สวัสดีครับ ผมมีเพื่อนคนนึงที่คบกันมาตั้งแต่ปฐมร่วมๆเกือบ10ปี แต่ตอนนี้ผมตัดกับเค้าแล้วครับเพราะเรื่องเล็กๆ แต่เรื่องเล็กสำหรับเค้าและทุกคนมันทำให้ผมกลายเป็นซึมเศร้ามาแล้วนะครับ....
เพื่อนๆเคยรู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องมันมีผลต่อความรู้สึกเรามากๆมั้ยครับ ผมมีเพื่อนในกลุ่มรวมเค้ากับผมเป็น5คนเพื่อนสมัยปฐมทั้งนั้นเวลาว่างเรามักไปไหนด้วยกันตลอดจนเมื่อ3เดือนก่อนผมเริ่มทำตัวห่างเหินกับเพื่อนคนนั้นเค้ากับเพื่อนในกลุ่มอีกคนเริ่มสงสัยว่าผมเป็นอะไร จนวันนั้นเค้าชวนผมไปดื่มชาและเค้าก็เริ่มคุยกันต่อหน้าผมว่า
มันเป็นอะไรวะ กูว่ามันเริ่มเปลี่ยนไป คุยไปซักพักผมเลยขอกลับ
ก่อนวันเกิดผมห้าวันเค้าทักมาถามว่าเป็นอะไรทำไมเงียบไม่คิดจะคบใครละหรอ
ผมเลยบอกแบบมีน้ำใจว่า ลองแยกย้ายไปเติบโตหาอนาคตที่ดีมั้ย เค้าก็บอกนี่แปลว่าจะเลิกคบ เค้าถามเหตุผลจากผลตลอดแต่ผมไม่อยากบอก เพราะหลายครั้งที่ผมไม่โอเคกับอะไรแล้วบอกไปเพื่อนมักจะบอกว่า "เรื่องแค่นี้เอามาคิดหรอวะกับเพื่อน" เพราะคำว่าเพื่อนผมเลยดูเหมือนคนโง่ในกลุ่ม เวลาไปไหนแล้วผมไม่ไป เค้ามักจะโกรธแล้วหาเหตุผลให้ผมต้องไปให้ได้ทั้งที่ผมไม่อยากไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลย มีครั้งนึงผมผมขับรถชนกับรถพ่วงอาการหนักแต่ได้มาพักที่บ้านกลุ่มเพื่อนยังให้ผมไปนุ่นไปนี่ ผมมีแผลที่หัวครับหนักอยู่เค้าชวนผมไปวิ่งวันนั้นผมหน้ามืดถึงกับทรุดสิ่งที่เค้าพูดทำผมจุกข้างในเลย5555 "กูไม่เชื่ออึดจะตายไว้รอให้หัวบุเลือดออกค่อยกลับบ้าน"
ผมเลยบอกให้เค้ากับเพื่อนอีกคนวิ่งกันไปก่อนผมจะขอนั่งพักข้างทาง......ความรู้สึกผมตอนนั้นคือ ผมคิดว่านี่หรอเพื่อนที่เราคิดว่าคือเพื่อนตายของเรา ผมจุกในใจมากเลย แต่ทำอะไรไม่ได้แต่ยิ้มสู้ไปตลอด
พอมาอีกเหตุการณ์แผลผมยังไม่หายดีเค้ากับเพื่อนคนนั้นอยากขึ้นเขาเลยชวนผมผมปฏิเสธไปหลายครั้งเค้าก็เอาคำว่าเพื่อนมาอ้างต่อผมเลยจำใจต้องไป วันนั้นขึ้นเขาตี5ยามรุ่ง แล้วฝนเพิ่งตกทางมันเป็นโครนผมกลัวมากๆเลยขอรอทางขึ้นแต่เค้าก็เหมือนเดิมพวกเค้าไม่ขึ้นพวกเค้าก็ยังเอาคำว่าเพื่อนมาอ้างต่อแต่ผมยืนยันว่าไม่ขึ้น ผมบอกพวกไปกันเลยกูเจ็บแผลกูว่ากูไม่ไหว
