มีชีวิตคู่ที่ไม่ใช่คู่ชีวิต อดทน เสียน้ำตา เวลา ความรู้สึก ทุกครั้งที่ทุกอย่างกำลังจะดีมักวนมาจุดเริ่มต้นเสมอ อยากเดินออกมาใช้ชีวิตคนเดียวแต่ใจไม่แกร่งพอที่จะทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงทนอยู่ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าอยู่ตรงนี้จะเป็นยังไง ผิดหวังกับคนเดิมเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แต่เราก็มักจะให้อภัยเสมอ จนตอนนี้เวลาเจอเหตุการณ์เดิมที่ทำให้ผิดหวังก็จะโทษตัวเองว่าเป็นเพราะเราไม่กล้าพอจะออกมาเอง มันเป็นความเจ็บที่เหมือนโดนบีบแผลเดิมซ้ำๆจนมันไม่เห็นทางที่จะมีวันหาย ทั้งที่รู้ทำไมไม่เดินออกมา? เพราะมันยากเหลือเกินสำหรับเรา หรือเราต้องรอเวลา แต่ทำไมมันถึงยาวนานเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด อยากมูฟออนจากความคิด ความรู้สึกแบบนี้ เคยเปิดอกคุยกันแบบตรงไปตรงมา เคยปรับทัศนคติตัวเอง แม้กระทั่งยอมรับ แต่สุดท้ายมันไม่ไหวจริงๆที่ต้องมาแบกรับในสิ่งที่มันมีผลต่อจิตใจ  ขอวิธีมูฟออนจากความประสาทตัวเองที 🥲💔