ผมอายุ 30 ปี เป็นข้าราชการ ครอบครัวผมมีพี่น้อง 5 คน พ่อ แม่ น้อง 2 คน ผมเป็นคนโต ผมเป็นลูกบุญธรรม ที่บ้านไม่ใช่เซฟโซนสำหรับผม ที่ทำงานของผมและบ้านห่างกันไม่มากใช้เวลาเดินทาง 10 นาที และที่ทำงานมีบ้านพักข้าราชการให้อยู่ฟรี ผมมีบ้านพักข้าราชการด้วย แต่ไม่ค่อยได้อยู่ เนื่องจากบ้านอยู่ใกล้ที่ทำงานมาก ผมเคยบอกพ่อกับแม่ว่า วันนีงผมก็ต้องย้ายออกบ้าน แต่พ่อแม่ถามว่าทำไมต้องย้าย เพราะที่ทำงานก็อยู่ใกล้บ้าน ผมมีแฟนแล้ว และอยากมีชีวิตส่วนตัว ผมไม่เคยคิดว่าต้องแต่งงานแล้วให้แฟนย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้าน พร้อมอยากไปสร้างครอบครัวของตัวเอง ผมไม่ได้อยากย้ายออกเพราะมีแฟน ตอนไม่มีแฟน ผมก็อยากย้ายออกจากบ้านเช่นกัน บ้านไม่ใช่เซฟโซนสำหรับผม ตั้งแต่เล็กจนโต ผมอยู่บ้านด้วยความอึดอัด ไม่มีความสุขเลย ผมแค่อยากย้ายออกจากบ้าน ไม่ได้จะตัดขาดที่บ้าน แต่เวลาผมพูดเรื่องจะย้ายไปอยู่เอง มันมีปัญหาตลอด พ่อแม่จะหาว่าผมทิ้งเขา ชอบพูดว่าหวังจะพึ่งพายามแก่ไม่ได้เลย ซึ่งปัจจุบัน พ่อแม่ ก็ยังไม่ได้แก่จนเดือดร้อน ยังช่วยเหลือตัวเองได้ดีปกติทุกอย่าง ยามเจ็บป่วยผมก็ไม่เคยคิดจะทิ้ง ผมก็คิดจะดูแลเสมอ อะไรที่ทำให้ผมอยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข ผมคงอธิบายรายละเอียดไม่หมด แต่คุณคงเข้าใจคำว่าลูกบุญธรรม และคำว่าลำเอียง หลายๆ ครั้ง พ่อแม่ผมลำเอียงโดยไม่รู้ว่าตัวเองลำเอียง แต่ผมก็พึงระลึกไว้แค่ว่า ผมไม่ใช่ลูกเค้าแท้ๆ มันก็ไม่แปลกที่ผมจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างออกไปจากน้องๆ ผมไม่ได้เกลียดหรืออิจฉาน้องเลย ผมคิดแค่ว่าพ่อแม่ส่งผมเรียน ให้ที่อยู่อาศัยมันก็ดีแล้ว บางคนอาจจะคิดว่าผมคิดไปเอง ผมมีแฟนมาแล้ว 2 -3 คน พามาบ้านบ้าง พวกเขาสัมผัสแค่ระยะเวลาสั้นๆ ยังรู้เลยว่าผมไม่ได้รับความยุติธรรมในบ้านหลังนี้ ญาติๆ หรือคนรู้จักก็จะรู้ดีครับว่าแม่จะรักน้องคนนึงมากกว่า และพ่อจะรักอีกคนมากกว่า ส่วนผมทุกคนมองว่าโตแล้ว พ่อแม่ไม่ค่อยแสดงความรักไม่ใช่เรื่องแปลก ผมมีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จะเล่าให้ฟัง ที่บ้านทุกคนจะมีแอร์ในห้องของตัวเอง ผมจะเปิดเวลาประมาณ 3 - 4 ทุ่ม ถึง ตี 4 ตี 5 กลางวันไม่เคยเปิดเลย พ่อแม่ชอบบ่นว่าผมไม่ช่วยประหยัดไฟ แต่น้องผมเปิดตั้งแต่เช้ายันเย็น ตั้งแต่เย็นยันเช้า พ่อเคยเรียกผมไปบ่นเรื่องแอร์ ผมเลยถามกลับไปว่า ทำไมน้องเปิดได้ทั้งวันทั้งคืน พ่อแม่ใช้คำว่า "มันเหมือนกันไหมละ" โตกว่าก็ควรคิดได้ ช่วยกันประหยัดบ้าง แล้วคำที่ผมย้อนไป พ่อผมโมโหมาก หยิบขวดยาหม่อง ขวดแก้วใหญ่ๆ ทรงกระบอก มาเคาะที่หัวผม เคาะแรงมาก อีกเรื่องคือ แม่ชอบใช้ผม ในเวลาที่ผมไม่ว่าง ผมกำลังคลุกอาหารให้หมามือก็เลอะ แม่บอกว่าให้ไปเก็บผ้าหน่อย ฝนจะตก ผมเลยบอกไปว่าใช้น้องไปก่อนสิ ผมกำลังเอาข้าวให้หมา แม่พูดกับผมว่า แหม ใช้อะไรนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ เกลี่ยงตลอด ทำอันนี้เสร็จแล้วค่อยไปเก็บสิ ซึ่งที่ผมบอกว่าให้ใช้น้องไปก่อน ก็กลัวว่าฝนจะตกลงมาแล้วผมไปเก็บไม่ทัน ซึ่งน้องก็ว่างไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เอาจริงๆ จะว่าเกลี่ยงก็ไม่แปลก เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เรียกใช้ผมก่อนตลอด เหตุผลว่าผมเป็นพี่คนโต และพ่อแม่ชอบพูดว่า เขาใช้ลูกตามความถนัดของลูก เขารู้ว่าลูกคนไหนเก่งอะไร ก็เลยไม่ค่อยได้ใช้น้องครับ เพราะน้องไม่เก่งอะไรเลย ผมทำมาตลอด ก็คิดว่าใช้ผมไปนั่นแหละเพราะทำมาตลอดแล้ว เลยเก่ง ผมแค่อยากย้ายออกจากบ้าน โดยให้พ่อแม่รู้สึกว่า ก็แค่ไปอยู่เอง ไม่ได้โกรธหรือเกลียดกัน ขอคำแนะนำหรือคำพูดหน่อยครับ