สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะมาระบายหลายเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว ซึ่งมันอยู่ในใจมานานมาก จนเราอยากฆ่าตัวตาย แต่เรากลัวเจ็บ เพราะทุกวันนี้ก็อยู่แบบรู้สึกว่าตายทั้งเป็นแล้ว เราอายุ 26 ปีนี้พอดีค่ะ เรามีสามีแล้ว มีลูกสาวอายุ 1 ขวบ ซึ่งที่มาของจุดเริ่มต้นของเรื่องคือ เราและสามี ตกงานกันช่วงโควิด รอบ 3 นี้พอดีค่ะ เลยต้องมาอยู่บ้านก่อน ซึ่งก่อนมาอยู่บ้านเรา เราไปอยู่ที่บ้านสามี ทำงานรับจ้างแถวบ้านสามี ก็พอมีเงินส่งทางบ้าน และซื้อนมลูกทุกเดือน สม่ำเสมอ จนมาวันนึง เราโดนเลิกจ้าง เนื่องจากกิจการไปไม่สวย หยุดชะงักเพราะโควิด เราเลยว่าจะกำเงินเดือน 2 คน เรา+สามี งวดสุดท้าย กลับมาพักอยู่บ้านเพื่อรองานเมื่อโควิดซา ว่าจะกลับมาเลี้ยงลูกรองานค่ะ ก่อนมาเราโทรแจ้งพ่อแม่เรียบร้อย ซึ่งพวกเขาโอเค ไม่มีข้อกังขาใดๆ เราออกเดินทางมาถึงบ้าน ก็ปกติ ไม่มีอะไร จู่ๆ พ่อเราก็มาถามเรื่องเงินว่ามีมั้ย เอามาให้ก่อน เราก็ให้ ซัพพอร์ตทุกอย่างเท่าที่ทำได้ อยู่บ้านปกติๆ ทุกวัน จนวันนึง เงินที่เราเก็บมาเพื่อมาใช้ชีวิตรองานอยู่บ้าน ใกล้จะหมด พ่อแม่เราเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มกดดัน ทั้งเราและสามีว่า เมื่อไหร่จะไปทำงาน เมื่อไหร่เขาจะเรียก จะมาอยู่บ้านทำไม ลูกอ่ะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเลี้ยงเอง ส่งแค่เงินมาพอ ไม่ต้องส่งเป็นนมเป็นของมา ส่งแค่เงินมา เดี๋ยวจัดการเอง เราน้ำตาตก เราทะเลาะกับแม่แรงมาก เราร้องไห้จนใจจะขาด แล้วแม่ก็บอกสามีเราว่าให้กลับบ้าน ไปหางานทำแถวบ้าน สามีเราก็ปากไม่ออก ทำได้แค่ ต้องกลับ ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาก ที่เอาเงินที่เรากับเขาทำงาน มาให้พ่อแม่เกือบหมด จนตัวเองเดือดร้อน ใครจะว่าเนรคุณไม่เป็นไรนะคะ ให้ฟังให้จบก่อน เราไม่เคยปรึกษาอะไรพ่อแม่ได้เลย ล้มมาไม่กล้าบอกเพราะโดนว่าโดนเหยียบย่ำ ไม่เคยให้กำลังใจ มีแต่กดดันว่าให้ได้แบบนี้ ดีแบบนั้น ถึงจะพอใจ เปรียบเทียบกับลูกคนอื่นเสมอ แช่งลูกตัวเองไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด เราเจ็บมาก เราไม่อยากมอง ไม่อยากพูดกับแม่เลย คำพูดแม่ทิ่มแทงใจเราทุกวัน เราร้องไห้ทุกวัน ทั้งกอดลูกทั้งร้องไห้ เราควรทำยังไงดีคะ ช่วงโควิดมีใครเข้าใจบ้าง อยากมีที่พึ่งพิงจิตใจ ถ้าอยากรู้ว่าเจ็บแค่ไหน เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะ ลูกกำลังจะนอนค่ะ