ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า บ้านเรากับข้างบ้านนั้นค่อนข้างสนิทกันเหมือนเป็นญาติพี่น้องเลย แต่มาเกิดเรื่องคือหลานของคนข้างบ้านนั้นไปกินเลี้ยงกับคนที่ติดโควิด  แต่กว่าจะรู้ว่าคนที่ไปกินด้วยวันนั้นเป็นโควิดก็นานเกือบอาทิตย์  แต่ระหว่างนั้นพี่ที่อยู่กลุ่มเสี่ยงนี้ก็ได้ให้น้องชายเค้าไปรับที่ตัวอำเภอ  เพราะที่บ้านมีแค่คนแก่2คนซึ่งเป็นตากับยายของเค้า และก้อลูกชายพี่เค้าแล้วก็ลูกชายของอาเค้าอยู่บ้านหลังนั้น  วันนั้นพี่เค้าได้มาอยู่ที่บ้าน2วัน โดยคนที่บ้านก็อยู่ในสภาวะกลุ่มเสี่ยงเหมือนกัน โดยเฉพาะลูกชายเค้ากับน้องชายเค้าที่ไปรับ. ที่นี้ทางเจ้าหน้าที่ได้โทรมาบอกพ่อเรา ซึ่งพ่อเรานั้นเป็นอสม. พ่อเราเลยไปแจ้งแก่คนบ้านหลังนั้นให้รู้ พอวันต่อมาทางเจ้าหน้าที่ก็ให้พี่คนนี้ไปตรวจหาโควิดอ่ะค่ะ แล้วให้คนที่บ้านกักตัว ส่วนทางเจ้าหน้าที่ก็ได้มาสอบถามทางบ้านเค้า ตอนแรกทางเจ้าหน้าที่เค้าจะให้ลูกชายพี่เค้าและน้องชายเค้าไปกักตัวที่สถานที่กักตัวของหมู่บ้าน แต่พ่อเราขอให้สองคนนี้กักตัวที่บ้านเอา เพราะสถานที่กักตัวของหมู่บ้านตอนนี้ไม่ใคร. แล้วลูกชายพี่เค้าก็ยังเด็กมากอายุประมาณ 5-6ขวบกว่า โดยที่พ่อเราเป็นคนเซ็นรับรองให้สองคนนี้ว่าพ่อเราจะรับผิดชอบเอง แล้วมีวันหนึ่งลูกของพี่คนนี้จะไปซื้อขนมที่ร้านค้า. พ่อเราเห็นเลยเรียกห้ามเด็ก น้องเค้าเลยร้องไห้นึกว่าพ่อเราด่า จนทำให้คุณยายเค้าเห็น พ่อเราเลยอธิบายให้คุณยายฟังว่าให้น้องเค้ากักตัวอยู่แต่ในบ้าน ถ้าจะไปซื้อก็ให้คุณยายไปซื้อให้เอง ถ้าไม่กักตัวอยู่บ้านทางเจ้าหน้าที่จะเอาน้องไปสถานที่กักตัวเอง สุดท้ายยายเค้ายังพาหลานไปซื้อ แล้วที่นี้ทางคุณตาคุณยายเขาเข้าใจคิดว่าสิ่งที่พ่อเราพูด พ่อเราจะเอาตำรวจมาจับเขา จนทำให้คุณยายเค้าตกใจกับคำพูด พอแม่เรารู้เรื่องเเม่เราก็เลยเข้าไปถามว่ายายเค้าเป็นอะไร คุณตาเค้าก็บอกว่ายายเค้าตกใจคำพูดของพ่อเรา จนได้ให้น้ำเกลือที่คลีนิค แล้วคุณตาเค้าก็พูดว่าถ้ายายเป็นอะไรไปเขาจะถือว่าเป็นเพราะพ่อเรา. แม่เราเลยเอาเรื่องนี้ไปถามพ่อเราว่าไปพูดอะไรไว้  พ่อเราเลยต้องไปอธิบายตายายฟังอีกครั้ง แต่พวกเค้าก็ยังเข้าใจว่าพ่อเราจะเอาตำรวจมาจับอยู่ดี จนคุณยายเค้าได้ไปโรงพยาบาลอีกครั้ง. หมอเค้าก็บอกว่ายายเค้าเป็นโรคกระเพาะ. เพราะกินกล้วยกับฟ้าทะลายโจรมากเกินไป. คุณตาคุณยายเค้าก็เล้าให้ลูกหลายเค้าฟังว่าพ่อเราไปพูดอะไรให้เค้า