สวัสดีค่ะ เพื่อนเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ อันนี้เค้าไปหาหมอมาเเล้วนะคะ 

คือเราได้ยินเเบบนี้เราก็รู้สึกสงสารเพื่อน เเต่ก็สงสารตัวเองด้วย เพราะเราก็กลัวว่าเราจะเป็นเหมือนกัน 
เเต่เรายังไม่ถึงขั้นที่อยากจะฆ่าตัวตาย เเค่เครียด เครียดจนคุมตัวเองเกือบจะไม่ไหวประมาณนั้น 555

เราเรียนอยู่ค่ะ เเละเราเป็นคนเดียวที่จะต้องเเบกเพื่อนทั้งกลุ่มซึ่งเพื่อนในกลุ่มเรามีประมาณ 4-5 คน (รวมเรา)
โดยเฉพาะเรื่องเรียน เเละส่วนมากก็จะเครียดเรื่องนี้บ่อยที่สุด คือมันมหาลัยเเล้วค่ะ ตอนนี้เราปี 4 เเล้ว 
เเล้วยิ่งตอนนี้เรียนออนไลน์ด้วย ทั้งงาน ทั้งอะไรต่ออะไรรอบตัวรุมเราทั้งหมดเลย นั่งเรียนออนไลน์ ที่บ้านก็จะมองว่า วันๆไม่ทำอะไรเลย
(ซึ่งตรงนี้เราก็รู้สึกเเล้วค่ะว่า อิหยังว๊ะ เรียนหน่ะ ว่างก็ทำประมาณนี้เเต่ไม่ใช่ไม่ทำอะไรเลย มันออนไลน์อยากให้ตรงนี้ครอบครัวเข้าใจ)

ต่อมาเพื่อนอีก วิชาไหนที่มีงานที่เลือกได้เราจะปฏิเสธงานกลุ่มไปเลย เพราะเราจะต้องมาเหนื่อยเพิ่มเเน่นอน ต่อให้เเบ่งงานกันไปเเล้ว 
อันนี้เข้าใจคนที่ได้รับงานไปเเล้วทำชุ่ยๆ ทำเเค่เสร็จเเค่ก้อปวางอะไรเเบบนี้มั้ยคะ เราก็จะต้องมานั่งทำซ้ำรอบสอง เเล้วช่วง2-3 เดือนที่ผ่านมา
เพื่อนเราก็มาบอกว่าเป็นซึมเศร้า เราก็ไม่รู้จะบอกหรือจะพูดเเนวไหนอะไรกับเพื่อนคอยเเต่จะบอกว่าอย่าเครียด อย่าอะไรเเบบนี้ ปัญหาชีวิตของเเต่ละคนมันก็จะต่างๆกันไปอยู่เเล้ว เราก็ไม่อยากจะยุ่งอะไรกับใครมากเพราะเราก็มีปัญหาของเราเหมือนกันซึ่งเราก็ยังเเก้ปัญหาของตนเองไม่ได้เลย เราก็ทำได้เเค่คอยรับฟังเเค่นั้น 

เเต่ประเด็นเรื่องงานที่มันมีเข้ามาเพิ่ม บวกกับคนรอบตัว บวกกับเพื่อนที่เป็นซึมเศร้า 
คือเพื่อนเราที่เป็นซึมเศร้าไม่เอาอะไรเลย ไม่เรียน ไม่ทำงาน ไม่สนใจ คือปล่อยไปเลย เเล้วก็พูดว่าเออกูไม่ว่างกูไม่อยากทำอะไร กูทำเเล้วกูเครียด เรียนก้เครียด คือเราควรจะทำยังไงดีคะ เราเข้าใจนะคะว่าคนเป็นซึมเศร้ามันเป็นยังไง เราก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เเต่ทุกงาน หรือปัญหาอะไรที่เป็นกลุ่มทุกคนก็ต้องมีส่วนช่วยกันอยู่ดี ถ้าไม่ได้ช่วยก็จะถือว่าไม่ได้มีส่วนร่วมในการทำงานอยู่ดี 

คือเราเจออะไรเเบบนี้มาตั้งเเต่เราอยู่ ม ต้น จนมหาลัยเเล้วค่ะ เราถึงกลายเป็นคนคิดอะไรเเบบนี้ เเต่อะไรที่เราช่วยได้เราก็พยายามจะช่วย เเต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี ยิ่งมหาลัยก็ยิ่งคิดเเล้วก็ยิ่งเครียดเข้าไปอีก เราเเค่รู้สึกเหนื่อยๆ เราอยากพัก เเต่ก็ไม่ได้พัก เราเครียดเราก็ต้องฝืนทำมันอยู่ดี เพราะถ้าเราไม่ทำก็จะไม่มีใครทำ ในกลุ่มเจอเเบบนี้เพื่อนนอกกลุ่มก็เจอนะคะ เเล้ว 7-8 คน คือเราไม่ไหวอะ 55555 พอมีงานเเชทนี่เด้งรัวๆ เลย พอไม่มีงานก็เงียบกริบหายไปเหมือนคนไม่รู้จักกัน เลยรู้สึกเเบบ มีประโยชน์ก็มาหาพอหมดประโยชน์ก็จากไปอะไรประมาณนี้ด้วย  

ทุกอย่างที่มันทำให้เราเหนื่อยอาจจะเป็นเพราะเรายอมคนมากไป กลัวคนอื่นว่าเราไม่ดีอะไรเเบบนี้ด้วยมั้งคะ
มาระบายเฉยๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ มีอะไรเเนะนำเค้าได้นะคะ อยากลองฟังเรื่องของคนอื่นดูบ้างเผื่อจะได้หาทางออกให้ตัวเองได้บ้างค่ะ 55555555