เราเป็นคนที่คางยื่นค่ะ เรารู้ตัวตั้งแต่ตอนไปหาหมอฟันตอนม.1 ตอนนั้นยังไม่ยื่นมากแต่ก็เฟลมากๆเพราะอยากจัดฟัน เห็นเพื่อนได้จัดสวยกันไปหลายคนแล้ว คือร้องไห้หนักมาก พอเริ่มโตขึ้นมันก็ยื่นขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ม.5 แล้วแต่เคยไปหาหมอเหมือนเขาจะให้ผ่าตัดได้ตอนอายุ 20 แต่ปีนี้กำลังจะ 17 ทุกคนอาจจะคิดว่าอีกแค่ 3 ปีเองแต่สำหรับเราคือมันนานมากๆ พอเริ่มโตขึ้นตอน ม.2 ก็เคยถูกครูพูดหน้าชั้นเรียนว่าเราหน้าเหมือนมะม่วง ขำคิกคักกันไปแต่เราไม่ขำเลย แล้วพูดอยู่หลายครั้ง มีคนไปพูดลับหลังว่าคางยื่น พอเล่นแลกรีวิวในสตอรี่ไอจีก็มีคนบอกว่าเราคางยาวมาก พอขึ้นม.ปลายมาสังคมเปลี่ยน เปลี่ยนโรงเรียนเพื่อนดีขึ้นมากๆ แต่ก็ไม่วายมีคนพูดอีก เป็นคนที่ไม่รู้จัก แต่เพื่อนมาเล่าให้ฟังว่าคนนั้นบอกว่าเราหน้าเหมือนมะม่วง คางยื่น แล้วก็เคยมีเพื่อนมาบอกว่า เนี่ย แม่เราบอกว่าแกน่ารักนะ แต่ไม่สวยเพราะคางยื่น คือเฟลมากๆ เรารู้สึกว่ามันไม่ได้ยื่นมาก แต่คนรอบข้างทักตลอด คือเราร้องไห้บ่อยมากๆจรเหมือนจะซึมเศร้าไปแล้ว พยายามลืมเรื่องนี้มาตลอดแต่ทำใจไม่ได้จริงๆ แล้วก็อาทิตย์ก่อนเพิ่งเจอเพื่อนที่สนิทได้ไม่นานมา อยู่ดีๆเพื่อนก็เรียกเราว่าไอคางยื่น คือเสียใจมากๆ รู้สึกอยากตายๆไป ไม่ใช่เพราะหน้าตาตัวเองแต่รู้สึกเกลียดมาตรฐานความสวยของมนุษย์ ค่านิยม สังคมบนโลกใบนี้ ไม่อยากอยู่อีกแล้วค่ะ ตั้งแต่ม.1 มาก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก จากคนที่เคยสดใสเราเครียดแล้วก็อารมณ์รุนแรงตลอดT^T นึกถึงประโยคนึงที่ว่า You are not ugly but the world is ugly

กระทู้นี้อาจจะเหมือนระบายนะคะเราไม่ไหวแล้วจริงๆ🥺