โซวเกี้ยว (กะหรี่พัฟ) เป็นขนมดั้งเดิมของจีนแต้จิ๋วที่อร่อยมากๆค่ะ หลายๆท่านอาจจะรู้จักกะหรี่พัฟที่ตัวไส้เป็นเนื้อไก่ผัดผงกะหรี่
แต่ของคนจีนจะมีไส้หลากหลาย เช่น ไส้ผักกะหล่ำ ไส้หน่อไม้ ไส้เผือก ผัดกับเห็ดและกุ้งแห้ง
ซึ่งเป็นไส้หลักสำหรับขนมประเภททอด ประเภทนึ่ง อย่างอิ่วก้วย กูช้ายก้วย อั่งถ่อก้วย
ขึ้นอยู่กับคนทำชอบทานไส้อะไรก็ผัดขึ้นมาค่ะ
อาจจะมีไส้ข้าวเหนียว ไส้มันแกวด้วยค่ะ
เมื่อก่อนมาม้า (บุญธรรม) ก็ทำโซวเกี้ยวไส้พวกนี้ขาย ทำไส้ไก่ด้วยซึ่งอร่อยมากกก เคยทำให้แม่นันทานครั้งหนึ่ง
แต่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่ตลาดบางจากเป็นเวลาสิบกว่าปี คนจีนแต้จิ๋วแถวนี้ส่วนใหญ่ทานเจ มาม้าจึงประยุกต์เป็นโซวเกียวเจสูตรของตัวเอง
พาให้ทุกคนในย่านนี้ติดใจในฝีมือทำไส้เจได้อร่อยประกอบกับตัวแป้งที่เวลาทอดออกมาแล้วเป็นชั้นบางกรอบสวย
"มาม้าทำเลี้ยงลูกมาสี่สิบกว่าปีนะ ตอนนั้นลูกยังเล็ก มาม้าก็ค่อยๆหัดทำของมาม้าเอง
เพราะอยากมีเงินมาเลี้ยงลูก ลองผิดลองถูก ทำออกมาแข็ง ก็ให้ลูกกิน ทำออกมาไม่อร่อยก็ให้ลูกกิน ทำไงได้อ่ะเราอยากทำเป็นนี่"
"มาม้าเป็นคนอดทนนะ ค่อยๆทำจนได้แป้งที่กรอบอร่อย ถูกใจคนซื้อ ถึงขนาดผัดไส้ที่ตัวเองชอบ
มาให้มาม้าห่อให้ บอกว่ามาม้าทำแป้งได้อร่อย"
คุณแม่บุญธรรมเล่าไปห่อไปทำให้แม่นันเห็นภาพ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆเลยค่ะ
มาม้าเป็นคนทำอะไรละเอียด ยิ่งเวลาสอนคนยิ่งละเอียด และจะไม่ปล่อยให้หลุดสายตาไปง่ายๆ กลัวเสียชื่อคนสอน
"ทำยังงี้ไม่ได้นะ แป้งออกมาจะแข็ง ไม่อร่อย ต้องอย่างนี้ นี่ ดูมาม้าทำนะ" "ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องหั่นอย่างนี้ เวลาผัดออกมาแล้วจะได้ชิ้นสวย
ไม่เล็กไป ไม่ใหญ่ไป" แม่นันยังจำได้ครั้งที่มาม้าสอนแม่นันทำเมื่อสิบกว่าปีก่อน ทำให้แม่นันได้เรียนรู้อะไรมาเยอะ
จนทุกวันนี้เจอมาม้าทีไรก็ยังได้อะไรเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยติดตัวมาเรื่อยๆ
มาปีนี้ขาเธอไม่แข็งแรงเลยค่ะ โก่งมาก นั่งก็โอย ลุกก็โอย แต่ถ้าให้เดินตลาด อาหารปวดขาจะหายทันที
(เมื่อวานนางเพิ่งไปเดินเยาวราชไปช้อปเห็ด ไปช้อปลูกสมอสดๆมานะเนีย) สาวๆพวกนี้เป็นเหมือนกันหมดค่ะ ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่สามี
หรืออาตั่วแจ้ซึ่งอยู่ในวัยเดียวกัน เดินตลาดทีเหมือนเด็กได้เดินห้าง ปรู้ดปร้าด ปรู้ดปร้าด ทำเอาเราหัวใจจะวายก่อน
มาม้าจะออกมา (นั่ง) ช่วยลูกสาวคนโต (น้องเปีย) ห่อโซวเกี้ยวขายทุกเสาร์-อาทิตย์ค่ะ
ใครอยู่ใกล้ตลาดบางจากมาอุดหนุนได้นะคะ ที่เห็นทุกวันนี้ตกทอดเป็นของลูกสาวและลูกสะใภ้มาหลายปีแล้วค่ะ
เช้าๆถ้าใครมาเดินตลาดบางจากในซอยสุขุมวิท 95 ซอยตึกแถวเรียงเป็นแนวยาว จะได้เห็นภาพบรรยากาศมีทั้งคนซื้อ คนขาย
บางบ้านก็เตรียมล้างเตรียมหั่นวัตถุดิบอยู่หน้าบ้าน บางบ้านก็ให้คนงานนึ่งข้าวสวยเป็นร้อยๆถ้วยส่งแต่มืด บางบ้านก็เปิดขายโจ๊ก (อร่อยมาก)
เดินเข้าไปนั่งนึกว่าอยู่ในโรงเจ เพราะเปิดบทสวดเจ้าแม่กวนอิม อิ่มท้องอิ่มบุญกันเลยค่ะ บ้านน้องเปียก็ตั้งโต๊ะทอดโซวเกี้ยวกันแต่เช้า
ลูกค้าที่มาซื้อมีตั้งแต่วัยทำงาน อาม่า อาแปะวัยเดียวกับมาม้า ยืนรอนานไม่ได้เพราะแข้งขาไม่ดีเหมือนกัน ก็จะลากเก้าอี้มานั่งคุยกันไปพลาง
น้องเปีย บอกว่าถ้าไม่ทำก็เสียดาย "กำไรก็นิดเดียวนะพี่นัน ไม่ได้บวกอะไรมากเลย
แต่ที่เสียดายคือขนมโบราณบ้านเราค่อยๆหายไปทีละอย่าง ทีละอย่าง"
ใช่ค่ะ แม่นันเห็นด้วย ถ้าไม่ทำก็ไม่มีใครรักษากลิ่นอายขนมโบราณไว้ ไม่ต่างกับที่แม่นันทำ "ขนมผักกาด" อยู่ทุกวันนี้
เพราะอยากรักษากลิ่นอายรสมือบรรพบุรุษไว้เช่นกันค่ะ
โซวเกี้ยวเจ (กะหรี่พัฟเจ)
เมื่อก่อนมาม้า (บุญธรรม) ก็ทำโซวเกี้ยวไส้พวกนี้ขาย ทำไส้ไก่ด้วยซึ่งอร่อยมากกก เคยทำให้แม่นันทานครั้งหนึ่ง
"มาม้าทำเลี้ยงลูกมาสี่สิบกว่าปีนะ ตอนนั้นลูกยังเล็ก มาม้าก็ค่อยๆหัดทำของมาม้าเอง
มาม้าเป็นคนทำอะไรละเอียด ยิ่งเวลาสอนคนยิ่งละเอียด และจะไม่ปล่อยให้หลุดสายตาไปง่ายๆ กลัวเสียชื่อคนสอน
มาปีนี้ขาเธอไม่แข็งแรงเลยค่ะ โก่งมาก นั่งก็โอย ลุกก็โอย แต่ถ้าให้เดินตลาด อาหารปวดขาจะหายทันที
มาม้าจะออกมา (นั่ง) ช่วยลูกสาวคนโต (น้องเปีย) ห่อโซวเกี้ยวขายทุกเสาร์-อาทิตย์ค่ะ
น้องเปีย บอกว่าถ้าไม่ทำก็เสียดาย "กำไรก็นิดเดียวนะพี่นัน ไม่ได้บวกอะไรมากเลย