เล่าเลยละกันเนอะ เท่าที่เราจำความได้ ตอนเด็กแม่รักเรามาก ดูแลเราดีมาก แต่เสียอย่างเดียวเขามักตีเราอยู่บ่อยๆ มีวันนึงเราถามแม่ว่าคำนี้อ่านว่าอะไร มันเป็นหนังสือใบโบกใบบัว สมัยตอนเด็กที่ต้องอ่านให้พ่อแม่ฟัง แล้วให้พ่อแม่เซ็นลายมือมาให้คุณดู เราเริ่มอ่านใบโบกใบบัวไป พอกลับมาคำเดิมแล้วเราลืมไปแล้วว่าคำนั้นอ่านว่าอะไร เราเลยถามแม่ไปว่า แม่คำนี้อ่านว่าอะไรนะ แม่ไม่ตอบ แม่ไปหยิบไม้จากต้นมะขามหน้าบ้านมาฟาดที่ขาเรา เราร้องไห้หนักมาก วิ่งหนีแม่ ไปหาตาเพื่อให้ตาของเราช่วย แต่พอเข้าป.1มาเรากลับอ่านได้ทุกคำ จนอาจารย์ชม เราเลยนึกไปว่าเมื่อก่อนเขาตีเพราะอยากให้เราเก่งเราจำได้รึป่าว แต่เวลาผ่านไปทุกอย่างมันดูหนักขึ้น แม่ตีเราเพียงเพราะเราไปเล่นสงกรานต์แล้วกลับบ้านหลัง6โมงเย็น เราเสียใจมากนะ แค่เกิดมาก็ไม่ได้มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ เราโดนตีด้วยสายไฟจนหัวแตกเข้าโรงพยาบาล จนเย็บไปสองเข็ม เหตุผลมาจากเราทำจานหาย เราน้อยใจมากนะที่จานมันมีค่ามากกว่าชีวิตของเราอีกอ่ะ ของหายอะไรแม่ก็โทษเราทั้งๆที่บางทีเรายังไม่ได้แตะไม่ได้จับเลย พอเขาหาเจอเขาไม่เคยคิดจะมาขอโทษกับสิ่งที่เขาตีเราไปทั้งที่เราไม่ได้ทำเลย วันแม่ทุกปีเรามองแม่ทุกคนในโรงเรียน แล้วเราน้ำตาไหลตลอดนึกไปในใจเสมอเลยว่าทำไมแม่ไม่ใจดีกับเรา ไม่พูดดีๆกับเราบ้าง เอะอะ ด่า ว่าเราเป็นโสเภณี ขายตัวต่างๆนาๆให้คนอื่นได้ ทั้งที่เราไม่เคยทำเลย ต่อให้แม่ไปทำงานต่างจังหวัดเราก็ไม่เคยเอาผช.เข้าบ้านเลย เราตั้งใจเรียนมากเลยที่ผ่านมา จนผ่านมาซักพักนี้เราเบื่อเราเหนื่อยเราท้อ เพื่อนๆทักมาถามว่าทำไมไม่เข้าเรียน แต่เราไม่เคยเล่าอะไรให้ใครฟัง เราเก็บไว้ในใจตลอด เราโดนทุกอย่างด้ามร่มฟาดจนขาเขียว อาจารย์เห็นเพื่อนเห็นทุกคนถามว่าไปทำอะไรมาแต่เราไม่ตอบ อาจารย์เลยเรียกไปคุย เราเลยบอกไปว่าแม่ตีมา ไม่มีใครสามารถช่วยเราได้เลย เราแจ้งความไปแล้วตำรวจบอกว่าเป็นเรื่องของครอบครัว คือจะต้องให้เราตายก่อนหรอถึงจะเป็นเรื่องของกฎหมาย ตำรวจบอกแม่แค่ว่าเลิกตีเขา เบาลงหน่อย แต่สุดท้ายมาแม่ก็ทำเหมือนเดิม เราต้องทนทุกข์แบบนี้มา17ปี จนวันนี้ล่าสุด แม่ถามเราว่าไม้เซลฟี่ไปไหน เราไม่รู้เราตอบไป แม่ก็ไปหยิบสายไฟมาฟาดที่ขาเรา แล้วเราทนมา17ปีแล้วอ่ะ มันไม่ไหวแล้ว เราเลยสู้เขาจิกหัวเรา เราเลยดึงผมเค้าคืน เขาบอกให้ปล่อยกู เราเลยบอกไปว่าให้ปล่อยเราก่อน แล้วเขาก็ปล่อยเรา จากนั้นเขาก็ด่าต่างๆนาๆ ตอนเราทำเขาอ่ะเรารู้สึกผิดมากนะ แต่เราก็เสียใจเหมือนกันที่ทำไมเราเป็นลูกเขานะต้องทำขนาดนี้เลยหรอ เราเป็นผญ.นะ เราคิดนะคิดมาตลอดเลยว่าถ้าเราตายไปเขาจะเสียใจไหม เราเหนื่อยแล้วกับการโดนตี อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็น ทุกคำด่ามันบั่นทอนจิตใจ โดนทุกวัน เราแค่อยากให้เขาพูดดีๆกับเราบ้าง เราอยากขอโทษเขานะ  เราไม่เคยอยากให้เขาเจ็บเลยด้วยซ้ำ แต่เราต้องทนไปอีกเมื่อไหร่อ่ะ ต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ ต้องทนไปจนตายเลยหรอ ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเราอยากถามทุกคนว่า ที่เราสู้เขาไปเราบาปมากไหม จริงๆเราไม่เคยคิดจะสู้เลย แต่ถ้าไม่สู้แม่ก็จะตีเราจนกว่าเขาจะพอใจเลยด้วยซ้ำ แล้วแต่ละครั้งที่ตีคือต้องมีรอยช้ำ มีเลือดออกทุกครั้ง เราเลยเลือกที่จะสู้ เราอยากให้เค้ารู้ว่าเราก็เจ็บเป็นเราก็มีความรู้สึก เราไม่ใช่รูปปั้นนะ ถึงจะได้ไม่มีความรู้สึก เราอยากให้แม่คิดได้สักทีว่าการตีเราไปมันไม่ได้มีอะไรดีเลย บอกเราดีๆก็ได้ทำไมต้องตี เรื่องบางเรื่องเล็กนิดเดียว ถ้าเราทำเรื่องที่มันใหญ่มาก เช่น หนีตามผช. อะไรต่างๆนาๆ เราจะไม่ว่าเลย แต่นี่ตีเราเพราะจานหาย หาของที่ตัวเองต้องการไม่เจอ มันใช่เรื่องหรอ?