เรื่องมันมีอยู่ว่าผมเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่งคือปี1ผมทำงานด้วยเรียนด้วยแล้วผมมักจะมาสายเพราะตื่นเช้าไม่ทัน จนผมเข้าเรียนไม่ทันในบางวิชาผมพยายามแล้วที่จะตื่นเช้าแต่ผมก็ทำไม่ได้ทำงาน5โมง-5ทุ่ม กว่าจะนอนอีกก็ดึกแล้ว จนผมขาดวิชาของอาจารย์ท่านหนึ่งจนติดขร ผมเป็นคนเรียนไม่เก่งอยู่แล้วแต่ผมก็ตั้งใจที่จะเรียนต่อไป จนถึงปี2เทอม1นี้ผมได้มาเจออาจารที่ให้ ขร วิชาที่ผมติดเทอมแรก เขาได้สอนผมแต่ครละวิชานะครับแต่ปี2นี้ผมลาออกจากที่ทำงานเพราะกลับมาตั้งใจเรียน ผมรู้สึกเองรึป่าวว่าอาจารย์เขาไม่ชอบผม เขามักชอบด่าผมคนผมก็ไม่เข้าใจ ทีนี้มันมีคำด่าคำหนึ่งที่ทำให้ผมท้อที่ทำให้ผมไม่อยากเรียนอาจารย์ท่านด่าผมว่า อย่าทำตัวเหมือนผมที่ทำตัวเป็นนักเลง ชอบมาทำตาขวางใส่ อย่ามาดึงอย่ามาเบ่งใส่ครูนะ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ใช่นักเลง เพราะผมก็ไม่ค่อยสู้คนอยู่แล้ว ผมไม่เข้าใจเลยที่อาจารย์พูดแบบนี้ออกมามันทำให้ผมรู้สึกท้อมากผมไม่อยากเรียนมาก แต่ลึกๆผมไม่ได้มีอะไรข้องใจกับอาจารย์นะครับแต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าผมไปทำอะไรให้แกไม่พอใจ แกถึงมาพูดแบบนี้ หลังจากอาจารย์แกด่าผมเสร็จผมรู้สึกยังไงไม่รู้ผมบอกไม่ถูก ผมอยากร้องไห้มากว่าชีวิตนี้ผมจะทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันได้มั้ยผมจะเรียนจบมั้ย เพราะอาจารย์แกบอกว่าจะหักจิตพิสัย20คะแนนของผม ผมควรทำตัวยังไงครับช่วยบอกผมทีครับผมเครียดและเศร้าใจแบบบอกไม่ถูกมากครับ