สวัสดีคับ เราอายุ 15 ปีวันๆต้องหาค่าเลี้ยงชีพของครอบครัวเเละเเทบจะเป็นเสาหลักของบ้านไปเเล้ว บ้านเรามีสมาชิก 3 คน มีพ่อ เราเเละน้องสาว พ่อเป็นคนติดเหล้าอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายร่างกายเเข็งเเรงด

ค่ะก็ไม่ได้คุยเเม่มาปีนึงล่ะค่ะ เเต่อยู่บ้านเดียวกันเจอกันบางครั้งบางคราวค่ะ ก็อิจฉาเพื่อนอ่ะค่ะเวลาไปบ้านเพื่อนเเล้วเค้าคุยกับเเม่ปกติ 1ปีที่ผ่านมานี้อ่าเราคุยกันไม่ถึง10ประโยคค่ะ  เเม่ทำงานเช้า

วันนี้ก็แค่อยากตั้งคำถามว่าทำไมเรารู้สึกว่าเราได้รับความรักที่น้อยกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ คือครอบครัวเรามีกันทั้งหมด 5 คน มี พ่อ แม่ พี่ เรา แล้วก็น้อง เรารู้สึกว่าลูกคนกลางมักโดนว่าตลอด ตอนแรกเราคิดว่าเร

อาทิตย์หน้าก็สอบแล้ว ครูแต่ละวิชาสั่งงานมากะจะไม่ให้อ่านหนังสือสอบใช่มั้ยย ถ้าไม่ทำก็ไม่มีคะแนนอีก สุดท้ายก็ต้องลอกกัน นร.ผิดหรือครูผิด?

เรามีเพื่อนสนิทอยู่4คน(รวมเรา) แล้วก่อนหน้านี้ครูภาษาอังกฤษเขาให้ตับกลุ่มละ9คน แล้วก็มีกลุ่ม10คน1ดลุ่มเพราะเศษมันเกิน แล้วคนอื่นเขาตับกลุ่มกัรได้หมดแล้ว แล้วกลุ่มเราต้องมาจับกลุ่มกับคนไม่ส่งงาน พวกเกเ

เรารู้สึก....เศร้าๆอ่ะ แบบไม่มีเหตุผล //ถ้ายาวไปขอโทษด้วยนะคะ สิ่งที่เรากำลังคิดก็มีหลายอย่าง เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องของนู้นนี่นั่น เรารู้สึกเหมือนปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ว

คือผมเรียนอยู่ม.4และการเงินบ้านผมไม่ค่อยดีด้วย และมันเป็นช่วงเรียนออนไลน์ วันนั้นครูสั่งงาน ที่ต้องจับกลุ่ม และทำใส่พาวเวอร์ พ้อยด้วยความที่การเงินไม่ดี ผมก็ยังไม่มี แต่เพื่อนอีกสามคนก็ไม่มี แต่อาจารส

ผมเหนื่อย ผมเบื่อด้วยครับกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้🙂ตั้งแต่เด็กๆอาชีพในฝันในหัวข้อเขียนเรียงความของผมคืออาชีพครู ผมพยายามตั้งใจเรียนและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าใกล้ความฝันนั้นซึ่งที่บ้าน ครอบคร

ก่อนโควิด เราก็เรียน สิ่งที่ครูจำทำคือ เข้ามาละไม่สอน สั่งงาน บางวันก็ไม่สอน ไม่มีหนังสือด้วยค่ะ ออกข้อสอบมา นักเรียนลอกกันได้ ครูบอกข้อสอบ นร.โดยที่ไม่ต้องใช้ความรู้ พอมาช่วงปิดเรียน ไม่มีเกรียนออนไล