เราเกิดมาเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย และใช้ชีวิตไปตามทางเลือกที่ป๊าวางไว้
เราเข้าเรียนคณะสถาปัต ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเข้า แต่ว่าเราขัดป๊าไม่ได้ และถ้าไม่เข้าไม่รู้จะไปเข้าคณะไหน
เพราะไม่ได้มีเป้าหมาย หรือความสามารถพิเศษอะไรเลย
การเข้ามาเรียน เราเข้าเอกชน เลยเข้ามาแบบไม่มีความรู้เลย แต่ว่าดันฟลุ๊คทำได้อันดับต้นๆของห้อง
มันทำให้เราคาดหวังว่าเราอยากจะทำดีไปได้เรื่อยๆ แบบ อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่เราพอจะมีความสามารถทำได้บ้าง
แต่พักหลังๆ รู้สึกว่าคนอื่นเขาพัฒนากันมากขึ้น แต่เราหยุดอยู่กับที่ เผลอๆถอยหลังซะอีก มันทำให้เราเครียด
เราเครียดมากทุกครั้งที่ทำโปรเจค เครียดแบบอ้วก ไม่อยากจะทำงาน
มันมี 2 ทาง คืออยู่กับมันให้ได้ หรือ ออกไปหาคณะอื่น เราเสียเวลาซิ่วมาปีนึงแล้ว
ตอนนี้เรียนอยู่ปี2 ใกล้จะจบเทอม1 เราต้องทรมาณไปอย่างนี้อีก3ปีครึ่งเลยเหรอ
แต่ถ้าจะย้ายก็ไม่รู้จะย้ายไปไหนด้วย เลยทำให้ตัดสินใจยากไปอีก เรามีแต่ความโลเลเพราะสับสน
วันนี้เราเลยพยายามตั้งสติและคิดสาเหตุต่างๆว่า ทำไมชีวิตต้องเศร้าขนาดนี้
ทำไมถึงปล่อยวางเรื่องเรียนไม่ได้ ทำไมถึงอยากอ้วกตอนทำงาน ชีวิตมันต้องไม่มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ
เราชอบคำว่า ทำเท่าที่ได้ มากเลยช่วงนี้ เพราะรู้ว่าถ้าให้ทำดีที่สุด มันจะต้องได้มากกว่านี้แน่ๆ…
แค่เรา ณ ตอนนี้ ทำได้เท่านี้ ก็เก่งมากแล้ว
ถึงทำได้ไม่ดี ก็ไม่เห็นเป็นไร ไม่ได้ตั้งใจจะเรียนเองสักหน่อย อยากจะทำดีไปทำไมขนาดนั้น
ถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่คนอื่นและตัวเองคาดหวัง ก็ไม่เป็นไรสักหน่อย
เราพอจะได้คำตอบขึ้นมาบ้าง แต่มันทำได้ยากจัง และลึกๆเราก็กลัวอะไรสักอย่าง
จู่ๆก็คิดว่า ชีวิตมันมืดและว่างเปล่าจัง อยากจะลองไปหาจิตแพทย์ แต่ว่าไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดยังไง
หรือถ้าไปแล้วเขาเกิดคำถามว่ามาทำไมก็ดูไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น เราควรจะคิดหรือทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี
ปล.เพิ่งเคยลงกระทู้ครั้งแรก ถ้าทำไรผิดพลาด ขอโทษนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เอายังไงต่อกับชีวิตดี