สวัสดีค่ะ เราอายุ 29 นะคะแต่งงานกับสามีมาได้ 9 เดือนแล้วค่ะ สามีเราเป็นครูค่ะ แรกๆวันหยุดเราก็มีเวลาให้กัน ไปเที่ยวด้วยกัน แต่พอเกิดโควิดก็อยู่แต่บ้านกันค่ะ
  สามีเราทำงานหนักมากค่ะ ทุกวันจันทร์-เสาร์ เค้าสอนพิเศษถึง 1 ทุ่มเกือบทุกวัน สอนเสร็จแล้วกินข้าวเย็นขึ้นมาห้องก็นั่งเล่นมือถือตลอดค่ะ เค้าสนใจแต่มือถือมากกว่าเราอีก >< เราอยู่ด้วยกันเฉพาะตอนเย็นเพราะจันทร์-ศุกร์เราทำงานบริษัทเลิกงาน 6 โมงเย็น
  ช่วงนี้เค้าเรียน ป.บัณฑิตค่ะ ถึงจะเป็นการเรียนออนไลน์อยู่บ้าน แต่ก็ไม่มีเวลาให้เราเหมือนเดิม ตอนเช้าต้องตื่น 8 โมงเพื่อเตรียมตัวเรียน เราเองวันหยุดก็พลอยต้องตื่นแต่เช้าไปด้วย เหมือนไม่มรเวลาให้กันเลยค่ะ เรียนเสร็จก็ 5 โมงครึ่ง เราไม่อยากคิดเลยว่าถ้าโควิดดีขึ้น เค้าต้องไปเรียนที่มหาลัย เราคงต้องอยู่คนเดียวแน่เลย TT
อ่อ อีกอย่างนะคะ ช่วงนี้เป็นช่วงโควิดเค้าเลยสอนออนไลน์ และเรียนออนไลน์ อยู่ที่บ้านเรา เรากับเค้าทำงานคนละจังหวัดกันค่ะ เราคิดไม่ออกเลยว่าถ้าโควิดกลับมาปกติ เราจะเจอกันแค่เสาร์-อาทิตย์ (เราขับรถไปหาเค้าอีกจังหวัดนึง) และเค้าต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย เราก็คงรู้สึกแย่กว่าเดิมค่ะ
ตอนนี้เรารู้สึกแย่จริงๆ แย่กว่าตอนที่ยังไม่มีเค้า แย่กว่าตอนที่อยู่คนเดียว เราไม่อยากจะร้องไห้ แต่เราอดคิดไม่ได้ เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรดีคะ