คือเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นตอนเราขึ้นม.ต้นเลยค่ะเราสามารถสอบเข้าโรงเรียนที่พ่อกับแม่เราคาดหวังได้ ในตอนนั้นเราไม่คิดอะไรมากค่ะเำราะตอนนั้นเรายังไม่มีความคิดที่อยากทำอะไรหรืออยากเรียนต่อที่ไหนโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่เน้นด้านวิชาการค่ะเนื้อหาในบางวิชายากเกินชั้นปีแถมยังเป็นโรงเรียนประจำเราที่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านมาตลอดปรับตัวไม่ได้เลยค่ะตอนแรกเราคิดว่าอยู่ไปสักพักก็ชินเราเลยเลือกที่จะออกไปทำกิจกรรมกับเพื่อนมากกว่าอยู่หอค่ะแต่พอผ่านไปได้ไม่ถึงเรากับมาเป็นเหมือนเดิมเราเป็นคนไม่ชอบคนเยอะอยู่กันสี่ห้าคนก็เริ่มอึดอัดแล้วแต่อยู่หอก็ยิ่งอึดอัดค่ะเราอยู่กันห้องละ9คนซึ่งมันไม่เป็นส่วนตัวเลยค่ะเราเริ่มมีอาการเครียดและคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้เริ่มไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ชีวิตเราดิ่งมากตอนนั้นแต่พอเหมือนว่ามันจะดีขึ้นช่วงม.2ปลายขึ้นม.3มันเรียกว่าดีขึ้นค่ะแต่ไม่หายดีในตอนนี้เรายังไม่เคยไปหาหมอเลยค่ะเพราะคิดว่าคงไม่ถึงขนาดนั้น แต่พอโควิท19มีการระบาดร้ายแรงโรงเรียนก็ต้องเรียนออนไลน์ค่ะช่วงที่เราเริ่มเรียนตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะแค่คิดว่าคนอื่นก็คงเรียนไม่เข้าใจเหมือนกันแต่ระยะเวลาการเรียนออนไลน์หลังเดือนแรกเริ่มแย่ขึ้นมากค่ะเพราะมันเริ่มไม่ใช่การเรียนมีงานการสอบเก็บคะแนนสำเสนอออนไลน์งานกลุ่ม มันทำเราแย่เลยค่ะถึงจะบอกได้หรือหาข้อมูลง่ายแต่เราไม่เข้าใจเลยค่ะช่วงเดินกันยามานี้เราเริ่มขาดๆหายจากการเรียนเลยค่ะเอาแต่นอนอย่างเดียวเราไม่อยากทำอะไรเลยเราเครียดสุดๆเพราะจะต้องสอบขึ้นม.4แต่ยังไม่เข้าใจเนื้อหาม.3เลย เรามีอาการแบบนี้จนพี่เราสังเกตุว่าเราแปลกไปเราจึงเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังค่ะเราขอให้พี่พาไปหาหมอโดยไม่ได้บอกพ่อกับแม่ค่ะพอเราไปหาหมอหมอบอกเราว่าเรามีอาการเข้าข่ายซึมเศร้าค่ะพอออกมาบอกเรื่อวนี้กับพี่พี่เราร้องไห้เลยค่ะเราเลยไม่กล้าที่จะบอกพ่อกับแม่ค่ะเราไม่รู้จะทำไงเลยค่ะ