์ของเลือด เป็นการทวนสอบผลมะเร็ง) เนื่องจากอดน้ำมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง เส้นเลือดจะไม่ค่อยขึ้นชัดเจนนัก ต้องกำมือตีมืออยู่สักครู่จึงพอจะเจาะได้ จากนั้นได้ติดแถบวัดความดันเตรียมไว้ที่ต้นแขนซ้าย (ความดันผม ค่อนข้างสูงผิดปกติ ด้วยกังวลหลายอย่าง .. แต่โดยปกติวัดที่บ้านเป็นประจำทุกวัน ไม่ได้สูงแบบนั้น เลยไม่ได้ห่วงเรื่องความดัน) และให้เซ็นเอกสาร ยอมให้ส่องกล้อง

7:00 น. วิสัญญีแพทย์เข้ามาสอบถามอาการ จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันบ้าง

7:50 น. พยาบาลเข็นเตียงเข้าห้องส่องกล้อง ในนั้นมีคุณหมอที่เราไปติดต่อนั่งดูคอมพิวเตอร์อยู่ มีวิสัญญีแพทย์ และเจ้าหน้าที่พยาบาลอีกหลายคน ทำงานกันเร็วมาก ติดแถบวัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่หน้าอก วัดความดัน วัดระดับออกซิเจนในเลือด เอาท่อออกซิเจนมาใส่ให้ที่จมูก … ให้นอนตะแคงซ้าย งอเข่าทั้งสองข้างขึ้น จากนั้นรู้สึกมีคลื่นร้อน ๆ ผ่านเข้าทางสายน้ำเกลือที่หลังมือขวาสองถึงสามรอบ เลยถามไปว่าเริ่มให้ยาสลบแล้วใช่มั้ย ได้ยินหมอบอกว่าใช่ แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีก ... จะใช้เวลาส่องกล้องประมาณ 30 นาที

8:30 น. รู้สึกตัวในห้องที่นอนตอนแรก ตำแหน่งเดิมเลย แล้วพยาบาลก็เข้ามาถึงตัวทันที ผมถามไปว่าวางยาประมาณครึ่งชั่วโมงใช่มั้ย เขาบอกว่าใช่ แล้วให้เรานอนหงาย รู้สึกมีลมในท้องเยอะมาก แน่นไปหมด เจ็บก้นด้วย มีน้ำแฉะแก้มก้นอยู่ จะเป็นน้ำอึเราหรือเปล่า? ไม่ได้ถาม แค่รู้สึกงง ๆ ตอนนั้น ว่าทำไม่เจ็บก้น

จากนั้นพยาบาลอีกคนมาสอบถามอาการแล้วบอกว่าจะรู้สึกมีลมในท้องสักหน่อย เพราะหมอฉีดริดสีดวงให้ รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมต้องฉีดริดสีดวง หรือหมอไปเจอเข้าพอดีตอนส่องกล้อง น่าจะถามอะไรอีกหลายอย่างเกี่ยวกับการฉีดยาริดสีดวง เพราะไม่รู้สึกว่ามีอาการนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ได้ถามไป … ตอนนอนอยู่นั้น พยายามผายลมไม่ค่อยออก หรือว่าออกนิดหน่อยไม่แน่ใจ ส่วนหนึ่งกลัวว่าน้ำอึจะออกตามมา อีกส่วนคือเจ็บก้นมากตอนลมออก

9:40 น. เมื่อได้เวลาจึงลุกขึ้นจากเตียง ลมแน่นเต็มท้อง ทำให้เดินลำบาก ไปนั่งถ่ายในห้องน้ำ มีเลือดแดงออกมาด้วย ตอนล้างก็แสบก้น จะผายลมก็เจ็บก้นไปหมด

10:00 น. นั่งรถเข็นไปทานข้าวเที่ยง อาหารรสชาติดี แต่ไม่ค่อยอยากทานมากนัก ทานผักนิดหน่อย เพราะแน่นท้องและเกรงว่าตอนถ่ายออกจะปวดก้นมาก

11:00 น. ไปพบหมอรับฟังผลการส่องกล้อง ช่วงรอรู้สึกกังวลพอสมควร เพราะตอนนอนรอพยายาลบอกแค่ว่าคุณหมอฉีดยาริดสีดวงให้ ไม่ได้บอกว่าตัดชิ้นเนื้อไปตรวจสอบหรือไม่ ... พอพบหมอ บอกว่าไม่พบว่ามีติ่งเนื้อในลำไส้ใหญ่ แต่เส้นเลือดดำแถวปากทวารหนักค่อนข้างบาง คุณหมอเกรงว่าจะแตกภายหลังแล้วจะคิดว่าเป็นผลจากการส่องกล้อง จึงฉีดริดสีดวงให้เลยขณะหลับอยู่ 