เพื่อรักผมเค้าก็แทรกมา "ไม่เห็นแก่ อัดหรอ (อัด นามสมมุติ) อัดมันอยากขึ้นก็ต้องขึ้นมาโกหกว่าเจ็บแผล นี่ทำเพื่อนเค้าเสียเวลานะฟ้าจะสว่างแล้ว "
อัดก็พูดขึ้น "ช่าง
ละกูขึ้นละวันหลังกูก็ไม่มาละถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้"
ฮ่า กลายเป็นว่าผมคือตัวถ่วง (ทั้งที่กูบอกไปแล้วว่าไม่ไปๆตั้งแต่ตอนแรก)
ส่วนเหตุการณ์ที่จำขึ้นใจ คือของขวัญวันเกิด ผมไม่รู้ว่าเวลาทุกคนให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนรักมันสำคัญแค่ไหนแต่สำหรับผมของทุกชิ้นที่ผมให้เพื่อนคนนี้มีความหมายมากๆๆๆ ที่ผมให้คือภาพวาดกับมือภาพเหมือนเป็นภาพผมกับเค้าถ่ายคู่กัน ภาพนั้นราคา300 แต่ผมว่าคุ้ม เค้าเอาภาพนั้นติดฝาข้างที่นอน เวลาผมไปนอนบ้านเค้าเค้ามักจะหยอกผมด้วยกันเอาเท้าไปเหยียบไปถูที่ภาพนั้น..... มันแย่มากเลยสำหรับผมภาพวาดหรือภาพถ่ายมันเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆมากกว่าสิ่งใดแต่เค้ากลับทำแบบนั้นซ้ำๆๆๆมาตลอด......ฮ่า ผมควรพิมพ์ไงต่อดีครับ.....จุกมากเลย55555 ยังมีอีกเยอะครับเกี่ยวกับเค้า
เค้าชอบพูดเสมอว่า "ตัดเพื่อนกับกูมั้ยล่ะ" คำนี้กลายเป็นคำประจำของเค้าไปแล้ว ผมกลัวคำนี้มากนะครับ ผมเลยเลือกที่จะพูดมันก่อน ผมไม่อยากได้ยินคำนี้จากคนที่ผมรักเหมือนครอบครัว
ผมแคร์เค้ามากๆ จนผมทะเลาะกับครอบครัวเพราะเค้าแต่ผมก็เลือกเค้าและไงล่ะครับ สุดท้ายเค้ากับครอบครัวเค้าไม่ชอบผมเลย เหตุผลจริงๆเลยคือพ่อเค้าเคยคุยโทรศัพท์กับเค้าแล้วเสียงมันลอดมาว่า "ไปกับไอภู (นามสมมุติของผม) อีกแล้วหรอรีบกลับมาเลยนะไม่ต้องไป"
แล้วไงครับ ปัจจุบันเค้าได้ออกไปข้างนอกทุกวันไปไหนก็ได้ไป ตอนเป็นเพื่อนกับผมพ่อเค้าไม่ให้ออกจากบ้านเลยเเม้แต่ครั้งเดียว แล้ววันที่ผมขอตัดเพื่อนเพื่อนกลุ่มสามคนไปตั้งกลุ่มให้คุยเกี่ยกับผมและเพื่อนคนนั้นพอเวลาผมไปผมขอให้ดึงผมเข้าผมเลื่อยอ่านแชทเก่าๆ สิ่งที่เพื่อนในกลุ่มพิมพ์คือ 'เรื่องนี้ไอภูมันเป็นคนผิด' อ่าทั้งที่ผมโดนสารพัดผมก็กลายเป็นคนผิด
และผมคือคนสุดท้ายที่เพื่อนในกลุ่มนึกถึงทุกครั้ง
ทุกคนคิดว่าไงครับผมทำถูกมั้ยที่เป็นฝ่ายถอย.......
เพื่อนสนิทที่คบกันมา10ปีแต่เราขอเลิกเป็น้พื่อนเพราะเรื่องเล็กๆสมควรมั้ยครับ
เพื่อนๆเคยรู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องมันมีผลต่อความรู้สึกเรามากๆมั้ยครับ ผมมีเพื่อนในกลุ่มรวมเค้ากับผมเป็น5คนเพื่อนสมัยปฐมทั้งนั้นเวลาว่างเรามักไปไหนด้วยกันตลอดจนเมื่อ3เดือนก่อนผมเริ่มทำตัวห่างเหินกับเพื่อนคนนั้นเค้ากับเพื่อนในกลุ่มอีกคนเริ่มสงสัยว่าผมเป็นอะไร จนวันนั้นเค้าชวนผมไปดื่มชาและเค้าก็เริ่มคุยกันต่อหน้าผมว่า
มันเป็นอะไรวะ กูว่ามันเริ่มเปลี่ยนไป คุยไปซักพักผมเลยขอกลับ
ก่อนวันเกิดผมห้าวันเค้าทักมาถามว่าเป็นอะไรทำไมเงียบไม่คิดจะคบใครละหรอ
ผมเลยบอกแบบมีน้ำใจว่า ลองแยกย้ายไปเติบโตหาอนาคตที่ดีมั้ย เค้าก็บอกนี่แปลว่าจะเลิกคบ เค้าถามเหตุผลจากผลตลอดแต่ผมไม่อยากบอก เพราะหลายครั้งที่ผมไม่โอเคกับอะไรแล้วบอกไปเพื่อนมักจะบอกว่า "เรื่องแค่นี้เอามาคิดหรอวะกับเพื่อน" เพราะคำว่าเพื่อนผมเลยดูเหมือนคนโง่ในกลุ่ม เวลาไปไหนแล้วผมไม่ไป เค้ามักจะโกรธแล้วหาเหตุผลให้ผมต้องไปให้ได้ทั้งที่ผมไม่อยากไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลย มีครั้งนึงผมผมขับรถชนกับรถพ่วงอาการหนักแต่ได้มาพักที่บ้านกลุ่มเพื่อนยังให้ผมไปนุ่นไปนี่ ผมมีแผลที่หัวครับหนักอยู่เค้าชวนผมไปวิ่งวันนั้นผมหน้ามืดถึงกับทรุดสิ่งที่เค้าพูดทำผมจุกข้างในเลย5555 "กูไม่เชื่ออึดจะตายไว้รอให้หัวบุเลือดออกค่อยกลับบ้าน"
ผมเลยบอกให้เค้ากับเพื่อนอีกคนวิ่งกันไปก่อนผมจะขอนั่งพักข้างทาง......ความรู้สึกผมตอนนั้นคือ ผมคิดว่านี่หรอเพื่อนที่เราคิดว่าคือเพื่อนตายของเรา ผมจุกในใจมากเลย แต่ทำอะไรไม่ได้แต่ยิ้มสู้ไปตลอด
พอมาอีกเหตุการณ์แผลผมยังไม่หายดีเค้ากับเพื่อนคนนั้นอยากขึ้นเขาเลยชวนผมผมปฏิเสธไปหลายครั้งเค้าก็เอาคำว่าเพื่อนมาอ้างต่อผมเลยจำใจต้องไป วันนั้นขึ้นเขาตี5ยามรุ่ง แล้วฝนเพิ่งตกทางมันเป็นโครนผมกลัวมากๆเลยขอรอทางขึ้นแต่เค้าก็เหมือนเดิมพวกเค้าไม่ขึ้นพวกเค้าก็ยังเอาคำว่าเพื่อนมาอ้างต่อแต่ผมยืนยันว่าไม่ขึ้น ผมบอกพวกไปกันเลยกูเจ็บแผลกูว่ากูไม่ไหว
