คือตอนนี้ผมเรียนมหาวิทยาลัยปี 3 แล้วครับ เทอม 1 ผมมีปัญหาโรคแพนิคกับซึมเศร้า การที่อยู่แต่หอเรียนออนไลน์ในช่วงโควิดมันทำให้คิดมากครับเลยจะมาปรึกษาทุกคนให้ช่วยแนะนำ ผมมักจะกังวลกับชีวิตครับ ผมมักจะคิดว่า ช่วงเวลาชีวิตควรจะเป็นในแบบที่มันควรจะเป็น วัยเด็ก วัยเรียน วัยทำงาน ผมมักจะรู้สึกว่าชีวิตมันสั้นลงทุกที ดังนั้นผมจึงไม่อยากให้มันพลาดเหมือนเมื่อก่อน 
   ผมอยู่แต่หอมันทำให้ผมเหมือนมีเซฟโซน มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวไปวันๆ เรียน เล่นเกม ดูหนัง จนวันนึง การเรียนทำให้ผมลังเล ที่ผ่านมาผมเริ่มรู้ตัวว่าสาขาที่เรียน ไม่ได้ตรงใจสักเท่าไหร่ เลยพยายามเรียนให้จบๆไป เอาวุฒิ เนื่องจากมันค่อนข้างสำคัญถ้าจะสมัครงานหรือต่อยอด แต่การเรียนออนไลน์มันไม่ค่อยดี ไม่ค่อยเข้าใจ ไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าการไปเรียนในหมู่เพื่อนๆที่มหาวิทยาลัย "ผมเลยคิดที่จะดรอป" แต่ก็อย่างที่กล่าวมาข้างต้น ผมเป็นคนคิดมาก ทำให้ทะเลาะ และเศร้ากับตัวเองบ่อยๆ ผมเลยมาปรึกษาว่า ถ้าผมดรอปไป จะดีมั้ย อาการซึมเศร้าจะแย่ลงหรือป่าวถ้าออกจากเซฟโซนตรงนี้ไป กลัวการไปอยู่ที่คนเยอะเช่นครอบครัว ไม่อยากให้เข้าหากันเยอะ ถึงแม้เพราะเขาจะห่วง มันยิ่งทำให้เรารู้สึกผิดหวังกับตัวเอง ถ้าดรอปไป ผมจะพลาดชีวิตมหาวิทยาลัยมั้ย ผมรู้สึกแย่มากที่เราไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่ควรเป็น ชีวิตไม่ได้เริ่มใหม่ได้ วัยเด็ก วัยเรียน จบไปทำงาน ทำงานจนแก่ แล้วตาย ผมไม่รู้ว่าจะคิดอะไรอย่างอื่นแล้วนอกจากนี้ มันเลยทำให้ผมรู้สึกชีวิตสั้นมากๆ กลัวพลาด กลัวทำช่วงเวลาหายไป กลัวเป็นภาระแม่ ซึ่งทางครอบครัวรู้เรื่องป่วยแล้ว เข้ายอมรับและพร้อมดูและ แต่ผมยังรู้สึกเป็นภาระอยู่ดี กลัวเวลาชีวิตผ่านไปอย่างไร้ความหมาย แต่สังคมก็ไม่เอื้ออำนวยให้หาความหมาย ผมทุ่มเทกิจกรรมในมหาวิทยาลัย แต่กลับโดนอาจารย์ตีกลับว่า "กิจกรรมไม่ได้ขับเคลื่อนประเทศนักหรอก" แต่ในใจผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ให้ผมทำในสิ่งที่ถนัด ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเรื่องเรียน ผมควรทำไงดี ผมไม่กล้าเดินหน้าต่อ กลัวพลาด ผมเหมือนอยู่ในโลกมืดที่มีประตู 2 บาน บานนึงกลับบ้าน บานนึง เรียนต่อ ซึ่งเราไม่รู้หรือคาดคะเนสถานการณ์ตรงหน้าได้เลย วางแผนก็ไม่กล้ากลัวพลาดอีก ผมไม่มีแผนเรื่องอนาคตตัวเองอยู่ในหัวเลย