คือเราอ่ะย้ายมาอยู่กับพ่อตอนม.3เพราะเรามีปัญหาหนักเลยแหละ จนญาติพี่น้องทุกคนต่างมองเราว่าโคตรแย่อ่ะ พอเราจบม.3แต่ก็จะให้ย้ายกลับไปอยู่ที่อุดรเหมือนเดิม เพราะเราอยู่กับย่ามาตั้งแต่กรุงเทพน้ำท่วม พ่อเราก็ให้มาอยู่กับย่าแต่คำที่ทุกคนในครอบครัวใช้คือ ทิ้ง ให้อยู่กับย่า ตั้งแต่เด็กเราก็มีปัญหามาตลอด ไหนจะไปเล่นบ้านเพื่อนจนดึก ตื่นสาย ให้ย่าทำกับข้าวให้กิน จากนั้นเราก็โตมาจนม.2ย่าเราก็ป่วยจนเข้ารพ.ลุงก็มารับไปอยู่ด้วย เราก็ได้อยู่อุดรคนเดียวจนจบเทอม1 พอเราย้ายมาปทุมอยู่กับย่าเราก็ดันมีปัญหาอีกซึ่งเป็นปัญหาที่ใหญ่สุดจนลุงตบหน้าเราเลย55555 แถมยังมาพังโทรศัพท์ที่ป้าให้เราอีก ป้าเราเลยโมโหเรื่องโทรศัพท์จนให้เราไปอยู่กับพ่อเลย5555 ตอนนั้นมีแต่คนด่าเราว่าเราขนาดคนที่เราไว้ใจที่สุดคิดว่าดีกับเราที่สุดลับหลังก็เราไปพูดให้เราแย่ไปกว่าเดิมอีก จากนั้นเราก็ย้ายมาอยู่กับพ่อป้าเราก็โทรมาหาเราตลอดบอกยังไงจบม.3ก็ต้องกลับไปอยู่อุดรนะ วันนั้นเราก็คุยกับพ่อเรื่องที่เราจบม.3แล้วจะย้าย พ่อเราก็ด่าๆเราพูดเหมือนเราเป็นเด็กที่มีปัญหามาตั้งแต่เด็กวุ่นวายไปทุกเรื่องแล้วก็พูดมางี้จุดเรื่องวันนั้นอีกบอกว่าเวลามีปัญหาก็มีแต่คนไล่พร้อมจะเหยียบเราอีกจนเราร้องไห้ พ่อบอกกับเราว่าอยากให้มาอยู่ด้วยตั้งนานแล้ว ที่ให้อยู่กับย่าไม่ใช่ทิ้งแต่ให้อยู่เป็นเพื่อยย่าเพราะย่าก็แก่แล้ว พอเรามาฟังจากป้าเราก็บอกว่าวันที่พ่อปล่อยให้เราอยู่กับย่าเราเรียกให้พ่อกลับมาแค่ไหนก็พ่อก็ขับรถหนีเหมือนเดิม จนมาวันนี้พ่อเราก็บอกว่ามีใครมาพูดให้ไปอยู่ไหนอีกมั้ยเราเลยตอบว่าไม่มี พ่อเราก็บอกว่าอยู่กับพ่อให้จบม.6ก่อนถึงตอนนั้นก็น่าจะโตแล้วรู้เรื่องแล้ว มาอยู่กับพ่อก็ทำให้พ่อหายห่วง แต่ในใจเราก็50/50แหละ เพราะพ่อก็มีแฟนใหม่แถมมีลูก แล้วเราก็ไม่ถูกกับแฟนใหม่พ่ออีก เพราะเราเคยมีปัญหากัน เราก็ไม่ชอบลูกเขาเพราะไร้มารยาทที่สุดแต่เราก็เข้าใจแหละเพราะลูกคนเดียวตามใจก็ไม่แปลก  แต่ใจนึงเราก็อยากอยู่นะเพราะเราก็อยากอยู่พ่อ แต่พอมาคิดดูแล้วอ่ะเราก็ต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลาทำอะไรก็ต้องบอกบ้านเราก็ไม่ได้ออกไปไหน โทรศัพท์ก็ต้องเล่นให้เป็นเวลา 4ทุ่มก็ต้องเก็บโทรศัพท์เราก็โคตรอึดอัดเลย อยากกลับไปอยู่อุดรแบบเดิมใช้ชีวิตวัยรุ่นกับเพื่อนให้คุ้ม มันดีมากเลยแหละ เราเล่าให้ทุกคนฟังแล้วเราควรจะอยู่กับพ่อต่อหรือกลับไปอุดรดี