เริ่มคบกับแฟนตอนเป็นทหารค่ะ แล้วเขาต้องไปเรียนนายสิบทหารต่อที่ประจวบตั้งแต่คบกันก็ยังไม่เคยเจอกันเลยค่ะ ได้แต่พิมพ์ กับโทร ก็คุยกันดีมาเรื่อย ๆ จนวันนึงเหตุการณ์โควิดทำให้เขาไมไ่ด้ลากลับบ้านค่ะ เราก็ทไหน้าที่คนรอเต็มที่คอยซัพพอร์ตเขาตลอด แต่เมื่อไม่นานมานี้ทะเลาะกันเรื่องลากละบบ้านค่ะ เข้าขอไปหาเพื่อน ๆ ก่อนมาหาเรา แล้วบอกเราว่าเพื่อนสำคัญมาก ๆ สำหรับเขา เราเลยเฟล แล้วก็นอยด์ใส่เขา เราก็พูดแรงอยู่มาก เพราะอารมณ์โมโหตอนนั้นด้วย เขาก็พยายามบอกทำให้เราเชื่อใจตลอด เวลา แต่เราเองที่เผลองี่เง่าใส่ จนเราเสนอไปว่าให้ไม่คุยกัน จนกว่าจะได้ลา ตอนพิมพ์ไม่คิดค่ะ ตอนนี้คิดได้เลยขอโทษและง้อเขา กลัวเขาหายไป ตอนนี้เขาบอกเขาไม่หายไปไหนแน่นอน แต่เขายึดคำที่เราบอกว่าไม่ต้องคุยจนกว่าจะได้ลา เราพยายามง้อเขาอยู่ และตั้งใจจะง้อแบบนี้ไปทุกวันเพราะเรารักเขามาก ๆ และไม่เคยคิดว่าเสียเวลาชัวิตกับตรงนี้ เลย อยากเต็มที่กับมันจะได้ไม่เสียใจทีหลัง เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกเสียใจกับคำพูดเราแค่ไหน ตลอดเวลาเขาไม่เคยมีคนอื่น แต่มีช่วงที่เขาต้องเรียนและฝคกไปด้วยคงหนักน่าดูอยู่เราก็แอบหวั่นเพราะข้างในให้เล่นโทรศัพท์แค่วันอาทิตย์แต่ตอนี้เพราะโควิดเลยได้เล่นทุกวัน แต่เขาไม่ทักมาเลย 2 วัน เราเลยพยายามง้อ พยายามขอโทษ เขาก็ไม่อ่านแไม่ตอบ บอกเราบ่าเขาก็รอเราเหมือนกัน คือต่างฝ่ายต่างรอ จนวันนี้เขาบอกว่าให้มันเป็นแบบนี้ไปสัหพักเผื่อจะดีขึ้น ให้เวลาเราทั้งสองคนปรับตัวจนกว่าเขาจะได้ลาค่ะ เราก็ไม่ท้อค่ะ ยังเดินหน้าง้อต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะทำไงต่อเพราะมันง้อแบบเจอหน้าไม่ได้เลย 🥲 เลยคิดมากค่ะ ร้องไฟ้ทุกวันเลยตอนนี้กับคำพูดตัวเอง