คือว่าผมเคยคุยกับผญ.อยุ่คนนึงครับตอนแรกผมตามคุยกับเขาแต่เขาบอกเป้นแค่เพื่อนพอ แต่ผมไม่ได้สนครับตอนนั้น ผมก้คุยกับเขาเป้นปกติ แล้วเขาก้บอกว่าตอนนี้ที่บ้านไม่อยากให้มี ขอคุยดูใจกันก่อน ตอนแรกๆก้ดีครับ แต่เพราะเราไม่มีสถานะทำให้เวลาเขาคุยกับคนอื่นนานๆแล้วผมหึง ผมไม่คุยกล้าคุยกับเขา แต่เขาก้ทักมาขอโทษอยากให้กลับไปคุย ผมรู้สึกได้ว่าถึงไม่ได้เป้นไรกันแต่ที่เรารู้สึกให้กันมันต้องดีมากๆแน่ครับ แต่ผิดที่ผมเอง ผมห้ามตัวเองไม่ให้คิดมากไม่ได้ สุดท้ายเขาร้องไห้แล้วบอกไม่อยากคุยกับผมแล้ว เขาอึดอัด

บอกตรงๆครับ เพราะผมรักเขา แต่ไม่มีสถานะมันทำให้ผมแย่ แต่พอเขาเสียใจเพราะความรู้สึกของผมมันแย่กว่าครับ

ผมเสียใจแต่ก้ยังรักเขาครับ ผ่านไปหลายเดือนเขากลับมาแล้วก้บอกเสียใจ ผมให้อภัยเขาเสมอ เขากลับมาดีขึ้นเรื่อยๆครับ (ตอนเลิกคุยเขาก้ปิดการติดต่อหลายๆอย่างครับ เพื่อนทักหาไม่ค่อยได้) เราคุยกันดีตลอด แล้วเมื่อก่อนเขาจะมาปรึกษาผมตลอดครับ หลังกลับมาคุยกันก้มีเล่าให้ฟังบ้าง จนพอผมรู้ว่าแม่เขาปาข้าวของใส่เขา เขาลงสตอรี่เลยทำให้ผมรู้ว่าวันนั้นเขาต้องทะเลาะกับที่บ้าน หลังจากนั้นเขาก้เปลี่ยนไปเลย เขาเข้ากลุ่มน้อย นานๆทีอ่าน แชทผมก้ด้วย คือเอาจิงๆคนอื่นๆนานๆทีคุยกันก้ปกติ แต่สำหรับผมมันไม่ค่อยใช่อ่ะครับ ด้วยความแบบปีที่แล้วเขาอ่านแชทไวมากๆ พอนานๆทีมาตอบก้รู้ครับว่าไม่พร้อมคุย แต่เพราะความรู้สึกเจ้ากรรมมันทำให้ผมกลัวเขาจะรู้สึกแย่เลยเอาแต่ถามเขา ทั้งที่เขาไม่อยากบอก หลังจากนั้นเขาก้โกรธมากเลยบอกว่าอย่าทักมา ไม่งั้นจะอารมณ์เสีย แต่ก้นั่นแหละคับ ผมก้ทักไปบ้างว่าแบบฝันดีนะหรือเปนไงมั่ง แต่เขาไม่ยอมอ่านครับ ที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปอีกคือเขาคุยกับคนอื่นในกลุ่มแบบปกติมากๆแต่พอเป้นผมกลับเมิน

ผมรู้ว่าผมผิดอีกแล้ว แต่ผมแค่หวังดีแต่ผมมันชอบคิดไรปัญญาอ่อนที่ผู้หญิงไม่ชอบ ผมควรทำไงดีครับ ผมอึดอัดมากๆ