.
.
.
.
.

บทรำพึงของบูจองถึงจองอารันกลับมาอีกครั้ง เริ่มต้นด้วยสรรพนามเดิมๆ คำถามถึงสิทธิ์ของความเป็นมนุษย์ที่ควรจะเท่าเทียมกัน และการพรรณนาถึงความทุกข์ความเจ็บช้ำทั้งหมดทั้งมวลที่เธอต้องเผชิญอยู่

จงฮุนพาจองอารันออกมาพักสงบสติอารมณ์ที่รถ หลังจากที่เธอทั้งโวยทั้งขอร้องทั้งเสียน้ำตากับผกก.ละคร เรื่องแก้ไขบทในส่วนของเธอที่ชอกช้ำระกำทรวงจนเธอสุดจะทนไหว แต่เหมือนจะไม่มีผลอะไร กองถ่ายต้องพักกองเพราะเธอ จนกว่าเธอจะกลับเข้าไปอีกครั้ง
 


จงฮุน เปิดดูภาพของบูจองที่ได้มาจากการส่งคนออกไปสะกดรอยตามเธอ . . จังหวะที่จองอารันตื่นขึ้นมาและจงฮุนเอ่ยถึง "ผู้หญิงคนนั้น" เหมือนเขาอยากจะพูดหรือออกความเห็นอะไรสักอย่างเกี่ยวกับบูจอง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร 



เสียงพรรณนาของบูจอง คำถามของเธอยังคงต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ในขณะที่คนดูได้เห็นภาพอดีต ตอนที่บูจองยังทำงานกับจองอารัน พวกเขาเคยมาพบกันที่บาร์โฮสอยู่ในสายตาของจงฮุน หรือตอนที่คังแจไปที่ห้องของจองอูรอบแรกและได้ต้นฉบับหนังสือที่บูจองเขียนให้จองอารัน, รูปถ่ายของบูจองกับแฟนสาวของจองอูและลูกสาวของเธอ รวมทั้งจดหมายลาตายของบูจอง สายตาของคังแจบอกคนดูให้รู้ว่าเขาจงใจถือซองเอกสารทั้งหมดมาโยนให้จงฮุนเห็นว่าเขามีอะไรอยู่ในซองนั้นบ้าง คล้ายจะหยั่งเชิงหรือล้วงความลับของงานที่จงฮุนให้จองอูทำ



วันนี้คือวันครบรอบ 1 ปีที่บูจองสูญเสียลูกในท้องไป เธอมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล พร้อมกับได้รับรู้จากจองอู(คังแจ)ว่าลูกสาวของเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว 


.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