ดิฉันเป็นผญ.โสดที่ไม่เคยผ่านการแต่งงานและไม่เคยได้คบกับใครจริงๆจังมาก่อน เนื่องจากทุกคนผ่านมาและก็ผ่านไปกันหมด...เพราะอาจจะเป็นคนจริงจังกับงานและชีวิตมากเกินไปและเป็นพี่คนโตของครอบครัวด้วย...ปัจจุบันอายุ 37 ปีแล้ว ทุกคนรอบข้างอยากให้มีครอบครัวจึงเปิดใจคบ ผช.คนหนึ่งที่เพื่อนแนะนำมา...วัยเดียวกัน คุยกันได้ทุกเรื่องสนิทแบบเพื่อนๆ จนถึงรักกันเพิ่มขึ้นทุกวันในระยะ 8 เดือนที่มีความสุขแบบไม่ต้องเฟคใดๆเลย...จู่ๆเพื่อนคนที่แนะนำ ผช.คนนี้ให้กับเราก็มาขอโทษและบอกความจริงว่า ผช.คนนั้นมีภรรยาที่จดทะเบียนสมรสแล้ว และกลุ่มเพื่อนๆส่วนใหญ่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย...ทุกคนต่างขอโทษเรา...ด้วยความที่ยังรักกันอยู่จึงยังตัดใจจากกันไม่ได้...เราก็พยายามหลอกตัวเองให้อยู่ต่อไปนะ แต่มันก็ได้คำว่าเมียน้อยมาโดยไม่ตั้งใจ...หลายคำถามเกิดขึ้นในหัว
1.ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ทั้งๆที่ตัวเราเองมีพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงานและอื่นๆ
2.ทำไม ผช.ถึงไม่รักภรรยาของเขามากกว่านี้

จึงตัดสินใจถาม ผช.ในข้อที่ 2 ทราบความจริงว่าที่ต้องจดทะเบียนเพราะตอนนั้นเขาไม่มีใคร ผญ.คนนั้นสวยอายุเยอะกว่า 7 ปี การงานดีมาก เปย์หนัก เพราะความหลงจึงจดทะเบียน และมารู้ภายหลังว่า ผญ.มีลูกติด 2 คนแล้วเขาไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปๆมาๆหากันเดือนละครั้งเพราะทำงานคนละจังหวัด และพอ ผช. เขามาเจอเรา...ที่อยู่ใกล้ในจังหวัดเดียวกันดูแลเขาได้...จึงอยากมีชีวิตใหม่ เขาจึงได้คุยกับ ผญ.คนนั้น แต่ ผญ.คนนั้นไม่ยอมหย่า และด้วยปัญหาทรัพย์สินร่วมต่างๆที่ทางครอบครัว ผช.ก็ไม่ยอมให้หย่า...

เราจึงตัดสินใจที่จะถอยออก เจ็บปวดทั้งๆที่ยังรักกันมาก เขาก็เช่นกัน ทำไมมันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้...เขาขอร้องให้เราอยู่ต่อนะ...แต่ด้วยกระแสสังคมที่ไม่มีใครรับได้กับคำว่าเมียน้อย และอีกอย่างเรายังมีงานมีอนาคตที่ดีอยู่...จึงพยายามตัดใจและให้เขาเลือกให้ได้สักคนก่อนแล้วค่อยคุยกันใหม่...หาก ผช.หมดรักกับ ผญ.คนนั้นจริงๆแล้ว เขาต้องพยายามทำทุกอย่างให้เรามากกว่านี้ใช่ไหมค่ะ????