เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันที่ 26กันยายนวันนั้นบอกได้เลยว่าผมนั้นได้ถูกหญ้าใช้ไปให้หุงข้าวแต่ผมจำได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าผมนั้นหุงข้าวอยู่ที่เดียวซึ่งมันเป็นตรงที่ล้างถ้วยล้างจานแต่พอรุ่งเช้ามาเพื่อการที่กลางคืนมันหนาวนะช่วงนี้มันหน้าฝนผมนั้นก็เลยเอาผ้าห่มในตู้มาห่มอีกผืนนึงแต่พอตื่นเช้ายากผมปลุกผมแล้วก็ด่าผมว่าเอาผ้าห่มมาห่มทำไมรู้ไหมมันแพงแค่ไหนแล้วก็ย่าก็ได้ว่าออกไปดูผลงานที่ทำดิแล้วผมก็ออกไปหลังบ้านผมได้เห็นว่ามันมีกองข้าวสารเป็นทางยาวอยู่ที่เดียวประมาณ 4 รอบแรกแล้วมั้งแต่ผมบอกย่าว่าผมไม่ได้ทำยากผมบอกว่าเมื่อคืนหุงข้าวใครทำล่ะถ้าไม่ใช่ผมกล้าสาบานเลยว่าผมยังไม่ได้ทำเลยหน้าก็บอกให้ผมหน่อยไปล้างจานแต่หลังคาด้วยหญ้าผมก็จะไปด้วยซึ่งเอาตรงๆว่าพ่อแม่ผมนั้นไม่อยู่กับผมว่าผมเลยด่าว่าเป็นใครพ่อแม่อยู่ที่ไหนยังไม่รู้เลยผมบอกว่าผมไม่คิดอะไรแต่ตัวผมที่อยู่ในจิตใจผมนะมันบอกว่าเห็นมีตรงนั้นไหมอะแทงเลยดิแต่ตัวผมไม่ทำนะซึ่งก็คล้ายๆว่าผมไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่เวลาทำอะไรเอาง่ายๆก็คือวันผมจะมีสองบุคลิกบุคลิกนึงจะโกรธจนสุดเวลาที่คนอื่นมาด่าถึงพ่อแม่ซึ่งมันก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วแต่ไม่ใช่ตอนนี้เพราะผมเข้าห้องมาอย่าเข้ามาดูในห้องเอาผ้าห่มที่แพงั้นไปเก็บแล้วก็ผมบางๆให้ผมซึ่งในตัวผมนั้นมีผ้าห่มอีกตัวนึงอยู่มันบังคับกันไม่ได้นานเหมือนตัวนั้นอย่าพูดงั้นก็ผมเตือนให้ผมซึ่งมันบางบอกได้เลยว่าผ้าห่ม 2 ผืนที่ผมอยู่ตอนนี้มันเทียบเท่าผ้าห่ม 1 พื้นทีย่าผมเอาไปเก็บแต่ทุกคนมีคนมาคุยกันว่าทำไมไม่ข้ามนวซึ่งผมก็แจ้งเขาไปว่าถ้ากูฆ่าแล้วกูจะอยู่กับใครมันก็เลยบอกว่าอยู่ในสถานพินิจอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะผมก็เลยบอกว่าถ้ากูอยู่สถานพินิจแล้วกูจะทำอะไรอ่ะตัวเขาเป็นคนนึงก็เลยพูดว่าจะไปยากอะไรล่ะก็อยู่ไปวันๆนั่นแหละแต่ถ้าเกิดคนอื่นมาทำร้ายก็ตอบกลับกันเองผมก็เลยคิดว่ามันก็จริงของมันนะแล้วเสียงยาคุยมาว่าไปกวาดบ้านเดี๋ยวนี้รู้ซึ่งถูกกระทำด้วยความไม่เต็มใจแต่กระนั้นใครจะไปรู้วะน่าจะมีสักวันที่ผมนั้นเผลอฆ่าหญ้าตัวเองก็ได้จบกันเพียงเท่านี้ครับ หากใครมีคำแนะนำก็ช่วยผมหน่อยนะครับ