ทั้งนี้ผมเคยเป็นริดสีดวงมาก่อน ประมาณปี 53 ตอนนั้นคุณหมอ-อีกท่านหนึ่ง เห็นว่าเป็นบ่อยและมีอายุพอสมควรแล้ว จึงได้รับการส่องกล้องครั้งแรกในปีนั้น และไม่พบว่ามีติ่งเนื้ออะไรในลำไส้ใหญ่ จากนั้นน่าจะไม่มีปัญหาริดสีดวงอีกเลย ผมเคยเข้าไปขอซื้อยารักษาริดสีดวง (จำชื่อยาเข้าไป) เภสัชกรที่นั่นแนะนำว่าเขาก็เคยเป็น แต่หายด้วยวิตามินซี จึงไม่แนะนำให้ทานยาที่ผมต้องการซื้อ ผมเลยเปลี่ยนใจทำตามเขา และก็หายได้จริง ๆ ส่วนครั้งนี้ผมแค่กลัวว่าจะเป็นริดสีดวงอีก เพราะในช่วงที่ผ่านมาเบ่งถ่ายค่อนข้างแรง แต่ไม่ถึงกับมีเลือดออก อีกทั้งไม่ปวดด้วย แต่ก็เชื่อใจคุณหมอที่เห็นว่าสมควรทำแล้ว จึงไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมากนักในเรื่องนี้ว่าทำอะไรบ้าง (แต่ตอนนี้ก็อยากรู้ สงสัยตัวเองเหมือนกัน หรือว่ายังมึน ๆ กับยาทำให้ไม่ค่อยได้ถามอะไรมากนักในช่วงนั้น คิดอะไรลึก ๆ ไม่ค่อยออก แค่รับฟังเป็นส่วนใหญ่) และคุณหมอบอกว่าให้ขยิบก้นบ่อย ๆ แล้วให้ยารักษาริดสีดวง ยาช่วยย่อย และยาขับลม … ดูเหมือนว่าคุณหมอไม่ได้กังวลอะไรเกี่ยวกับริดสีดวงของผมมากนัก อาการน่าจะไม่รุนแรง แค่ให้ทานยาและปรับพฤติกรรมการรับประทานอาหาร … ผมกะว่าถ้าถ่ายแล้ว ไม่ปวดก้นจะหยุดยาริดสีดวงทันที (ช่วงนี้ผมก็ทานวิตามินซีด้วย)

12:00 น. กลับถึงบ้าน รีบไปอาบน้ำล้างต้ว (ป้องกันเชื้อโควิด) ยังทานอะไรไม่ค่อยได้เพราะแน่นท้อง พุงป่อง เดินลำบาก เวลาจะตดก็เหมือนมีน้ำอุจจาระออกมาด้วย และเจ็บก้นไปพร้อม ๆ กัน จึงตดแรง ๆ ไม่ได้ ยาระบายคงยังมีหลงเหลืออยู่ ... ส่องกล้องคราวนี้รู้สึกเหนื่อยกว่าครั้งแรกมาก ๆ ครั้งนั้นจำได้ว่าลุกจากเตียงก็เดินตัวปลิว เรียกเท็กซี่กลับบ้านได้สบาย ๆ 

14:00 น. นั่งแช่ก้นในน้ำอุ่นประมาณ 15 นาที

20:00 น. เริ่มเข้านอน รู้สึกเจ็บก้นน้อยลง หลังจากทานยาไป 2 ชุด ผายลมได้ดีขึ้น ยาวขึ้น (เพิ่งค้นพบวิธีผายลม โดยการนอนหงาย ยกเข่าทั้งสองขึ้นมา เอามือทั้งสองดึงเข่ามาแนบอก แล้วผายลม พบว่าผายลมได้ยาวแบบไม่เคยเจอมาก่อน)

* วันแรกหลังส่องกล้อง
[11/10/64 จ.]
ตื่นเช้าขึ้นมายังไม่รู้สึกปวดท้องถ่าย อาการปวดก้นลดลง หลังทานข้าวเช้า (ต้มมาม่า ใส่ไข่ ปลา ผัก เห็ด) จึงได้ถ่าย ไม่มีเลือดแดงตามออกมา แต่รู้สึกได้ว่าถ่ายยังไม่หมด เจ็บก้นยังมีอยู่ แล้วนั่งแช่น้ำอุ่น (จะทำแบบนี้ทุกครั้งหลังถ่าย และก่อนนอน)