พอเรื่องนี้ถึงพี่ที่เป็นกลุ่มเสี่ยงโควิด เค้าก็โพสต์ด่าครอบครัวเรา ว่าเป็นหมาบ้านบ้างล่ะ ขอให้ครอบครัวจนแบบของบ้างล่ะ ไม่ขอรู้จักครอบครัวเราบ้างล่ะ พอเราเห็นเราก็จะไปแคร์กับคนบ้านนี้ให้รู้เรื่อง. แต่พ่อเราห้ามไว้ หลังจากนั้นเรากับแม่ก็ไปตัวอำเภอ พอกลับมาจากตัวอำเภอเราก็มาเข้าดูเฟชปกติ แล้วเราก็เห็นพี่เค้าโพสต์ด่าครอบครัสเราอีก แต่มันไม่ได้มีแค่พี่คนนี้โพสต์พ่อเรา. มันมีพี่อีกคน (ขอเรียกพี่คนที่2ล่ะกันนะ) แล้วพี่คนที่2เนี้ยก็มาโพสต์ด่าแม่เราว่าป้าจ๋าการศึกษาก็ดีอะไรประมาณเนี้ย พอแม่เราเห็น. คือทนไม่ไว้ คนที่แม่เห็นเป็นลูกหลานมาโพสต์แบบนี้แม่เราเลยขอไปอธิบายกับลูกชายกับลูกสะใภ้ของคุณตาคุณยายซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงพี่เค้า. ที่แม่เหลือไปอธิบายนั้นเพราะพวกท่านดูเป็นคนมีเหตุผลกว่า เลยไปอธิบายเพื่อให้พวกเค้าไปพูดกับลูกหลานเค้าเอา. แต่ตอนนั้นคือเราอึดอัดมากเลยมาหาพี่สาวคนสนิทของเรา. เราก็พูดระบายให้พี่เค้าฟังเพราะไว้ใจพี่เค้ามาก. จนเราพรั่งปากไปบอกเรื่องที่แม่ของพี่คนที่2 พูดกับเราเรื่องพี่สาวคนสนิทว่า พี่สาวคนสนิทเนี้ย มีรถมารับไมซ้ำทุกคันเลย อย่างพึ่งไปหาพี่เขาน่ะ ตอนนั้นเรายอมรับว่าเราโกรธที่เราพูออกไป จากนั้นเราก็กลับมาบ้านเพราะแม่เรียกให้กลับ เเล้วเราก็กลับมาเปิดเฟชแล้วเห็นคนที่สองโพสต์ให้เราโดยที่แคปรูปสนทนากับพี่คนสนิทเรา พอเราเห็นเราก็รีบขับรถมาบ้านพี่สาวคนสนิทเลย ตอนคือใจสั่นมาก พอไปถึงเราก็ถามพี่เค้าว่ามันเกิดอะไรขึ้น. พี่เค้าก็ตอบว่าพี่เค้าก็งงไม่คิดว่าฝั่งนั้นจะโพสต์ลงเฟชโดยแทรกเฟชเรามาด้วย. เราเลยถามพี่เค้าว่าทักถามทำมั้ย. พี่เค้าตอบเราว่าอยากฟังความทั้งสองฝ่าย ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะเรื่องที่เล่าให้พี่เค้าฟังคือเรื่องจริงทั้งหมด. แต่ถามพี่เค้าไม่เชื่อเราก็ไม่ได้ว่าอะไร  แค่ตอนนั้นรู้สึกหน้าชามากทำอะไรไม่ถูก. พยายามตั้งสติแล้วกลับมาพูดกลับพี่เค้าเหมือนเดิม. พี่เค้าก็บอกเราว่าอย่าคิดมาก อย่าไปโต้ตอบ หลังจากนั้นเราก็กลับมาบ้าน พอเห็นหน้าแม่มันรู้สึกโหว่งๆ หลังจากนั้นเราก็โทรเพื่อนเราสมัยเรียนมัธยมปลายด้วยกัน หลังจากนั้นคือน้ำตาไหลแบบอัตโนมัตเลย อยากรู้ว่าเพื่อนๆ คิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไง ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