คือตั้งแต่เด็กหรือตั้งแต่จำความได้ เราก็โดนแม่ตีมาตลอดค่ะ แม่เราเป็นคนไร้เหตุผลมากๆใช้แต่อารมณ์เราโดนกระทืบ ปลุกด้วยตีน โดนสารพัดของในบ้านทุกอย่างโดนหมด เก้าอี้พลาสติกแตก หม้อบุบ แม่คว้าอะไรได้แกใช้ตีหมด แม่ขายของเราก็ต้องช่วยตั้งแต่เด็กๆ ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นกับเพื่อน ไปรร.ก็ต้องรีบกลับมาช่วยแม่ มีวันนึงเรายืนขายของอยู่ดีๆ แม่เดินมาทีบเราเฉย มีลูกค้ายืนอยู่ด้วย ป้าแกถามแม่ว่าไปทีบมันทำไม แม่ตอบว่า หมั่นไส้มัน??? ว้อทท เอ้ออะไรวะหนิและก็โดนแม่ปามีดใส่ด้วย  และมีอยู่สองเหตุการณ์ที่เราจำฝังใจไม่เคยลืม เมื่อตอนเราป.2-3 วันนั้นเรากลับมาจากรร.แล้วเราก็ยังไม่ได้เข้าบ้าน เราไปเล่นกับพี่บ้านข้างๆ(บ้านห่างกัน1หลังและพี่เป็นผญ.)จนลืมเวลาตอนนั้นประมาณ4โมงเย็น มีป้าของพี่ข้างบ้านมาเรียกบอกว่าแม่ตามหาอยู่ เราก็รีบกลับบ้านในใจคือรู้และว่าโดนแน่ ถึงบ้านปุ๊บก็โดนจริงๆค่ะ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง แม่จับเราบีบคอค่ะ กระชากชุดนักเรียนกระดุมหลุดหมด ดีที่วันนั้นพ่อเราอยู่บ้านเข้ามาห้ามไว้ทัน ครั้งนั้นจำมาก เราโดนตีโดนด่าโดนไล่ให้ไปตาย แม่บอกว่าถ้าเราตายไปทั้งคนแม่ก็ไม่เสียดาย โดนแบบนี้แทบทุกวันค่ะ จนเราเกือบจะเป็นซึมเศร้าหรือเป็นแล้วก็ไม่แน่ใจ เรายังไม่ค่อยรู้จักโรคนี้ตอนนั้น อาการคือเราคิดจะฆ่าตัวตายจริงๆค่ะ หลายครั้งมากแต่ก็กลัว เราทำร้ายตัวเองแค่ทุบตีตัวเองไม่ได้หนักอะไร เราคิดทุกวันว่าอยากลองตายดูอยากรู้ว่าแม่จะรู้สึกยังไง รู้สึกตัวคนเดียว ไม่มีใครให้ระบาย พูดอะไรไม่ได้ อึดอัดมากค่ะ ตอนเราอยู่อนุบาล เราก็โดนแม่กระทืบค่ะ ทีบตกบรรไดแต่ก็แค่สามขั้น ตอนนั้นจำได้ว่าเรามือบอนตัดผมไปนิดนึง ตอนนั้นก็มีตำรวจมาค่ะ คนแถวบ้านน่าจะโทรแจ้ง ตำรวจเขาก็ถามว่าอยากอยู่กับแม่ไหม รักแม่ไหม ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร มีเพื่อนแม่ มากระซิบให้เราบอกว่าเรารักแม่ อยากอยู่กับแม่ อืมม เราก็คิดนะว่าถ้าตอนนั้นเราทำตรงกันข้ามเราจะเป็นยังไงนะ เราใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกแบบนั้นมาจนอายุ15 เราก็มีแฟนคนแรก พอเราได้รู้จักแฟนเราคือแบบ เรามีความสุขอะ มีความสุขมากกว่าอยู่กับครอบครัว จริงๆแม่ก็มีมุมทีดีนะ แต่คือน้อยอะ เรากับแฟนก็อยู่ด้วยกันมากขึ้น จนวันนึงเราอยากอยู่ด้วยกันกับแฟนจนทะเลาะกับที่บ้าน พ่อแม่บอกจะตัดเรา