ช่วงใกล้เที่ยงหลังจากกระโดดเชือกออกกำลังกายเสร็จ ไปถ่ายอีกรอบ ก็ยังเจ็บก้นเหมือนเดิม ตามด้วยแช่น้ำอุ่นอีก 

ทานเมล็ดเจี่ยกับนมกล่อง (กะให้ช่วยเพิ่มกาก) และกะจะทานหัวไชเท้ากับน้ำผึ้งรวงสัก 7 วัน (https://ppantip.com/topic/32788820) เพื่อช่วยริดสีดวงด้วย ต้องไปหาซื้อก่อน

[24/10/64]
รู้สึกว่าหายจากอาการริดสีดวงแล้ว


* ส่งท้าย

- เป็นการแชร์ประสบการณ์ หากเขียนอะไรที่ไม่สมควรไปก็ขออภัยด้วย
 
- ตั้งแต่ 1 ต.ค. 64 – 30 ก.ย. 65 คนไทยที่มีอายุ 50-70 ปี สามารถตรวจคัดกรองมะเร็งลำไส้ใหญ่ได้ฟรี มีหลายหน่วยบริการใกล้บ้าน ลองติดต่อดูครับ … เป็นการตรวจอุจจาระก่อน ถ้ามีปัญหาจะส่งไปส่องกล้องต่อไป … แต่ผมอยากส่องกล้องเลย จึงไม่ได้เข้าโครงการนั้น และจ่ายเงินเอง

-  มีความรู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน วันนี้เป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ (ถ้าทราบว่าเป็นโรคร้าย) จะต้องปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตไปแบบสิ้นเชิงเลยก็ได้ ทรัพย์สินที่เก็บออมไว้ ความฝันความหวังที่อยากไขว่คว้าแทบจะสูญหายไปหมด … ขอให้มีสติในการดำเนินชีวิต ทั้งการใช้ชีวิต การกิน การดื่ม หลายคนคงคิดว่าไม่กลัวตาย แต่ที่น่าห่วงคือช่วงชีวิตก่อนที่จะตาย ต้องทนทุกข์ทรมานสักแค่ไหน เอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารักษาพยาบาล ใครจะดูแล ผู้ที่เป็นห่วงเราและเราเป็นห่วงเขาต้องลำบากสักแค่ไหน … ขณะที่ยังแช็งแรง พึงทำในสิ่งที่มีประโยชน์ทั้งต่อตัวเองและผู้อื่น ทั้งในชาตินี้และชาติต่อ ๆ ไป (ถ้ามี) 

- เวลาไปส่องกล้อง ควรมีญาติที่พอจะช่วยเหลือเราได้ตามไปด้วย เพราะถ้าไม่มีปัญหาอะไร ไม่ต้องใช้ญาติก็ได้ แต่หากมีปัญหา แม้จะเล็กน้อยแบบที่ผมเป็นก็แย่พอสมควร เพราะลมเยอะมาก อึดอัด แถมเจ็บก้น เดินไม่สะดวก และรู้สึกสมองสั่งงานช้าไปจริง ๆ ไม่ควรขับรถเอง 24 ชม. ตามที่ระบุเตือนไว้ … ส่วนผมต้องขอขอบคุณน้องเขยที่ทั้งช่วยขับรถรับ-ส่ง เข็นรถเข็น ซื้ออาหารให้ในครั้งนี้

- ผมได้รับวัคซีนโควิด เข็ม 3 (รับซิโนแว็ก 2 เข็มมาก่อน) เมื่อ 29 ก.ย. 64 ไปส่องกล้องวันที่ 10 ต.ค. 64 (11 วันผ่านไป) ก็ไม่มีปัญหาอะไรที่ร้ายแรงกับยาสลบ

- ชื่อแพทย์ ยา รพ. ขอไม่บอกนะครับ

-  ค่าใช้จ่าย:
o   ค่าพบหมอครั้งแรกเพื่อขอส่องกล้อง และค่ายาระบาย (1,380)
o   ค่า Swab โควิด (2,750)
o   ค่าส่องกล้อง รวมค่ารักษาริดสีดวง ค่าตรวจเลือด ค่าแอ็กซเรย์ปอด (27,211) ... ค่าส่องกล้องอย่างเดียว (ตามที่ รพ.แจ้งไว้) จะอยู่ที่ประมาณ 20,000 -  25,000 บ. หากมีการตัดชิ้นเนื้อไปตรวจจะบวกเพิ่มอีก 10,000 บ.