คือยายเป็นคนที่น่าเบื่อมากๆมีวันนึงของหายเเล้วเค้าจะโทษเราตลอดทั้งที่เราไม่ได้เอาไป ก็จะบ่น โยนไปเรื่องในอดีต เราเกลียดเสียงบ่นยายมากได้ยินทีไรอยากตายตลอดยายชอบเอาเราไปว่าต่อหน้าคนอื่นพออยู่2คนจะไม่พูด มีวันนึงเราอยู่ประมาณม.1ไม่เเน่ใจว่าป.6หรือม.1เราเริ่มมีกลิ่นตัวเเต่เราก็ไม่รู้ว่าเริ่มมีกลิ่นวันนั้นเป็นวันที่ลูกพี่ลูกน้องมารวมตัวกันเพื่อจะไปวัดอยู่ดีๆยายบอกว่ามีกลิ่นตัวเเล้วทำจมูกเเบบเห้อวันนั้นเราอยากจะกลับบ้านเลยเเต่ก็ต้องไปทุกคนมองยายเเล้วก็เงียบเเล้วป้าก็พูดขึ้นว่าเด็กเริ่มมีกลิ่นตัวเเล้วเป็นเรื่องธรรมดาเราเเบบดีใจมากที่ป้าพูดเเบบนี้มันฮีลใจเรามากตอนนั้นอายมากไม่กล้ามองหน้าใคร
เมื่อก่อนเราเป็นเด็กที่ไม่ก้าวร้าวนะเเต่โตมาก็ยอมรับว่าตัวเองก้าวร้าวเรากรี๊ดๆเเละทำลายข้าวของเพราะเราทนไม่ไหวเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรากับยายมันเยอะมากทั้งเรื่องเอาเราไปพูดอย่างนู้นอย่างนี้เเล้วเค้ามองเราไม่ดีเเล้วยายก็เเบบคนอื่นเค้ามองเราไม่ดีเเละคนอื่นเค้ารู้ได้ไงถ้ายายไม่เอาไปพูดเรื่องพ่อก็อีกยายจะงอนทุกรอบเวลาไปไหนกับพ่อเราก็ไม่เข้าใจอยากให้เป็นเด็กไม่มีพ่อหรอคิดในใจก็เห็นเเก่ตัวเกินไปรึป่าวยายทำตัวน่าเบื่อจนเราอยากตายเลยเเหล่ะชอบทำให้เราอายต่อว่าต่อหน้าคนอื่นที่เกิดขึ้นมันเยอะมากเราพิมพ์ไปเเค่คร่าวๆเเค่อยากระบาย😭😭