เราอายุ 30 ค่ะ มีลูก 1 คนอยู่ชั้นประถม คบกับสามีมา 15 ปีที่ผ่านมาเราทำงานขายของเลี้ยงสามีมาตลอด จนเศรษฐกิจไมาดีงานเจ้ง สามีก็ไม่ได้ทำงาน เราเลยคิดอยากทำงานประจำไว้สร้างตัวก่อนจะมีลูก แต่สามีเราอยากจะมีลูกมาก จนจะเลิกกันเพราะเราไม่ยอมมีให้ สุดท้ายเราก็ต้องยอมมี แต่ตอนยังไม่มีลูกเราหางานทำจนได้งานเพื่อจะทำงานประจำ พอจะทำก็ไม่ให้ไป จนกระทั่งมีลูกแล้ว อายุ 30 และใครจะรับล่ะ ตอนวัยรุ่นเราจะเรียนเค้าก็ไม่ให้เรียน เค้ากลัวเราไปมีแฟนใหม่ ทำให้เราดรอปเรียนถึง 2 ปี และเราไม่ยอมจึงกลับไปเรียน้ลบเรียนช้ากว่าคนอื่นๆไปอีก พอมามีลูกด้วยกัน เรายิ่งทำงานไม่ได้เพราะต้องเลี้ยงลูก เขาไม่ให้เงินเราใช้เลยแต่เราก็หางานที่เลี้ยงลูกไปด้วยทำงานชั่วคราวได้เงินครั้งละ200-300 ไม่ได้เป็นงานประจำ นานไปทำที ทำแบบนี้ไปด้วยได้จนตอนนี้ลูกอยู่ป.1 แต่เชื่อไหมว่า สามีของเรา ไม่เคยให้เงินเราเลย มันปกติไหมคะ ตอนนี้เราสับสนพอเราขอเงินเขาก็ทะเลาะกัน และยังบอกอีกว่าทุกอย่างที่กินใช้ต้องหารครึ่ง แต่ว่าเราไม่ได้ทำงานนะ และเราก็เลี้ยงลูกด้วย งานชั่วคราวที่ทำก็อาทิตย์นึงยังได้ไม่ถึง 500 เลย เค้าก็ด่าว่าเราว่าพ่อแม่เค้าบอกว่าต้องหารครึ่ง จะให้ออกคนเดียวได้ไง แต่คือเราไม่ได้ทำงานไง และลูกเราก็เลี้ยง ถ้าเราไปทำงานแบะใครจะเลี้ยงลูก เราเครียด เราท้อ เราหนักใจ จนทุกวันนี้ต้องจมกับน้ำตา แทบจะไม่มีตังกิน แต่กับสามี มีเงินไปเที่ยว ซื้อของที่อยากได้ ซื้อรถ ซื้อมือถือแพงๆ และมันก็ด่าให้เราไปทำงานถ้าอยากมีตังไม่ใช่มาขอ แบะเราถามว่าลูกหล่ะ เขาบอกก็ปล่อยให้มันหาไรกินเอง คนอื่นเค้ายังอยู่ได้ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้ คือ..เราสับสนไปหมดและค่ะว่าจะอาไงต่อกับชีวิต ลูกเราห่วงมากที่สุดเค้าทำกับข้าวกินไม่เป็น และเค้าจะอยู่ยังไง(ลูกเราอยู่บ้านสามี แต่เราเคยทิ้งไปทำงานกลับมาลูกเราไม่กด้กินอะไรเลยหิวโซมาก เป็นแบบนี้ทุกที ไม่มีใครสนใจลูกเราเลย ตอนนี้เราท้อมากสับสนไปหมดว่าที่ผ่านมาเราทำผิดหรอหรือว่าเราผิดที่ไปขอเงินสามี(แต่มันไม่เคยให้แม้กระทั่งค่าฝากท้องยันคลอดยันลูกโตมันไม่เคยให้เลย) หรือว่าเราควรจะเดินออกมาดี เราไม่รู้แล้วว่าที่เราทำอยู่มันถูกหรือผิด เราไม่มีใครให้ปรึกษา ว่าชีวิตคู่จริงๆเค้าใช้กันยังไง แบบนี้คือถูกหรือผิด ดีหรือแย่ แต่สำหรับเราแล้ว มันไม่โอเคเลย เราเจ็บแวดทุกครั้งที่เงินเดือนสามีออก เหมือนขอทานเลย รอเค้าโยนเศษเหรียญเศษอาหารมาให้ มันเจ็บปวดจริงๆ