เราเป็นคนคิดมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้วใครทำไรให้เราก็จะคิดมากตลอดเลยโดยเฉพาะเรื่องเพื่อนและเรื่องเรียนแต่ครั้งนี้เราไม่ไหวจริงๆเมื่อก่อนเรียนไม่เก่งแม่เลยพาไปเรียนพิเศษจากเรียนก่เกรดดีขึ้นมากและชอบวิชาคณิตมากจนเอาเข้ามากๆเรายิ่งเกลียดวิชานี้เราเรียนตั้งแต่4โมงเย็นจนถึง1ทุ่มโครตเครียดโครตกดดันหลังๆมาไม่ชอบเลยทำได้ไม่ดี(เฉพาะที่เรียนพิเศษ)เพราะจะเรียนกับพี่ม.3เรียนเนื้อหาม.3แล้วตอนนั้นอยู่ป.6จะขึ้นม.1ก็เรียนเยอะมากเลยแต่ของที่โรงเรียนก็เรียนดีเพราะที่รร.เคยเรียนมาหมดแล้วจากเรียนพิเศษจนม.2เทอม1พ่อป่วยเข้ารพ.เป็นเดือนๆแม่หยุดงานมาเฝ้าพ่อรพ.เราอยู่บ้านคนเดียวทำอาหารกินเองพอจะไปรร.แม่ก็ขับรถจากรพ.มารับมาส่งเลยไม่มีเงินเรียนพิเศษต่อและเริ่มไม่เก่งคณิตและพอสอบม.2เทอม2เราโครตเครียดทั้งเรื่องที่บ้านเรื่องเรียนเราร้องไห้ในห้องสอบ(สอบวิชาแรกวิชาคณิต)เพื่อนก็เห็นแต่ไม่ได้ว่าไรเพราะเราทำเป็นนอนโครตเครียดเลยคิดว่าวิชาอื่นๆจะทำได้ไม่ดีแต่ที่เราคิดมันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเราได้เกรด3.90แต่ก็ไม่พอใจอยู่ดีทั้งที่คณิตที่คิดว่าทำไม่ได้กลับได้เต็มแต่ก็เจ็บใจและคิดว่าตัวเองโง่มากที่เลิกเรียนพิเศษเพราะจะสอบเข้าม.4แต่ก็โง่ทุกวิชาเราโครตเกลียดตัวเองเลยทำไมไม่ถนัดสักวิชาเลย
*มาระบายมาบ่นเฉยๆ เขียนผิดตรงไหนขอโทษนะคะ*