เราเกิดมาพ่อกับแม่เราก็เลิกกันเลยค่ะ ค่าใช้จ่ายของเรา พ่อออกทั้งหมด ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน ค่าเรียน ค่ากิน ทุกอย่างที่ต้องใช้เงิน ตอนประถมแม่เราจะชอบให้เราโกหกเรื่องค่าเทอมกับพ่อทุกเทอม ค่าเทอม 7,000 ก็ให้เราบอกพ่อว่า 15,000 บ้าง 20,000 บ้าง ทั้งๆที่เขาก็สอนเราให้เป็นคนดี พอเราแย้งว่าถ้าจะให้เป็นคนดีแล้วทำไมต้องโกหกเรื่องค่าเทอม แม่ก็บอกเพราะว่าแม่ลำบาก เราต้องช่วยแม่ แม่เราเป็นหนี้บัตร 4หมื่นกว่าบาทตั้งแต่เรายังเด็ก และตอนนี้ก็เป็นหนี้ญาติอีก 2หมื่น เราก็ไม่รู้ว่าเป็นหนี้เพราะอะไร ทั้งๆที่เขาไม่เคยใช้เงินตัวเองในการเลี้ยงเราเลย เราเรียนจบมาใหม่เพิ่งได้ทำงานก็ต้องมาใช้หนี้ให้เขา อะไรที่เราอยากได้อยากมี เราก็ไม่ได้สักที ใช้หนี้ไปครั้งหนึ่งก็ลบไปแค่ดอก เงินต้นไม่ลดสักบาท แล้วยังจะบอกให้เราเก็บเงินไว้เรียนต่อสูงๆ จะเอาเงินที่ไหนมาเรียนต่อในเมื่อต้องใช้หนี้ทุกเดือน พ่อเราบอกว่าให้เราทำงานเก็บเงินเพื่อตัวเองก็พอ ไม่ต้องเลี้ยงพ่อ แต่ความคิดแม่เราคือ เราต้องหาเงินให้เขาได้ตามที่เขาต้องการ แต่ก็ต้องมีเงินเก็บเพื่ออนาคตด้วย เวลาเราบอกว่าเดือนนี้เงินไม่พอ เขาก็จะว่าเราใช้เงินสิ้นเปลืองทั้งๆที่เงินที่เราควรจะเก็บนั่นแหละ ต้องเอามาใช้หนี้ให้เขา เราอยากจะหนีไปใช้ชีวิตของตัวเองมากๆ แต่คงเพราะความคิดที่ว่า ถ้าเราทิ้งแม่ไป แล้วเขาจะอยู่ยังไงเนี่ยแหละ ที่ทำให้เราไปไหนไม่ได้สักที