เริ่มเลยแล้วกันนะครับ คิอหลังจากที่ผมเลิกกับแฟนคนเก่ามาได้สักพักด้วยการโดนนอกใจ ความรู้สึกของตัวผมเองแรกๆก็ไม่อยากอะไรเลยครับ มันเฉยๆกับสิ่งรอบข้างไปเลย มันเบื่อไปหมด แต่ก็ต้องฮีลตัวเองไปเรื่อยๆนั่นแหละครับ จนผ่านมาได้สักพักมันก็มีกำลังใจ มีพลังบวกจากคนรอบข้าง ใช่ครับ มันดี ดีมากๆ แต่ในใจลึกๆแล้ว บางที หรือบางเวลาที่อยู่คนเดียวมันก็เหงา ใช่ครับ เหงามาก ในช่วงเวลาที่ผมรู้สึกแบบนี้ ก็จะหาอะไรทำ บางทีก็ร้องเพลง เล่นเกมส์ ดีดกีต้าร เพื่อกลบความรู้สึกนี้ออกไป แต่มันก็ช่วยได้แค่นิดนึง จนสุดท้ายผมต้องหาคนคุยเพื่อแก้เหงา ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ -  
 ** ช่วงที่ผมหาคนคุยแรกๆก็มีเยอะอยู่นะครับ จากแอพบ้าง ฟังส์ชั่นของ FACEBOOK ที่เพิ่มเข้ามาผมก็เล่น คุยไปนานๆเข้ามันก็เริ่มมีความรู้สึกว่า ไม่ใช่ แน่นอนครับ ผมเลยละทิ้งหมดเลย จนวันนึงผมลงสตอรี่หน้าตัวเองใน IG แล้วมีผู้หญิงคนนึงเขาตอบสตอรี่นั้นกลับมา ( ผู้หญิงคนนี้ผมเห็นเขามาสักพักแล้วนะครับแต่ยังไม่กล้าที่จะเข้าไป >< ) นั่นแหละครับ ความรู้สึกที่ ไม่เคยได้สัมผัส หรือเคยแต่จำมันไม่ได้เลย มันเกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง คงจะดีใจมากๆด้วยแหละครับ จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่จังหวะในการคุยไม่เหมือนที่คุยกับคนอื่นๆที่ผ่านมาเลยนะครับ ( ลืมบอกครับ เขาทำงานกะดึกด้วยนะ ) สไตล์เขาคือ การโผล่มาแบบผีครับ ไม่รู้ผมใช้คำถูกมั้ย แต่การตอบของเขา มาๆหายๆ สักพักใหญ่ๆ อันนี้ผมก็เข้าใจเพราะงานอาจจะยุ่ง แรกๆเขิลมากครับ พลัดกันส่งเพลงให้ฟัง แต่เขาเทพทรูมากครับ เขาเคยฟังทุกเพลงที่ผมส่งให้ เขาให้คำตอบว่าที่ฟังเกือบทุกเพลงเพราะเปิดตอนทำงาน ขนาดแนว 80' 90' บางเพลงที่ผมไม่รู้จักเขาก็รู้จัก น่ารักดีนะครับ บางทีผมก็แอบยิ้มคนเดียว ในการคุยของเรา ก็จะเป็นประมานนี้เลยครับแรกๆ หลังๆไม่ค่อยมีแล้วครับ จะเป็นบางทีที่นึกอยากจะส่งก็ส่ง แต่ผมก็เก็บไว้ทุกเพลงเลยนะครับ อันไหนเพลงโปรดของเขา การใช้ชีวิตของเขาด้วยการทำงานกะดึก แต่นอนเที่ยงบ่าย อึดดีนะครับ คำตอบที่ได้มาก็คือ '' ชิน '' ใช่ครับ ไม่ว่าเรื่องไหนที่คนปกติเขาไม่ทำกัน เธอคนนี้ก็จะตอบว่า '' ชิน '' แล้วผมก็ชินตามไปจนได้นั่นแหละครับ เอาจริงๆแรกๆผมก็รู้สึกดีนะครับ เพราะเหมือนเขาจะเป็นคนที่ชอบเล่นมุข แต่แป๊ก มันก็ฮาในฉบับที่ผมเข้าใจ เขาเป็นคนนิ่งๆ คำตอบคำ บางทีก็ตอบมาแต่แฝงมุขแป็กมาก็มีครับ เสน่ห์ของเขาตรงนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมมองโลกในแง่บวก การหัวเราะคนเดียวกับข้อความที่พิเศษสำหรับผมในบางครั้ง จากแรกๆรู้สึกดี ใจผมมันขยับมากกว่านั้นไปตอนไหนผมไม่รู้เหมือนกันครับ มันมีความสุขในทุกช่วงเวลาที่เราได้คุยกัน ขนาดวันนึง คุยกันไม่เคยถึง 3 ชั่วโมงเลยนะครับ ถ้านับจากเวลารวม เพราะผมทำงานเช้า เค้าทำงานดึก แต่เค้านอนช้า ประมานนั้นครับ แต่ลึกๆผมก็เตรียมความรู้สึกไว้แล้วนะครับ ว่าเขาก็อาจจะไม่ได้คุยกับเราคนเดียว ***ผมลืมบอก ในความน่ารักของเขาผมเรียกเขาว่าตัวล็กนะครับ น่ารักดี *** ใช่ครับ ผมมีความรู้สึกแบบนี้มาสักพักแล้ว จนมีวันนึงที่เขาหายไป วันนั้นผมนั่งรอเสียงข้อความอันสดใสจากเขา แต่ไม่มีวี่แววเลยครับ จนกระทั่งผมง่วงจนใกล้จะหลับ เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาแบบงงๆเลยครับ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองข้อความนั้น ใช่ครับ เขาทักมา แต่ตอนนั้นบอกตรงๆผมก็นอยด์เหมือนกันครับ แล้วง่วงด้วย เลยเลือกที่จะตอบตอนเช้าแทน พอมาอีกวันผมกลัวว่าเขาจะหายไปอีกผมเลย ชวนเขาคุยมากกว่าปกติครับ แล้วก็หลอกถามว่าเขาหายไปไหน เขาบอกว่า''หลับ'' ในใจก็โล่งนะครับ แต่ก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี ทุกวันนี้ก็คุยกันนะครับ คุยกันปกติเลย แต่เปลี่ยนจากส่งเพลงจะแชร์อะไรปั่นๆให้กันแทน ก็รู้สึกดีนะครับ แต่ได้แค่รู้สึกจริงๆ ลึกๆก็กลัวหลายๆอย่าง มากๆเลยครับ แต่จุดที่ผมรู้สึกได้ผมมีแค่นี้ ผมกลัวว่าถ้าก้าวขั้นไปมันจะแย่กว่าเดิม ข้างหน้าผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ถ้าซัดไปตรงๆก็กลัวอีกแหละครับ 5555 เลยขอค่อยๆเป็นค่อยๆไป ก็ไม่รู้มันจะดีมั้ยนะครับ ท่านใดประสบการณ์โชกโชนหรือท่านใดมีความคิดเห็นยังไงแนะนำแนวทางสู่หนทางของความสดใสนี้ทีนะครับ 

- ปล. ตั้งแต่มีแฟนมาโดนนอกใจทุกครั้งเลยครับ :'(