สมัยผมเป็นเด็กนั้นผมรับรู้ได้เลยว่าในสังคมยุคก่อนมันมี pattern แนวคิดที่ว่าแต่งงานแล้วต้องมีลูกเพราะมันเป็น symbol เป็นภาพของครอบครัวที่เพอร์เฟคและผู้หญิงจำนวนมากก็มีความเชื่อที่หากมีลูกแล้วสามีจะไม่นอกใจไปมีกิ๊ก (ยุคนั้นยังไม่มีคำว่ากิ๊กหรือแม้แต่ relationship ที่จะนิยามได้ว่าเป็นกิ๊กมันก็ไม่แพร่หลายหรือเป็นที่ยอมรับหรือกระทำกันอย่างแพร่หลายแต่จะออกไปทาง ผช มีเมียน้อยไปเลยมากกว่า) หรือทิ้งครอบครัวหายหัวไปเลย 

หลายๆคู่เมื่อไปถึงจุดหนึ่งก็จะมีคำตัดพ้อที่แชร์กับเพื่อนสนิทในทำนองว่า อยู่เพื่อลูก หรือ ทนรอให้ลูกโตก่อน แล้วค่อยหย่าหรือเลิกกัน 
หลายคู่ทั้งๆที่มีลูกแต่ ผช ก็มีเมียน้อยหรือเทครอบครัวออกทะเลอยู่ดี 

แน่นอนว่าก็มีหลายคู่ที่เป็นครอบครัวที่ perfect จริงๆกล่าวคือแต่งงานมีลูกแล้วก็รักกันดีสามีก็รักลูกรักภรรยาไม่มีเมียน้อย 

มาในยุคสมัยนี้ผมว่าหลายอย่างเปลี่ยนไปดาราแต่งแล้วมีลูกก็แล้วแต่สุดท้ายก็หย่าร้างจนเป็นเรื่องปกติไม่ได้เป็นเรื่องที่ต้องแอบซ่อนไม่ให้สังคมรู้ ส่วนผู้คนในสังคมเองก็มองว่าการหย่าร้างไม่ใช่เป็นเรื่อง taboo หรือเป็นเรื่องน่าอาย (ในระดับยุคที่ผมโตมา) อีกต่อไปแล้ว ถึงแต่งกันแล้วมีลูกแต่ถ้า ผช ห่วย ผญ ก็พร้อมเลิกและก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวได้ กลับกันหาก ผญ ไม่ได้เรื่องเป็นแม่ที่ไม่ได้ความ ผช เองก็พร้อมจะเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวได้ไม่ต่างกัน ความเชื่อเรื่องที่ว่าต้องทนอยู่ด้วยกันไปเพื่อลูกดูจะลดน้อยถอยลงไปในยุคนี้ 

ผมเห็นด้วยว่าหากแต่งแล้วมีลูกแล้วอยู่ด้วยกันแล้วมัน toxic เช่นสามีกิ๊กหรือติดเหล้าเมามายติดพนันหรือทะเลาะตบตีกันต่อหน้าลูกก็ควรเลิก ไม่ควรอยู่กันไปในสภาพนั้นเพียงเพราะความเชื่อที่ว่า อยู่เพื่อลูก 

เพื่อนๆคิดว่าในยุคนี้ยังมีคนที่เชื่อจริงๆว่ามีลูกแล้วสามีจะไม่นอกใจจะไม่ทิ้งอยู่มากน้อยเพียงใดครับ?