เพื่อรักผมเค้าก็แทรกมา "ไม่เห็นแก่ อัดหรอ (อัด นามสมมุติ) อัดมันอยากขึ้นก็ต้องขึ้นมาโกหกว่าเจ็บแผล นี่ทำเพื่อนเค้าเสียเวลานะฟ้าจะสว่างแล้ว "
อัดก็พูดขึ้น "ช่าง
ฮ่า กลายเป็นว่าผมคือตัวถ่วง (ทั้งที่กูบอกไปแล้วว่าไม่ไปๆตั้งแต่ตอนแรก)
ส่วนเหตุการณ์ที่จำขึ้นใจ คือของขวัญวันเกิด ผมไม่รู้ว่าเวลาทุกคนให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนรักมันสำคัญแค่ไหนแต่สำหรับผมของทุกชิ้นที่ผมให้เพื่อนคนนี้มีความหมายมากๆๆๆ ที่ผมให้คือภาพวาดกับมือภาพเหมือนเป็นภาพผมกับเค้าถ่ายคู่กัน ภาพนั้นราคา300 แต่ผมว่าคุ้ม เค้าเอาภาพนั้นติดฝาข้างที่นอน เวลาผมไปนอนบ้านเค้าเค้ามักจะหยอกผมด้วยกันเอาเท้าไปเหยียบไปถูที่ภาพนั้น..... มันแย่มากเลยสำหรับผมภาพวาดหรือภาพถ่ายมันเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆมากกว่าสิ่งใดแต่เค้ากลับทำแบบนั้นซ้ำๆๆๆมาตลอด......ฮ่า ผมควรพิมพ์ไงต่อดีครับ.....จุกมากเลย55555 ยังมีอีกเยอะครับเกี่ยวกับเค้า
เค้าชอบพูดเสมอว่า "ตัดเพื่อนกับกูมั้ยล่ะ" คำนี้กลายเป็นคำประจำของเค้าไปแล้ว ผมกลัวคำนี้มากนะครับ ผมเลยเลือกที่จะพูดมันก่อน ผมไม่อยากได้ยินคำนี้จากคนที่ผมรักเหมือนครอบครัว
ผมแคร์เค้ามากๆ จนผมทะเลาะกับครอบครัวเพราะเค้าแต่ผมก็เลือกเค้าและไงล่ะครับ สุดท้ายเค้ากับครอบครัวเค้าไม่ชอบผมเลย เหตุผลจริงๆเลยคือพ่อเค้าเคยคุยโทรศัพท์กับเค้าแล้วเสียงมันลอดมาว่า "ไปกับไอภู (นามสมมุติของผม) อีกแล้วหรอรีบกลับมาเลยนะไม่ต้องไป"
แล้วไงครับ ปัจจุบันเค้าได้ออกไปข้างนอกทุกวันไปไหนก็ได้ไป ตอนเป็นเพื่อนกับผมพ่อเค้าไม่ให้ออกจากบ้านเลยเเม้แต่ครั้งเดียว แล้ววันที่ผมขอตัดเพื่อนเพื่อนกลุ่มสามคนไปตั้งกลุ่มให้คุยเกี่ยกับผมและเพื่อนคนนั้นพอเวลาผมไปผมขอให้ดึงผมเข้าผมเลื่อยอ่านแชทเก่าๆ สิ่งที่เพื่อนในกลุ่มพิมพ์คือ 'เรื่องนี้ไอภูมันเป็นคนผิด' อ่าทั้งที่ผมโดนสารพัดผมก็กลายเป็นคนผิด
และผมคือคนสุดท้ายที่เพื่อนในกลุ่มนึกถึงทุกครั้ง
ทุกคนคิดว่าไงครับผมทำถูกมั้ยที่เป็นฝ่ายถอย.......