แต่เราก็เข้าใจนะ(ปัจจุบันก็คุยกันปกติ) แต่ว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเราเลย ไม่เคยเลยไม่เคยสนใจความรู้สึกของลูกเลยสักนิด เอาแต่ความรู้สึกตัวเอง จนพอเราเริ่มโต เราก็ถามแม่ว่าทำไมแม่ต้องตีหนูขนาดนี้ทำไทแม่ต้องถึงขั้นบีบคอ อืม แม่ไม่มีคำตอบที่เป็นเหตุผลให้ได้เลย แม่ตอบว่า เราดื้อ เราดื้อมาก แต่เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ต้องถึงขั้นบีบคอ? ใช้มีดวิ่งไล่เรา ตอนป.4แม่ไล่ออกจากบ้าน เราต้องไปนอนที่เซเว่น พ่อก็ทำอะไรไม่ได้ คือเราว่าแม่เป็นไบโพล่าอะ โอเค จนตอนนี้ปัจจุบันอายุ21 ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ แต่แม่ก็ยังชอบยัดทุกความคิดของแม่ใส่เราอยู่ แต่เราไม่สน คือตอนนี้เราคิดว่าในชีวิตเรามีแค่แฟนเรา ไม่ว่ามันจะดีขึ้นแล้วยังไง ทุกวันนี้ถ้าเรานึกถึงเรื่องเดิมๆในอดีตเราก็จะร้องไห้ทุกที มันคิดว่าทำไมวะ ทำไมพ่อแม่ต้องทำให้ลูกอยากฆ่าตัวตาย แล้วมาบอกว่ารัก เราอยากลืมมาก มากๆ แต่มันลืมไม่ได้จริงๆ มันฝังใจ จำได้ทุกเหตุการณ์ โอ้ย นึกขึ้นมาได้ลืมเล่าเหตุการณ์ที่สอง คือวันนั้นแม่โมโหไรมาไม่รู้ เราพูดอะไรผิดไปนิดนึงหรือทำให้แม่ไม่พอใจนี่แหละ แม่คว้ากรรไกจะมาแทงเราอะ ตอนนั้นเราก็ป.5-6ละ พอมีแรง เราก็แย่งดิ แย่งสุดชีวิต ดีที่แย่งมาได้ เฮ้อ รู้สึกรอดตายมาได้อีกและ พูดถึงพ่อบ้างนะ คือพ่อก็รู้แหละว่าแม่เป็นยังไงเพราะพ่อก็โดน ตอนนั้นเราจำได้ไม่ลืมถึงจะเด็กอยู่ วันนั้นเรานอนกินนมอยู่กับพ่ออยู่ดีๆ แม่เข้ามาแล้วก็บอกให้เราออกไปอยู่กับพี่ก่อน เราก็ออกไป เห็นแม่ถือคัตเตอร์มาด้วย แต่เด็กอะไม่ได้สนใจ พอสักพักพ่อเดินออกมา มีรอดแผลเต็มแขนกับขาเลือดไหลอะ แม่ก็พูดกับพ่อว่า จะไปไหน พ่อบอกจะไปรพ. แม่บอกไม่ต้องไป กลับเข้าไปเลยนะ อืมมม จำได้เม่น ทุกวันนี้ยังมีรอยแผลเป็นอยู่เลย เฮ้อ ก็นี่แหละทุกคน เรารักแม่นะ แต่มันไม่ที่สุดอะ เรารู้ว่าเออเขาเลี้ยงเรามาจนโต ก็รักไง ไม่ใช่ไม่รัก เป็นห่วงแหละ แต่มันผิดไหมที่เรารักแฟนเรามากกว่า เพราะเราอยู่กับแฟนแล้วเรามีความสุข เป็นตัวของตัวเอง เรารู้สึกถึงชีวิตจริงๆอะ พิมพ์ซะยาวเลย มันอัดอั้นนิดนึง ขอบคุณคนที่อ่านจนจบด้วยนะคะ ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เราข้ามไป กลัวมันจะยาวเกิน เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดเราเจอมาจริงๆนะคะ บางคนอาจจะไม่เชื่อเพราะมันเกินไปหรือเปล่าไรงี้ เราก็ไม่ได้อะไรนะคะ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านค่าา