คือผมเป็นคนที่ชอบเอาเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดมาคิดวนไปวนมา เพื่อทำให้ตัวเองร้องไห้ แล้วพอร้องไห้แล้วผมมักจะหัวเราะไปด้วยมันรู้สึกมีความสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน จนติดเป็นนิสัย ผมแปลกมั้ยอ่ะ?

คือเป็นคนที่ชอบทำร้านตัวเองบ่อยมากแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้แค่คิดอะไรนิดอะไรหน่อยก็ทำร้ายตัวเองร้องไห้ก็ทำร้ายตัวเองถ้าไม่เห็นเลือดคือรู้สึกไม่สบายใจทำร้ายตัวเองจนแทนอีกข้างไม่รู้สึกเจ็บก็ย้ายทาทำอีกข้าง

ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ในวัย 27 ปี แทบไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการได้ใช้ชีวิตเลย ไม่ได้เป็นอย่างที่อยากเป็นเพราะไม่อยากถูกสังคมตราหน้า เพราะเรามันตัวคนเดียว กลัวจะเจอหนักจนทนไม่ไหว ไม่มีใครให้พึ่งพิง ตั้

ส่วนมากเห็นว่าจะพบในเด็กไม่เกิน6ปี แต่เราอายุ22แล้ว พอรู้สึกตกใจเสียใจมากๆหรือแพนิค เวลาร้องไห้เราชอบร้องกลั้นจนหายใจไม่ออกเลยค่ะ แฟนต้องช่วยผายปอดให้ตอนร้องกลั้น เพราะพยายามสงบไม่ค่อยได้ แล้ววันต่อมา

ตามหัวข้อเลยค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก่อนร้องไห้บ่อยมากร้องแทบจะทุกวัน พอมาเดี๋ยวนี้วันไหนที่มันไม่เศร้ามันกลับรู้สึกแปลกๆมันรู้สึกเหมือนเรามีความสุขมากเกินไป แล้วตัวเราก็จะชอบคิดอะไรต่า

คือสงสัยว่าตัวเองจะเข้าข่ายโรคซึมเศร้ารึเปล่า?! เพราะช่วงนี้เพิ่งมาสังเกตุตัวเองว่าแปลกๆ  ปกติชอบกอดหมอน  ซบหมอน แต่ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าเมื่อตัวเองซบหรือแค่ก้มหน้าลง ก็เหมือนจะร้องไห้ตลอด แบบจู

คือไม่มีอะไรเลย แค่เวลาผมหงุดหงิดมากๆ แล้วรู้สึกว่ามันต้องร้องไห้ ไม่งั้นมันจะเครียด มันจะรู้สึกแย่ อธิบายไม่ถูกเลย แต่พอร้องไห้แล้วเหมือนปลดล็อคเลยครับ อาจจะด้วยความที่ผมเป็นคนเซนซิทีฟด้วยหรือป่าว (ห

อะไรนิดหน่อยก็ร้อง แม้ไม่ได้กระทบจิตใจก็น้ำตาไหล บางทีนั้งเฉยๆก็รู้สึกเหนื่อยเศร้า อยากร้องไห้  กลายเป็นคนที่คนอื่นมองว่าอ่อนแอ บางครั้งเราไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันมาเอง  เราควรแก้หรือต้